ἱλαρότητα· «Διατὶ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεληματικῶς ἁμαρτάνομεν καὶ παροργίζομεν τὸν Θεὸν ἀπερίσκεπτα, καθὼς ἔκαμεν ὁ Κάϊν πρότερον καὶ ὁ Ἀνανίας καὶ ἡ γυνή του ἡ Σαπφείρα ὕστερον; Καὶ ὁ μὲν Κάϊν ἐπροτίμησε τὴν ἰδικήν του ἀπόλαυσιν περισσότερον ἀπὸ τὸν Θεόν, ὁ δὲ Ἀνανίας καὶ ἡ γυνή του ἔκλεψαν τὰ χρήματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἀφιέρωσαν εἰς τὸν Θεόν· ἕνα τοιοῦτον ἴσως ἔγινε καὶ εἰς τὸ ὀψάριον αὐτό, διότι ἡ ἀνθρωπίνη ὑπηρεσία ἐπροτιμήθη περισσότερον ἀπὸ τὸν Θεόν».

Ἀπὸ τοὺς λόγους τούτους τοῦ Ὁσίου ἠννόησεν ὁ ναύκληρος, ὅτι εἶχε προορατικὸν ὁ Ὅσιος καὶ ἐγνώρισε τὴν ἁμαρτίαν τὴν ὁποίαν ἔκαμε καὶ μετενόησεν εὐθὺς διὰ τὴν ἀξιοκατάκριτον διανομὴν τῶν ὀψαρίων, τὴν ὁποίαν ἔκαμε, καὶ ζητῶν συγχώρησιν ὑπεσχέθη νὰ μὴ κάμῃ εἰς τὸ ἑξῆς παρόμοιον· λαβὼν δὲ τὴν συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ὅσιον ἔστρεψεν εἰς τὸν οἶκον του. Ὁ δὲ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου, μαγειρεύσας τὸ ὀψάριον, τὸ προσέφερεν εἰς τὸν Ὅσιον ὡσὰν φαγητὸν παμπόθητον· ὁ δὲ Θεός, ὅστις ἐγνώριζεν ὅτι ἀπόλαυσις καὶ τρυφὴ τοῦ Ὁσίου εἶναι ἡ περιποίησις τοῦ πλησίον, ἐξαπέστειλεν ἐκείνην τὴν ὥραν εἰς τὸν Ὅσιον Χριστιανούς τινας, τοὺς ὁποίους βλέπων, εἶπεν εἰς τὸν μαθητήν του· «Τὸ ὀψάριον τοῦτο εἶναι διωρισμένον ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ τὸ φάγουν αὐτοὶ οἱ ἀδελφοὶ καὶ ὄχι ἐγώ· ὅθεν πρόσφερέ το εἰς αὐτοὺς» καὶ οὕτως ἐκεῖνοι μὲν ἔτρωγαν τὸ ὀψάριον, ὁ δὲ Ὅσιος ἐτρέφετο μὲ τὴν πρὸς αὐτοὺς ἀγάπην.

Ἀφ’ οὗ ὁ Ὅσιος διῆλθεν εἰς τὸ ὄρος ἐκεῖνο τὸ λεγόμενον Ἰωάννιτρα ἑπτὰ χρόνους, ἀνεχώρησεν ἂν καὶ μὴ θέλων· διότι ὁ ἄρχων τῶν Βουλγάρων Συμεών, ἀθετῶν τὴν συμφωνίαν τὴν ὁποίαν εἶχε μὲ τοὺς Βυζαντινοὺς βασιλεῖς, ἐκίνησε πόλεμον κατὰ τῆς Ἠπείρου καὶ ἄλλους μὲν ἐφόνευεν, ἄλλους δὲ ᾐχμαλώτιζεν. Ἀπὸ τὸν φόβον λοιπὸν τῶν Βουλγάρων ἄλλοι ἐκλείοντο μέσα εἰς τὰ κάστρα καὶ ἄλλοι ἐπήγαινον εἰς τὴν Εὔβοιαν καὶ εἰς τὴν Πελοπόνησον διὰ νὰ σωθοῦν. Οἱ δὲ χωρικοὶ γείτονες τοῦ Ὁσίου διεπεραιοῦντο εἰς τὰς νήσους, αἱ ὁποῖαι ἦσαν ἐκεῖ πλησίον, ἂν καὶ ὁ φθόνος τοῦ ἐχθροῦ καὶ ἐκεῖ τοὺς ἔφερε εἰς κίνδυνον· διότι ἐνῷ αὐτοὶ, ἐνόμιζον ὅτι εἶναι ἀσφαλεῖς, εὑρισκόμενοι μέσα εἰς πλοιάριον, ἰδόντες αὐτοὺς οἱ Βούλγαροι ἦλθον ἔξαφνα κατ’ αὐτῶν, καὶ σχεδὸν ἐθανάτωσαν ὅλους ἐκτὸς ὀλίγων, οἵτινες ἐσώθησαν κολυμβῶντες. Μετ’ αὐτῶν ἦτο καὶ ὁ Ὅσιος Λουκᾶς, ὁ ὁποῖος εὑρὼν πλοιάριον ἐπῆρεν ὅλους τοὺς συγγενεῖς καὶ γνωρίμους καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κόρινθον. Ἐκεῖ εὑρισκόμενος ἐπόθησε νὰ διδαχθῇ μαθήματα διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ἱερῶν λόγων καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ σχολεῖον, ἀλλ’ ὅμως ὀλίγον ὠφελήθη, διότι βλέπων, ὅτι ἀτακτοῦσαν τὰ παιδία, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸ σχολεῖον, προτιμῶν καλλίτερα νὰ εἶναι πτωχὸς ἀπὸ γνῶσιν, παρὰ νὰ πλουτίσῃ ἀπὸ κακίαν· ἀκούσας δέ, ὅτι εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη ἦτο Στυλίτης τις Ὅσιος, ἔχων πολιτείαν ὑψηλήν, ἐπόθησε νὰ ὑπάγῃ πρὸς συνάντησίν του.