Λόγος Πανηγυρικὸς εἰς τὴν ΥΠΑΠΑΝΤΗΝ τοῦ Σωτῆρος ΧΡΙΣΤΟΥ. Τοῦ Μακαρίου Σκορδίλη ἢ Κωφοῦ, ἐλαφρῶς διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

Ὦ ᾀσματικὴ καὶ εὐφρόσυνος αὕτη δοξολογία! ὦ μεγάλη τοῦ πρῴην ἀπίστου εὐπιστία! Ὅθεν, ἐὰν σήμερον, ὦ εὐλαβέστατοι καὶ Ὀρθόδοξοι πανηγυρισταὶ τῆς σεβασμίας ταύτης ἑορτῆς, ἡ Πανάφθορος αὕτη καὶ ἀκήρατος Μαριὰμ προσφέρῃ εἰς τὸν Ναὸν τὸν Μονογενῆ αὐτῆς Υἱόν, ἵνα ἐγχειρίσῃ αὐτὸν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ πρεσβύτου Συμεὼν καὶ χαρίζῃ εἰς τὰς πρεσβυτικὰς αὐτοῦ ἀγκάλας τὸν μυρίπνοον αὐτῆς ἀνθόν, ἵνα εὐωδιάσῃ τὴν διψασμένην αὐτοῦ ψυχὴν καὶ βαστάξῃ τὸ οὐράνιον αὐτῆς τέκνον, ἵνα δεχθῇ αὐτὸ ὁ Συμεών, ἔρχουμαι κἀγὼ σήμερον εἰς τοῦτον τὸν Ναόν, ἵνα ραντίσω τὰς εὐλαβεῖς ἡμῶν καρδίας ἀπὸ τὰ μυρίπνοα αὐτὰ ἄνθη τῆς παγκοσμίου ταύτης ἑορτῆς. Ἔρχομαι καὶ δεχόμενος τὴν λάμψιν τῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὴν πηγὴν τῆς σοφίας, τὴν Πανάχραντον, λέγω, Θεοτόκον, ἐπειδὴ εἶναι τὸ πέλαγος πάσης γνώσεως καὶ ἐπιστήμης, ὑπόσχομαι, ἵνα φανερώσω πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀδελφικὴν ἀγάπην, κατὰ τὴν χαρμόσυνον ταύτην πανήγυριν, ὅτι ἡ Παναγία Παρθένος, ἐπειδὴ εἶναι φυσικὴ Μήτηρ Θεοῦ καὶ Μήτηρ θετὴ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, ἐγχειρίζει σήμερον τὸν κατὰ φύσιν Υἱὸν αὐτῆς τὸν Μονογενῆ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Συμεών, ἵνα ἀνοίξῃ τὰς παναγίας αὐτῆς χεῖρας καὶ λάβῃ εἰς τὰς ἀγκάλας της ἡμᾶς, τὰ θετὰ αὐτῆς τέκνα, ὅπου τὴν ἐπιστεύσαμεν Μητέρα Θεοῦ καὶ ποιήσῃ ἡμᾶς κατὰ Χάριν θεούς.

Αὕτη εἶναι ἡ ὑπόθεσις τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, ὦ χριστιανικὰ καὶ Ὀρθόδοξα τέκνα τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποίαν θέλετε μάθει συντόμως μετ’ εὐφροσύνης καὶ θεολογικῆς ἀποδείξεως καὶ ἀληθείας, ἂν λάβω καὶ ἐγὼ ἀπὸ ὑμᾶς πρόθυμον τὴν φιληκοΐαν. Τὸ ἄναρχον καὶ προαιώνιον τοῦτο παιδίον, ὁ Ἰησοῦς, ὁ πρὸ τῶν αἰώνων ἐπαναπαυόμενος εἰς τοὺς κόλπους τοῦ προανάρχου αὐτοῦ Πατρός, κατὰ δὲ τὴν σήμερον ὡς Βρέφος τεσσαρακονθήμερον βασταζόμενον εἰς τοὺς κόλπους τῆς Πανάγνου αὐτοῦ Μητρός, τὸ ἀθάνατον τοῦτο νήπιον καὶ ἄχρονον, ὁ θνητὸς οὗτος Θεὸς καὶ χρονικὸς (κατὰ τὸν τῆς ἀντιδόσεως τρόπον τοῦ κορυφαίου τῶν Θεολόγων Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ), αὐτὸ τὸ μικρὸν Βρέφος τὸ ἀχώρητον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς ὅλην τὴν ὁρατὴν καὶ ἀόρατον κτίσιν, ἐπειδὴ εἶναι μέγα καὶ ἄπειρον κατὰ τὴν Θεότητα· οὗτος ὁ μέγας καὶ ὑψηλὸς Θεός, ὅστις χωρεῖται εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς Θεοτόκου, ἐπειδὴ εἶναι μικρὸς τεσσαράκοντα ἡμερῶν κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπειδὴ ἐσαρκώθη δι’ ἄκραν αὐτοῦ εὐσπλαγχτίαν, ὅλην τὴν φύσιν τῆς ἀνθρωπότητος λαβὼν εἰς τὴν ἑαυτοῦ ὑπόστασιν, ἐκ τῶν παρθενικῶν αἱμάτων τῆς Παναχράντου Μητρὸς αὐτοῦ Θεοτόκου Μαρίας, ὅλην συνέμιξε τοῖς ἀνθρώποις τὴν ἑαυτοῦ οὐσίαν τῆς Θεότητος. Ἄρρητος οὗτος ὁ τρόπος τῆς ἀσυγχύτου αὐτῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων Θεότητος καὶ ἀνθρωπότητος· ἀλλ’ οὕτως ηὐδόκησεν, ἵνα ἀναβάσῃ εἰς τὴν προτέραν δόξαν τὴν πεσοῦσαν τῶν ἀνθρώπων οὐσίαν ὑπὸ τῆς βασκανίας τοῦ χαιρεκάκου διαβόλου.