τὴν ὁποίαν μετεχειρίσθη ὁ Ὅσιος ἀφ’ ἑνὸς μὲν διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῆς ἀγάπης, μὲ τὸ νὰ κατεφρονήθη τὸ μικρότερον διὰ τὸ κέρδος τοῦ μεγαλυτέρου, ἐπειδὴ ποίαν ἀξίαν ἔχει ἡ ἀποχὴ τῶν φαγητῶν κοντὰ εἰς τὴν ἀγάπην; βεβαίως ἡ νηστεία εἶναι εὐτελεστέρα τῆς ἀγάπης, καὶ ἀφ’ ἑτέρου δέ, διὰ νὰ φανῇ ὁ Ὅσιος περισσότερον φάγος εἰς τοὺς ἀνθρώπους διὰ τὴν ἄκραν του ταπεινοφροσύνην, καθὼς τὸν ὑπέλαβε καὶ ἐκεῖνος, ἀπὸ τὴν πολλὴν παχύτητα τοῦ νοός του. Καὶ ὅτι αὐτὰ ἦσαν τοιαῦτα τῇ ἀληθείᾳ καὶ ὅτι ὁ Φίλιππος ἦτο ἠπατημένος εἰς τοὺς λογισμούς του καὶ ἔσφαλεν ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν, τὸ ἔδειξαν μόνα των αὐτὰ ταῦτα τὰ πράγματα καὶ μαρτυρία ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πιστή, τὴν ὁποίαν ἀκούσατε.
Περιστρεφόμενος ὁ Φίλιππος ἄγρυπνος ἐπάνω εἱς τὴν κλίνην τὸν ἤρπασεν ὁ ὕπνος καὶ βλέπει εἰς τὸ ὅραμά του δύο νέους ὡραιοτάτους καὶ κατὰ πολλὰ λαμπρούς, οἱ ὁποῖοι παρατηροῦντες αὐτὸν ἄγρια καὶ ἐχθρικὰ τοῦ εἶπαν· «Διατὶ ταράσσεις τὸν ἑαυτόν σου μὲ τοιούτους λογισμούς; Διατὶ κατακρίνεις τὸν ἀθῷον; Σήκωσε ὑψηλὰ τοὺς ὀφθαλμούς σου, σὺ ὅστις βλέπεις τὰ κάτω καὶ χαμηλὰ καὶ ἰδὲ ποίαν δόξαν ἠξιώθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐκεῖνος, ὅστις ἀπὸ σὲ νομίζεται πλάνος καὶ ὑποκριτὴς καὶ ἐμπαίκτης τοῦ Μοναχικοῦ σχήματος». Προσηλώσας δὲ ἐκεῖνος τοὺς ὀφθαλμούς του εἰς τὸν τόπον τὸν ὁποῖον τοῦ ἐδείκνυον ἐκεῖνοι, βλέπει μίαν ὑπέρτιμον πορφύραν ἁπλωμένην ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὴν πορφύραν ἵστατο ὁ Ὅσιος, ἀπὸ δὲ τὸ πρόσωπόν του καὶ τὰ ἐνδύματά του ἤστραπτε θαυμαστὸν καὶ ἄρρητον φῶς καὶ ἐφαίνετο ὅλος αὐτόχρημα φῶς. Ταῦτα βλέπων εἰς τὸ ὅραμά του ὁ Φίλιππος ἐξύπνησε περίτρομος καὶ μὲ φόβον πολὺν ἐπῆγεν ἐκεῖ ὅπου ἦσαν συνηγμένοι οἱ Πατέρες καὶ ἐδοξολόγουν τὸν Θεὸν καὶ φανερώσας εἰς τὸν Ὅσιον ὅλα ὅσα διελογίζετο αὐτός, ἐν ᾧ ἦτο ἔξυπνος ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην, ἐναντίον τοῦ Ὁσίου καὶ ὅσα εἶδεν ὑπερφυῶς εἰς τὸν ὕπνον του, ἐζήτησε καὶ ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ συγχώρησιν.
Ἀφ’ οὗ ἔκαμεν ὁ Ὅσιος εἰς τὸ ὄρος τοῦ Στειρίου ἔτη ἑπτά, προεγνώρισε ὅτι ἐπλησίαζε τὸ τέλος του, δὲν τὸ ἐφανέρωσεν ὅμως εἰς οὐδένα· ἀλλ’ ἐξελθὼν ἀπὸ τὸ κελλίον του ἐπῆγεν εἰς ὅλους τοὺς φίλους καὶ γείτονας καὶ τοὺς ἀπεχαιρέτησεν ἀσπαζόμενος ἑνὸς ἑκάστου τὰ χείλη, τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸ πρόσωπον καὶ λέγων· «Εὔχεσθε, ἀδελφοί, ὑπὲρ ἐμοῦ, εὔχεσθε, διότι δὲν γνωρίζομεν ἐὰν ἐπανίδωμεν εἰς τὸ ἑξῆς ὁ εἷς τὸν ἄλλον». Ἐπανελθὼν ἔπειτα εἰς τὸ κελλίον του ἔζησε τρεῖς μῆνας καὶ μετ’ ὀλίγον ἠσθένησεν, ὀλίγον κατ’ ἀρχάς, ὕστερον δὲ τοῦ ἠκολούθησε σφοδρότερος παροξυσμὸς καὶ μετὰ ὀκτὼ ἡμέρας ἐγένετο ἀπὸ ὅλους ἀντιληπτόν, ὅτι ἔχει νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον ἠγάπησε. Τοῦτο, ὅτε ἔμαθον ὅλοι οἱ Χριστιανοί,