Ἀλλ’ ἐπειδὴ μετ’ ὀλίγον ὁ νέος αὐτοκράτωρ ἐζήτησεν ἵνα κοινωνήσῃ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, δὲν ἐπέτρεψεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος, ἐπειδὴ πρὸ ὀλίγου ἀκόμη εἶχε διαπράξει τὸν φόνον καὶ εἶχε τὰς χεῖρας σταζούσας ἀκόμη ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ φονευθέντος βασιλέως! Ὁ Ἅγιος δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ὑποχωρήσῃ εἰς τοιαύτην ἀσέβειαν. Ἀγανακτήσας διὰ τοῦτο ὁ Βασίλειος καταβιβάζει ἀπὸ τῆς πατριαρχείας τὸν διαυγέστατον τῆς οἰκουμένης φωστῆρα, ἤδη δέκα ἔτη πατριαρχεύοντα, καὶ ἐνέκλεισεν αὐτὸν εἰς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Μονὴν τῆς Ἁγίας Σκέπης ὡς παρανόμως δῆθεν πατριαρχεύσαντα ζῶντος ἔτι τοῦ Ἰγνατίου.
Ἐθρήνησεν ἡ Ἐκκλησία καὶ ἔκλαυσεν ἡ Πόλις διὰ τὴν νέαν καὶ ἄδικον ταύτην καταδρομὴν κατὰ τοῦ Ἁγίου, ἐθρήνουν ὅμως οἱ πιστοὶ περισσότερον καὶ ἔκλαιον διὰ τὴν ζημίαν τῆς Ὀρθοδοξίας στερηθείσης τοῦ γενναίου προμάχου αὐτῆς, ἐχαίροντο δὲ οἱ παπικοὶ καὶ οἱ ἄλλοι ἐχθροὶ τοῦ Ἁγίου. Προχωρῶν δὲ ἔτι περαιτέρω ὁ νέος αὐτοκράτωρ, ἀφοῦ ἐνέκλεισε τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Μονὴν τῆς Ἁγίας Σκέπης, ἔστειλε καὶ ἔφεραν ἀπὸ τὴν Μυτιλήνην, ὅπου ἦτο ἐξόριστος, τὸν πρῴην Πατριάρχην Ἰγνάτιον, ἀπέδωσε μάλιστα εἰς αὐτὸν πρὸς κατοίκησιν καὶ τὸ εἰς Μαγγάνους πατρικὸν αὐτοῦ παλάτιον[4]. Παρευθὺς τότε ὁ αὐτοκράτωρ Βασίλειος πράττει πρᾶγμα καὶ τῆς ἑαυτοῦ Βασιλείας καὶ πάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνάξιον, διὰ τὸ ὁποῖον καὶ αὐτὸς πολὺ ὕστερον μετενόησεν. Ἀποστέλλει πρὸς τὸν Πάπαν Νικόλαον πρέσβεις, ἀναθέτων εἰς αὐτὸν ἵνα κρίνῃ τὴν μεταξὺ τῶν δύο Πατριαρχῶν Φωτίου καὶ Ἰγνατίου ὑφισταμένην διαφοράν. Ἀλλὰ τὸν μὲν Νικόλαον εὗρον οἱ πρέσβεις ἀποθανόντα, ὁ δὲ τούτου διάδοχος Ἀδριανός, ἁρπάσας τὴν εὐκαιρίαν, ἐπικυροῖ τὰ πρότερον ὑπὸ Νικολάου κατὰ Φωτίου πραχθέντα, ἀφορίζει δὲ καὶ αὐτὸς τὸν Φώτιον, συγχρόνως δὲ κηρύττει ἄκυρον τὴν ἐπὶ Φωτίου ἐν ἔτει ωξζ’ (867) κατὰ τοῦ Πάπα Νικολάου γενομένην Σύνοδον· ἀποστέλλει δὲ καὶ ἀντιπροσώπους αὐτοῦ πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Βασίλειον, παραγγέλων ὅπως συγκροτηθῇ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος Οἰκουμενική, ἥτις νὰ ἐπικυρώσῃ πάντα τὰ κατὰ τοῦ Φωτίου καὶ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας πραχθέντα ἐν Ρώμῃ.