Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ καλύβη τοῦ Ὁσίου δὲν ἦτο ἐπιτηδείως κατεσκευασμένη διὰ νὰ τὸν φυλάττῃ καὶ νὰ ἀποθέτῃ εἰς αὐτὴν κανένα πρᾶγμα (διότι αὐτὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὸ σῶμα του, τίποτε ἄλλο δὲν εἶχε), ἀλλὰ μόνον διὰ νὰ κρύπτῃ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους δὲν ἤθελε νὰ γνωρίζῃ κανεὶς ἄλλος, παρὰ μόνος ὁ Θεός. Διὰ νὰ ἐνθυμῆται δὲ πάντοτε τὸν θάνατον, ἔσκαψεν εἰς τὴν καλύβην του λάκκον μακρὺν καὶ ἔμβαινε μέσα εἰς αὐτόν, ὡσὰν εἰς τάφον, καὶ ἁρπάζων ὀλίγον ὕπνον, εὐθὺς ἐσηκώνετο ἐπάνω καὶ ἔλεγε τὸ τοῦ Δαβίδ· «Προέφθασαν οἱ ὀφθαλμοί μου πρὸς ὄρθρον τοῦ μελετᾶν τὸ λόγιά σου» (Ψαλμ. ριη’ 148).

Πῶς δὲ νὰ διηγηθῇ κανεὶς τὴν μεγάλην συμπάθειαν καὶ καλωσύνην τοῦ Ὁσίου τούτου; Ἂν καὶ ἐφανέρωσεν ὁ λόγος πρωτύτερα μερικὰ σημεῖα τῶν ἀρετῶν του τούτων, ὅμως δὲν πρέπει νὰ παραλείψωμεν καὶ ὅτι αὐτὸς ὁ εὐλογημένος εὐσπλαγχνίζετο καὶ εὐεργετοῦσεν ὄχι μόνον τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ κτήνη καὶ τὰ πετεινά, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ φαρμακερὰ ἑρπετά, ἐπειδὴ εἶχε δύο ὄφεις καὶ τοὺς ἔτρεφε πολὺν καιρὸν ὁ ἀοίδιμος, ἐννοῶν ἴσως ἁπλούστερα τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, τὴν λέγουσαν· «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ἡμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς» (Ματθ. ε’ 44), ἂν καὶ ὁ Ἅγιος δὲν ἔλαβεν ἀπὸ τοὺς ὄφεις ἐκείνους οὐδέν κακόν· πολλὰς δὲ φορὰς ἔδιδε καὶ εἰς τὰ μικρὰ πτηνὰ τοῦ ἀγροῦ τροφάς· τόσον εὔσπλαγχνος ἦτο ὁ εὐλογημένος, «οἰκτίρων» πάντοτε «καὶ κιχρῶν» ὡς λέγει ὁ θεῖος Δαυῒδ (Ψαλμ. ρια’ 5).

Ἐπειδὴ δὲ ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου διεδόθη εἰς ὅλα τὰ μέρη, δύο ἀδελφοὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἀφ’ οὗ ἐφιλοξενήθησαν ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ἀπήλαυσαν τὴν γλυκεῖαν του ὁμιλίαν, τοῦ εἶπαν, ὅτι ὁ πατὴρ αὐτῶν, ὅταν ἀπέθνῃσκεν, ἔσκαψε λάκκον εἰς τὴν γῆν καὶ ἔκρυψε τὸ χρυσίον τὸ ὁποῖον εἶχεν, ἐπειδὴ δὲ δὲν ἐγνώριζαν ἐκεῖνοι εἰς ποῖον τόπον τὸ ἔκρυψε, παρεκάλουν τὸν Ὅσιον νὰ τοὺς φανερώσῃ τὸν τόπον μὲ τὸ φῶς τῆς θείας Χάριτος ὅπου ἔχει, διότι ἦσαν πτωχοὶ καὶ ἐστερημένοι τῶν ἀναγκαίων, τὸ δὲ χειρότερον, ὅτι ἐξ αἰτίας τοῦ χρυσίου ἐκείνου ἐμάχοντο μεταξύ των, λέγοντες ὁ εἷς κατὰ τοῦ ἄλλου, ὅτι ἔκλεψε τὸ χρυσίον τοῦ πατρός των.

Ἀκούσας ὁ Ὅσιος ταῦτα, ἐστοχάσθη ἀπὸ ταπεινοφροσύνην ὅτι οὐδὲ ἀπόκρισιν χρειάζονται οἱ λόγοι των, ὅθεν παρευθὺς ἔφυγεν. Ἐκεῖνοι ὅμως, ἔχοντες καλὰς ἐλπίδας περὶ τούτου καὶ ὡσὰν νὰ προέβλεπον καλῶς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔμελλε νὰ γίνῃ, ἐπῆγαν εἰς τὸν Ὅσιον διὰ δευτέραν φορὰν καὶ τὸν παρεκάλουν· ὁ δὲ Ὅσιος πάλιν παρῃτεῖτο λέγων, ὅτι εἶναι ἀνάξιος τοιαύτης θείας Χάριτος· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐκεῖνοι