Αὐτὸ λοιπόν, ὦ Ὀρθόδοξα τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἑκκλησίας, αὐτὸ τὸ γαλακτοτροφούμενον Νήπιον, το ὁποῖον τρέφεται καὶ ζωογονεῖται ἀπὸ τὸ γάλα τῆς κεχαριτωμένης Μητρός του, αὐτὸ τρέφει καὶ ζωογονεῖ τὴν σύμπασαν φύσιν διὰ τῆς παντοδυναμίας αὐτοῦ. Αὐτὸ ὅπου ἐδημιουργήθη ἐπὶ τῆς γῆς τέλειος ἄνθρωπος, ἐδημιούργησε, λόγῳ μόνῳ διὰ τῆς σοφίας αὐτοῦ, ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, οὐράνια καὶ ἐπίγεια, ὑλικά τε καὶ ἄϋλα, ὡς τέλειος Θεός. Αὐτὸ τὸ Νήπιον ὅπου τρέμουσιν ὅλα τὰ στοιχεῖα καὶ φρίττει ὅλος ὁ κόσμος, ἵνα ποιήσῃ τὸν ἄνθρωπον Θεόν, γέγονε νήπιον μικρόν τὸ κηρύττουσιν ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τοῦ ᾀσματογράφου Ἰωσὴφ αἱ τῶν Θεολόγων ἀνδρῶν εὐηχέστεραι σάλπιγγες· «Ἵνα Θεὸν τὸν ἄνθρωπον ἀπεργάσῃ βροτὸς γέγονας ὑπεράγαθε».
Αὐτὴν τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θέωσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί, δυνάμεθα νὰ ἐννοήσωμεν διὰ τοῦ πεπυρακτωμένου σιδήρου ὅπου βγάζει ὁ χαλκεὺς ἐκ τῆς καμίνου· ἐπειδή, καθὼς μίγνυται ἡ φλὸξ μετὰ τοῦ σιδήρου ὅπου βράζει εἰς τὴν κάμινον καὶ γίνονται τὰ δύο ἓν μῖγμα καὶ οὔτε τὴν φλόγα δύνασαι νὰ εἴπῃς πὼς εἶναι μοναχὸν πῦρ, ἐπειδὴ εἶναι μεμιγμένη μὲ τὸν σίδηρον, ἀλλ’ οὔτε πάλιν τὸν σίδηρον μοναχόν, ἐπειδὴ εἶναι συγκεκραμένος μὲ τὴν φλόγα, ἀλλ’ ἕνα καὶ μόνον πεπυρακτωμένον σίδηρον ὀνομάζεις καὶ τὰς δύο φύσεις σιδήρου τε καὶ πυρός, οὕτω καὶ εἰς τὴν σάρκωσιν τούτου τοῦ Νηπίου, τὸ ὁποῖον βαστάζει σήμερον ἡ ἄνυμφος Μήτηρ, δὲν δύνασαι νὰ εἴπῃς εἰς αὐτὸ πὼς εἶναι μοναχὴ ἡ Θεότης, ἐπειδὴ εἶναι μετὰ τῆς σαρκός· οὔτε πάλιν ἡ σὰρξ μοναχή, ἐπειδὴ εἶναι ἡνωμένη μετὰ τῆς Θεότητος· ἀλλ’ ἕνα καὶ μόνον Θεάνθρωπον Ἰησοῦν ὀνομάζεις καὶ τὰς δύο ταύτας φύσεις, τὴν Θεότητα δηλαδὴ καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπειδὴ ὁ προάναρχος ἐκεῖνος Πατήρ, ὁ κτίστης καὶ δημιουργὸς πάσης φύσεως, καταβιβάσας ἀφράστως καὶ ἀνερμηνεύτως ἐκ τῆς θείας οὐσίας καὶ φύσεως αὐτοῦ τὴν φλόγα τῆς Θεότητος, ἤτοι τὸν συνάναρχον καὶ ὁμοούσιον αὐτοῦ Υἱόν, μέσα εἰς τὴν κάμινον, ἤτοι τὴν κοιλίαν τῆς Παρθενομήτορος ταύτης Νύμφης, ἥνωσεν ὅλην τὴν τῆς Θεότητος φλόγα μὲ τὸν σίδηρον τῆς Παρθένου, ἤτοι τὴν Παναγίαν καὶ πανάσπιλον αὐτῆς σάρκα καὶ οὕτω πανσόφως ὁ σοφὸς ἕνα κατεσκεύασε σίδηρον πεπυρακτωμένον, τὸν θεάνθρωπον Ἰησοῦν, ὅλον Θεὸν καὶ ὅλον ἄνθρωπον, ἓν κράμα· ἀσυγχύτως ὅμως καὶ ἀτρέπτως, σωζομένων ἐν αὐτῷ τῶν ἰδιοτήτων ἑκάστης τῶν δύο Αὐτοῦ φύσεων.