Ἄλλος τις φιλόχριστος ἦτο τυφλὸς καὶ κατὰ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς καὶ καταφυγὼν εἰς τὸν Ἅγιον εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ναόν του καὶ τὸν παρεκάλει θερμῶς, λέγων· «Διάλυσόν μου τὸ σκότος τῶν ὀφθαλμῶν, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ὁ παραστάτης καὶ κληρονόμος τοῦ ἀληθινοῦ φωτός· λύτρωσέ με ἀπὸ ταύτην τὴν σκοτεινὴν νύκτα, διὰ νὰ ἴδω καὶ ἐγὼ τὴν ἁγίαν σου εἰκόνα καὶ τὸν ἱερόν σου τάφον, νὰ ἀπολαύσω τὴν ὡραιότητα τοῦ θείου σου οἴκου, νὰ γεμίσῃ ἀπὸ χαρὰν τὸ στόμα καὶ ἡ γλῶσσα μου ἀπὸ ἀγαλλίασιν καὶ νὰ κηρύξω εἰς ὅλους τὰ θαυμάσια σου». Ἀλλὰ παρακαλῶν τοιουτοτρόπως τὸν Ἅγιον καὶ μὴ λαμβάνων εὐθὺς τὴν θεραπείαν, ἐμικροψύχησε καὶ ἐκίνησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν κατοικίαν του. Ὁ θεῖος ὅμως Λουκᾶς, ὁ ἑτοιμότατος πρὸς συμπάθειαν, δὲν τὸν παρέβλεψεν, ἀλλὰ καθὼς ἐβάδιζεν εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ ἐχάρισε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του· πλὴν ὅμως δὲν τοῦ ἔδωκεν εὐθὺς ὅλον ὁμοῦ τὸ φῶς, ἀλλ’ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἐγίνετο τοῦτο καθαρώτερον, τὸ δὲ σκότος ἐχάνετο. Ὅθεν κατ’ ἀρχὰς δὲν ἐπίστευεν ἐκεῖνος ὅτι ἀληθὲς εἶναι τοῦτο, ἀλλ’ ὕστερον, ὅταν ἔβλεπε καθαρὰ ὅλα τὰ πάντα ὡσὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἐγέμισεν ὅλος ἀπὸ χαρὰν καὶ θαυμασμὸν καὶ ηὐχαρίστει πολὺ τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον.

Ἕτερος Ἰωάννης ἀπὸ τὸ νησίον τῆς Τερβενίας ἔπασχε κακῶς κατὰ τοὺς πόδας καὶ ἐκείτετο ἐλεεινῶς ἀπὸ τοὺς πόνους· ἀκούων δὲ τὰς θαυματουργίας τοῦ Μεγάλου Λουκᾶ, ἐποθοῦσε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν τάφον του καὶ νὰ προσπέσῃ εἰς αὐτόν, ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο κατ’ οὐδένα τρόπον νὰ μετακινηθῇ· τί κάμνει λοιπόν; Πηγαίνει εἰς τὸ Μοναστήριον διὰ τοῦ νοός του καὶ περνᾷ τόσην ὁδὸν μὲ τὰ πτερὰ τῆς πίστεως, προσεγγίζει νοερῶς μὲ τὰ χείλη του τὸν θαυματουργὸν τάφον καὶ ἐπικαλεῖται ἀπὸ μακρόθεν τὸν Ὅσιον, ὅστις ἠδύνατο νὰ εἶναι παρὼν διὰ τῆς θείας Χάριτος, φωνάζων κατὰ τὸν θεῖον Προφητάνακτα· «Ἐγγισάτω ἡ δέησίς μου ἐνώπιόν σου… εἰσέλθοι τὸ ἀξίωμά μου ἐνώπιόν σου» (Ψαλμ. ριη’ 169-170). Ἐὰν μοῦ δώσῃς τὴν ἰατρείαν, μὲ τὴν δύναμιν τὴν ὁποίαν ἔλαβες ἀπὸ τὸν Θεόν, θέλω ἔλθει μὲ τοὺς πόδας μου νὰ σὲ εὐχαριστήσω καὶ νὰ προσκυνήσω τὸν ἅγιον τάφον σου». Ταύτην τὴν παράκλησιν προσέφερεν ὁ ἀσθενὴς εἰς τὸν Ὅσιον, ὄχι ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας, διότι ὁ Ὅσιος ταχέως τὸν ἐθεράπευσεν, ἐλαφρύνας αὐτὸν ἀπὸ τοὺς πόνους καὶ ἐλευθερώσας ἀπὸ τὴν παράλυσιν τῶν ποδῶν, δείξας αὐτὸν ὅλον ὑγιᾶ, ὥστε μετ’ ὀλίγον ἐπῆγεν εἰς τὸ Μοναστήριον πεζῇ καὶ προσέπεσεν εἰς τὸν θαυματουργὸν τάφον τοῦ Ὁσίου λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐρρύσω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀπὸ δακρύων καὶ τοὺς πόδας μου ἀπὸ ὀλισθήματος» (Ψαλμ. νε’ 14). Ἔπειτα, διηγούμενος εἰς τοὺς Πατέρας τοῦ Μοναστηρίου τὰ περὶ τῆς ἀσθενείας του καὶ ὅτι ταχέως ὁ Ὅσιος τὸν ἐθεράπευσε, χαίρων ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον του δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον.