τὴν ἔφεραν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου, τὴν ἄφησαν δὲ ἐκεῖ ὁμοῦ μετὰ τοῦ υἱοῦ της καὶ ἀνεχώρησαν. Ἀλλά, θαυμαστὰ εἶναι τὰ κρίματα τοῦ Κυρίου! παρέβλεψεν αὐτὴν ὁ Ὅσιος κατ’ οἰκονομίαν καὶ τὴν ἄφησεν ἀθεράπευτον πολὺν καιρόν· ὅθεν ἀπέκαμεν ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν καὶ ἀπελπισθεῖσα τῆς ἰατρείας ἤθελε νὰ ἀναχωρήσῃ.
Ἀλλ’ ὤ τῆς ἀνεκδιηγήτου χρηστότητός σου, Κύριε! Ἐπειδὴ πρὸ ὀλίγου εἶχεν ἀναβλύσει ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου μύρον εὐῶδες, ὁ νεωκόρος παίρνων αὐτὸ τὸ ἔβαλεν εἰς κανδήλαν καὶ τὴν ἐκρέμασεν ἐπάνω εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου. Ὁ δὲ υἱὸς τῆς παραλύτου, φυλάττων εἰς καιρόν, ὅπου δὲν ἦτο ἐκεῖ ἄλλος οὐδείς, παρὰ μόνον ἡ μήτηρ του, τῆς λέγει· «Ἐγὼ θέλω νὰ πίω τὸ μύρον, τὸ ὁποῖον εἶναι εἰς τὴν κανδήλαν». Ἐκείνη τὸν ἠμπόδιζε λέγουσα· «Μή, τέκνον, διότι ὁ κανδηλανάπτης εἶναι ὀξύθυμος καὶ ἴσως μᾶς ξυλίσῃ καὶ μᾶς διώξῃ ἀπ’ ἐδῶ». Ἀλλ’ ἐκεῖνος πάλιν λέγει· «Ἐγὼ θέλω νὰ τὸ πίω». Εὐθὺς τότε σηκώνεται καὶ παίρνων τὴν κανδήλαν ἔπιε τὸ μύρον. Παρευθὺς τότε ἔπεσε κατὰ γῆς καὶ ἐκυλίετο καὶ ἤφριζεν, ἡ δὲ μήτηρ του βλέπουσα αὐτὸν ἐλυπήθη πολὺ καὶ θέλουσα νὰ τὸν βοηθήσῃ, ὤ τοῦ θαύματος! ἔτρεξε μὲ τοὺς πόδας της καὶ ἐσήκωσε μὲ τὰς χεῖρας της τὸν υἱόν της, ὁ ὁποῖος ἐσηκώθη σωφρονισμένος καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δαίμονος. Ὅθεν θαυμάζουσα ἡ γυνὴ εἰς τὴν διπλῆν θαυματουργίαν ταύτην ἐδόξαζε τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον καὶ προσπίπτουσα εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου εὐλαβῶς καὶ μετὰ πολλῶν δακρύων τὸν ἠσπάζετο, ψάλλουσα τὰ εὐχαριστήρια καὶ κηρύττουσα εἰς ὅλους τὸ διπλοῦν τοῦτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου.
Καὶ ἄλλη γυνὴ εἶχε δύο τέκνα, ἄρσεν καὶ θῆλυ, ἦσαν δὲ καὶ τὰ δύο ἀνάπηρα κατὰ τοὺς πόδας καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ περιπατήσουν οὐδόλως· διὰ τοῦτο ἐλυπεῖτο πολὺ καὶ ἔκλαιε, μὴ γνωρίζουσα τί νὰ κάμῃ. Ἀκούσασα δὲ τὰ θαύματα τοῦ Ὁσίου, ἔβαλεν εἰς ζῷα τὰ τέκνα της καὶ τὰ ἐπῆγεν εἰς τὸν τάφον του καὶ ἐκεῖ μετὰ θερμῶν δακρύων τὸν παρεκάλει εἰς ἔλεος καὶ βοήθειαν, ἀναμένουσα τὴν ἰατρείαν αὐτῶν. Ἀφοῦ ὅμως παρῆλθον ὀκτὼ πλήρεις ἡμέραι καὶ τὰ τέκνα της δὲν εἶχον θεραπευθῆ, ἐμικροψύχησεν ἡ γυνὴ καὶ ἀπελπισθεῖσα ἀνεχώρησε μὲ λύπην μεγάλην ἐπιστρέφουσα εἰς τὸν οἶκον της· ἔλεγεν ὅμως ἀπὸ τὴν πολλὴν ταπείνωσίν της, ὅτι διὰ τὰς πολλὰς ἁμαρτίας της δὲν ἦτο ἀξία νὰ τὴν εἰσακούσῃ ὁ Ὅσιος καὶ νὰ θεραπεύσῃ τὰ τέκνα της. Διὰ τοῦτο καὶ παραδόξως ἀπήλαυσε τὴν εὐεργεσίαν τοῦ Ἁγίου καὶ εὐθὺς μόλις εἰσήρχετο εἰς τὸν οἶκον της, ὤ τοῦ θαύματος! εἶδε καὶ τὰ δύο τέκνα της ὑγιᾶ καὶ ἐβάδιζον μὲ τοὺς πόδας των πολὺ καλά. Τοῦτο τὸ θαυμάσιον εἰς μὲν τοὺς ἄλλους ἐπροξένησε θαυμασμόν, τὴν δὲ μητέρα ἐνέπλησε χαρᾶς ἀμέτρου καὶ μὲ θερμὰ δάκρυα εὐχαριστοῦσε τὸν Ἅγιον, συγκαλέσασα δὲ συγγενεῖς καὶ φίλους, ἀνύμνει τὸν Κύριον μὲ κοινὰς δοξολογίας καὶ αἴνους.