Δημήτριος ὁ ἐπονομαζόμενος Κολωνᾶς, νέος εἰς τὴν ἡλικίαν καὶ ἀνδρεῖος εἰς τὸ σῶμα, ἔσκαπτεν εἰς τὸν οἶκον του λάκκον, δια νὰ βάλῃ σῖτον καὶ σκάπτων βαθέως εὗρε πέτραν μεγάλην, τὴν ὁποίαν, ἀφοῦ ἤγειρε μὲ τὰς δύο χεῖρας του, προσεπάθησε νὰ τὴν ἀνεβάσῃ ἐπάνω ἀπὸ τὸν λάκκον. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ πέτρα ἦτο πολὺ μεγάλη καὶ τὸ ἐγχείρημα ὑπὲρ τὴν δύναμίν του, κατέβηκαν τὰ ἐντόσθιά του ἀπὸ τὸ βάρος καὶ ἐγέμισαν τὰ δίδυμά του ἀπὸ φορτίον βαρύτατον, ὅθεν ἔμεινεν ὁ δυστυχὴς μέσα εἰς τὸν λάκκον ὀδυνώμενος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ κινηθῇ, μετὰ βίας δὲ τὸν ἀνέβασαν οἱ συγγενεῖς του καὶ τὸν ἔβαλαν εἰς τὸν κράββατον ἀποκαμωμένον ἀπὸ τοὺς πόνους. Οὕτω βασανιζόμενος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ λάβῃ καμμίαν παρηγορίαν ἀπό τινα, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ ἔλεός του εἰς αὐτὸν μὲ τὴν τοῦ Ἁγίου συμπάθειαν καὶ εὗρεν ὡς ἑξῆς τὴν θεραπείαν χωρὶς μεγάλην προσπάθειαν. Γνώριμός τού τις, ἐρχόμενος τυχαίως ἀπὸ τὸ Στείριον ὄρος καὶ ἔχων μαζί του μύρον ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου, τὸ ἔδωκεν εἰς τὸν πάσχοντα, ὅστις ἀλείψας μὲ αὐτὸ τὰ πονεμένα μέρη, μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἠλευθερώθη ἀπὸ τοὺς πόνους καὶ ἀπὸ τὸ πάθος καὶ ἀπολαβὼν καθαρὰν τὴν ὑγείαν ἐδόξαζε τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον καὶ ἐκήρυττεν εἰς ὅλους τὰ τούτου θαυμάσια.
Ἕτερος Κωνσταντῖνος ὀνόματι, καταγόμενος ἀπὸ τὰς Θερμοπύλας, ἠνωχλεῖτο ἀπὸ δαιμόνιον, τὸ ὁποῖον ὄχι μόνον τὸν ἐκρήμνιζε καὶ τὸν ἐσπάραττεν, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχήν του ἐγέμιζεν ἀπὸ σκότος καὶ φόβητρα καὶ μὲ κάθε τρόπον τὸν ἐπείραζε· τί λοιπὸν μετεχειρίσθη αὐτός; Καταφρονῶν κάθε ἀνθρωπίνην βοήθειαν κατέφυγεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὸν θεῖον Λουκᾶν, τὸν τοῦ Θεοῦ θεράποντα· καὶ πηγαίνων εἰς τὸν Ναόν του προσέπεσεν εἰς τὸν τάφον του, λούων αὐτὸν μὲ θερμὰ δάκρυα· ἔπειτα μετεχειρίσθη καὶ αὐτὸς τὸ μύρον, τὸ ἰατρικὸν παντὸς πάθους· καὶ ἄλλο ἔργον δὲν ἔκαμνεν ἡμέραν καὶ νύκτα, παρὰ προσηύχετο, ἔκαμνε μετανοίας, ἔκλαιε καὶ ἐχρίετο μὲ τὸ μύρον, ἀναμεμιγμένον μὲ τὰ θερμά του δάκρυα, περιμένων τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ τοῦ Θεοῦ ὅμως φιλανθρωπία ἀργοποροῦσε καὶ δὲν ἔκαμνε τὴν εὐεργεσίαν, ὄχι ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ διὰ χρήσιμόν τινα καὶ σωτήριον σκοπὸν βέβαια, εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου διότι οὐδὲν πρᾶγμα γίνεται ἐκ Θεοῦ εἰς ἡμᾶς, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ ἀποβλέπῃ εἰς τὴν ἰδικήν μας ὠφέλειαν. Ὅθεν καὶ ὁ καλὸς Κωνσταντῖνος, μεταχειριζόμενος καθὼς ἔπρεπε ταύτην τὴν ἀργοπορίαν τοῦ Θεοῦ, δὲν ἐδίστασε,