νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ἰατρείαν, τί ἐστοχάσθη ὁ θεοσεβὴς καὶ φιλόθεος; Ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον του, δὲν ἀπηλπίσθη ὅμως διὰ τὴν ἰατρείαν του, ἀλλὰ πάλιν ἐπήγαινε συχνὰ καὶ παρεκάλει τὸν Ὅσιον καὶ παραμένων τρεῖς ἢ περισσοτέρας ἡμέρας, πάλιν ἐπέστρεφε. Μίαν φορὰν ἀπὸ τὰς πολλὰς ἐπῆγε καὶ παρεκάλεσε τὸν Ὅσιον μαζὶ μὲ τοὺς Πατέρας τοῦ Μοναστηρίου, τότε δὲ ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον του ὁ Ἅγιος καὶ καλῶν αὐτὸν ἐξ ὀνόματος τοῦ λέγει· «Ἄνοιξε τὸ στόμα σου». Ἀφοῦ τὸ ἤνοιξε, ἐφύσησεν ὁ Ἅγιος μέσα εἰς αὐτὸ καὶ τοῦ εἶπεν· «Ὕπαγε ὑγιὴς καὶ διηγοῦ εἰς ὅλους τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ». Ἐξυπνήσας ὁ ἀσθενὴς εἶδεν ὅτι τὸ ὅραμα ἦτο πραγματικότης καὶ ὅτι ἠλευθερώθη ἀπὸ τὸ δαιμόνιον καὶ διηγούμενος εἰς ὅλους τὸ θαῦμα, τοὺς παρεκίνει νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸν καὶ τὸν αὐτοῦ θεράποντα.

Ἄλλος, Ἰωάννης ὀνομαζόμενος, ἔπασχεν ἔτη πολλὰ ἀπὸ δαιμόνιον ζοφερὸν καὶ καταφεύγων καὶ αὐτὸς εἰς τον τάφον τοῦ θείου Λουκᾶ μετεχειρίσθη τὰ ἴδια ἰατρικά, ἤτοι τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας καὶ τὸ μύρον, τὸ ὁποῖον ἀνέβλυζεν ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἔχρισεν ὁ προρρηθεὶς Μοναχὸς Παγκράτιος· διότι αὐτὸς ἦτο ὅστις συνεπόνει τοὺς πάσχοντας καὶ τοὺς ἔχριεν. Ἀλλὰ ἂν καὶ ἐπέρασαν ἐν τῷ μεταξὺ πολλαὶ ἡμέραι καὶ δὲν ἰατρεύθη, ἐδείκνυε μεγάλην ὑπομονὴν καὶ οὔτε ἐδίστασε τελείως, οὔτε λογισμοὶ ἀπιστίας καὶ μικροψυχίας τοῦ ἦλθον, ἀλλὰ παρέμεινεν ἓξ μῆνας, ἕως ὅτου ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον του ὁ Ὅσιος καὶ ἐδίωξεν ἀπὸ αὐτὸν τὸ ἀκάθαρτον καὶ πονηρὸν πνεῦμα καὶ φανερώσας εἰς αὐτὸν ἀπορρήτους τινὰς λόγους, τοῦ παρήγγειλε νὰ μὴ τοὺς εἰπῇ εἰς κανένα ἕως τοῦ θανάτου του.

Καὶ ἄλλος ἀκόμη, Ἰωάννης καὶ αὐτὸς καλούμενος, πάσχων ὁμοίως καὶ αὐτὸς ἀπὸ δαιμονικὴν ἐνέργειαν καὶ βασανιζόμενος ἔτη πολλά, προσέπεσεν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου καὶ τὸν ἐπεκαλέσθη μετὰ δακρύων· κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον του ὁ Ὅσιος, ὅστις κρατήσας αὐτὸν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς ἤνοιξε τὸ στόμα του καὶ βάζων μέσα εἰς αὐτὸ ἄγκιστρον, τὸ κατέβασεν ἕως εἰς τὸν λάρυγγα, ἔπειτα πάλιν ἀνασύρας αὐτὸ τὸ ἔβγαλεν. Μετὰ ταῦτα τοῦ εἶπεν· «Ἰδοὺ ἔλαβες τὴν ἰατρείαν ἀπὸ τὴν πίστιν σου καὶ ἠλευθερώθης ἀπὸ τὸ πονηρὸν πνεῦμα· ὕπαγε εἰς εἰρήνην». Εὐθὺς τότε ὁ λόγος τοῦ Ὁσίου ἔγινεν ἔργον, διότι καθὼς ἐξύπνησεν εὑρέθη ἐλεύθερος ἀπὸ τὸ δαιμόνιον καὶ εὐχαριστῶν τὸν Ὅσιον ἐπέστρεψε χαίρων εἰς τὸν οἶκον του.