τέλος πάντων, τὰς παναγίας αὐτῆς χεῖρας, τὰς ὁποίας ἐξαπλώνει σήμερον, ἵνα θέσῃ ὑμᾶς εἰς τὰς παρθενικὰς αὐτῆς ἀγκάλας, φυλάξῃ δὲ ὑμᾶς ἀπὸ τὰ δίκτυα τοῦ ἐχθροῦ ὑμῶν καὶ ποιήσῃ κατὰ Χάριν θεούς· ὑμεῖς ἢ δὲν πιστεύετε πὼς εἶναι κατὰ Χάριν Μήτηρ σας καὶ σπουδάζει ἵνα λυτρώσῃ ὑμᾶς ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν ὑμῶν, ἀνεβάσῃ δὲ ἐπάνω εἰς τὰς ἁγίας αὐτῆς ἀγκάλας καὶ ποιήσῃ κατὰ Χάριν θεοὺς καὶ διὰ τοῦτο δὲν ὑπακούετε ἵνα τρέξητε, ἢ τὸ πιστεύετε, ἀλλ’ ἐπιμένετε πάλιν εἰς τὰς κακίας σας, μὲ ἀναβολὴν τοῦ καιροῦ, κυλίεσθε ἀνοήτως εἰς τὸν βόρβορον τῶν ἁμαρτιῶν ὑμῶν καὶ διὰ τοῦτο ἀναβάλλετε, ἐπιμένοντες σήμερον καὶ αὔριον καὶ μεθαύριον εἰς τὸ πεῖσμα καὶ τὴν ἀμετανοησίαν σας καὶ δὲν τρέχετε ταχέως εἰς τὰς ἀγκάλας, εἰς τὴν Σκέπην καὶ καταφυγὴν αὐτῆς· καὶ λοιπὸν ἢ διὰ τὸ ἕν, ἢ διὰ τὸ ἄλλο, ἐκείνη ἡ Μήτηρ, ἥτις σᾶς κράζει πολλάκις καὶ δὲν ὑπακούετε αὐτῆς, ἵνα μισήσητε τὰς ἁμαρτίας καὶ δράμετε εἰς αὐτήν, θέλει παροξυνθῆ ποτέ, ἵνα σᾶς μισήσῃ καὶ σφαλίσῃ τὰς ἀγκάλας αὐτῆς καὶ τότε, ἀλλοίμονον! θὰ πέσητε κάτω εἰς τὸν κρημνὸν τῆς κολάσεως, διότι δὲν εἰσακούετε αὐτῆς.
Ἀλλ’ ὦ Παρθενομῆτορ Μαρία Παντάνασσα, Σκέπη καὶ καταφυγὴ τοῦ Χριστιανικοῦ γένους, ἂν καὶ ἕως τώρα αὐτοὶ τοὺς ὁποίους κράζεις τὴν σήμερον, ἵνα ἀνεβάσῃς ἐπάνω εἰς τὰς παρθενικάς σου ἀγκάλας καὶ ποιήσῃς αὐτοὺς κατὰ Χάριν θεούς, ἐμποδίζωνται ἀπὸ μίαν κακήν των συνήθειαν, ἂν καὶ αὐτὰ τὰ κατὰ Χάριν τέκνα σου κρέμωνται ἀπὸ τὴν ἐπιβουλὴν τοῦ μισοκάλου διαβόλου, κάτω εἰς τὸν βυθὸν τῆς ἁμαρτίας καὶ διὰ τοῦτο κωλύονται μέχρι τοῦ νῦν, ἵνα ὑπακούσωσι τῶν μητρικῶν σου φωνῶν καὶ εὐσπλάγχνων ἀναζητήσεων, μὴ ἀποκάμῃς, δεόμεθα, εἰς τὴν ἀμετανόητον καρδίαν τῶν δούλων σου. Ἐξαπόστειλον τὴν Χάριν σου ἐπὶ τὰ τέκνα σου ταῦτα, ἵνα ἀκούσωσι τῆς συμπαθεστάτης αὐτῶν Μητρός. Κατάπεμψον, παρακαλῶ, τὸ μέγα σου ἔλεος εἰς ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς δούλους σου· διότι, ἂν καὶ ἐβυθίσθημεν ἀπὸ τὰ βάρη τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν εἰς τὸν μυχιαίτατον τόπον τοῦ ᾅδου, ἀλλὰ πάλιν ἐλπίζομεν, ἵνα ἀναλάβῃς ἡμᾶς εἰς τὰς ἁγίας σου ἀγκάλας, χαρίσῃς εἰς ἡμᾶς τὴν πρώτην υἱοθεσίαν, τὴν ἀθανασίαν, καὶ τὴν οὐράνιον δόξαν τοῦ ἠγαπημένου σου Υἱοῦ. Πέμψον μίαν ἀκτῖνα τῶν Χαρίτων σου εἰς τὴν ἐζοφωμένην καρδίαν ἡμῶν, ἵνα τρέχωμεν ὅλοι προθύμως εἰς Σὲ τὴν Μητέρα ἡμῶν, ὅπως φιλοῦμεν τοὺς ἀχράντους σου πόδας καὶ φυλαττώμεθα πάντες ὑπὸ τῆς ἀκαταμαχήτου Σκέπης σου. Ὦ γλυκεῖα Μαρία, ἱκετεύομεν ἅπαντες καὶ παρακαλοῦμεν τὴν Χάριν σου, ἵνα σβέσῃς τὴν ἄσβεστον φλόγα τῆς ψυχῆς ἡμῶν, τὴν ὁποίαν ἀνῆψεν ὁ ὀλοθρευτής μας·