Καταβιβασθέντος τοῦ θείου Φωτίου ἀπὸ τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου, ἀνεβιβάσθη πράγματι εἰς αὐτὸν ὁ πορφυρογέννητος Στέφανος εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος κατὰ τὰ ἄλλα. Ὁ δὲ αὐτοκράτωρ Λέων δὲν ἠρκέσθη εἰς μόνην τὴν ἄνομον καὶ ἄδικον ἐκθρόνισιν τοῦ Ἁγίου, ἀλλὰ πεσθεὶς ἀφ’ ἑνὸς εἰς τὰς τῶν συκοφαντῶν διαβολάς, ἀφ’ ἑτέρου προσπαθῶν ὅπως ἀποκτήσῃ κατηγόρους κατὰ τοῦ Ἁγίου τοὺς ἰδίους αὐτοῦ φίλους, ἵνα στηρίξῃ κατ’ αὐτοῦ κατηγορίαν, παρέστησεν ἐνώπιόν του τὸν θεῖον Φώτιον καὶ τὸν πολλὰ καὶ ἄλλοτε παθόντα Θεόδωρον τὸν Σανταβαρηνόν. Ἐξεβίαζε δὲ ὁ αὐτοκράτωρ τὸν Θεόδωρον νὰ ψευδομαρτυρήσῃ κατὰ τοῦ Ἁγίου, ἀπειλῶν αὐτόν, ἂν δὲν πράξῃ τοῦτο, νὰ τὸν βασανίσῃ. Ἐπίεζε καὶ τὸν Ἅγιον νὰ ὁμολογήσῃ δῆθεν παραβάσεις· ἀλλ’ ἀπελπισθεὶς ἀπὸ τὰς θαρραλέας ἀμφοτέρων ἀποκρίσεις, τὸν μὲν Θεόδωρον τὸν Σανταβαρηνὸν ἐτύφλωσεν ἐξορύξας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ καὶ ἀπέστειλεν ἐξόριστον εἰς Ἀθήνας, τὸν δὲ Ἅγιον ἐνέκλεισε καὶ πάλιν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἀρμενιανῶν.
Εἰς τὴν Μονὴν ταύτην παρέμεινεν ἔγκλειστος ὁ Ἅγιος ἐπὶ πέντε ὁλόκληρα ἔτη, ἤτοι μέχρι τῆς μακαρίας τελευτῆς αὐτοῦ, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω. Ἀπερίγραπτοι τυγχάνουσιν αἱ δοκιμασίαι ἃς ὑπέστη, κατὰ τὰ τελευταῖα ταῦτα ἔτη τῆς ζωῆς του, ποικιλοτρόπως πάσχων καὶ μηδεμιᾶς τυγχάνων ἀνθρωπίνης παρηγορίας, ἐστερημένος καὶ αὐτῶν τῶν προσφιλεστέρων πνευματικῶν του τέκνων. Ὅσον ὅμως κατὰ τὸ σῶμα ἐδοκιμάζετο τοσοῦτον κατὰ τὸ πνεῦμα ἔχαιρε καὶ ηὐφραίνετο καὶ καθημερινῶς ἀνύψωνεν ἑαυτὸν εἰς θείας ἀναβάσεις καὶ οὐρανίους θεωρίας. Οὕτως ἐν εἰρήνῃ ψυχῆς ἀγωνιζόμενος καὶ ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ δοκιμασθεὶς εἴς τε τὴν ἀκλινῆ τήρησιν τῶν πατροπαραδότων δογμάτων τῆς ἀληθείας καὶ τὴν εἰς τοὺς ποικίλους πειρασμοὺς ὑπομονήν, ἀποκαμὼν δὲ σωματικῶς ἀπὸ τὰς ποικίλας στερήσεις, ἐκλήθη παρὰ τοῦ Κυρίου τῆς δόξης ἵνα ἀπολαύσῃ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἡτοιμασμένην αὐτῷ κατοικίαν. Ἀπῆλθε λοιπὸν πρὸς ὃν ἐπόθησε Κύριον, καὶ ὑπὲρ οὗ ὁλοψύχως ἠγωνίσθη καθ’ ἅπαντα τὸν βίον αὐτοῦ, κατὰ τὸ ἔτος ωϟα’ (891), Φεβρουαρίου ϛ’ (6ην), ὅτε καὶ τὴν μνήμην αὐτοῦ γεραίρει ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καὶ προσετέθη εἰς τοὺς μακαρίους Πατέρας ἡμῶν, μεθ’ ὧν ὑπὲρ τῆς εἰρηνικῆς αὐτῆς καταστάσεως καὶ ἀκριβείας ἀδιαλείπτως πρεσβεύει πρὸς Κύριον. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξᾳ, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.