«Ἔλθετε, ὅσοι ἐβαρύνετε τὴν ψυχήν σας μὲ τὴν σκωρίαν τοῦ σιδήρου, ἤτοι μὲ τὴν ἁμαρτίαν τῆς σαρκός σας, ὅσοι ἐφυτρώσατε ἐντὸς τοῦ παραδείσου τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλὰ διὰ τῆς ἐπιβουλῆς τοῦ διαβόλου ἐβλαστήσατε ξηράδια καὶ φύλλα καὶ ὄχι καρποὺς καὶ ἄνθη. Ἔλθετε, ὅσοι προσκυνεῖτε τὸν Υἱόν μου καὶ δοξάζετε ἐμὲ τὴν Μητέρα αὐτοῦ, ἵνα ἀνεβάσω ὑμᾶς μὲ τὰς χεῖράς μου· ὅθεν ἐξεπέσετε, ἐπάνω εἰς τὸ ὕψος τῆς υἱοθεσίας, τῆς οὐρανίου Βασιλείας».
«Δύναμαι, ὡς Μήτηρ Θεοῦ, μόνον νὰ μὲ ἐπικαλεσθῆτε, μόνον νὰ μὲ παρακαλέσητε, ἵνα βάλω ὑμᾶς ἐπάνω εἰς τὰς ἀγκάλας μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς κατὰ Χάριν θεούς. Ἔλθετε, εἰς ἐμὲ τὴν Παρθένον, τὴν ἁγνήν, τὴν καθαρωτέραν, τὴν πλατυτέραν, τὴν Βασίλισσαν, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἔλθετε καὶ μὴ φοβεῖσθε οἱ πόρνοι, οἱ βέβηλοι, οἱ ἐναγεῖς καὶ δοῦλοι τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας. Ἔλθετε καὶ μὴ δειλιᾶτε, διότι ἐγὼ ὡς Παρθένος δύναμαι ἵνα ποιήσω ὑμᾶς παρθένους, ὡς ἁγνή, ἁγνούς, ὡς ἁγιωτέρα, ἁγίους, ὡς καθαρωτέρα, καθαρούς ὡς Βασίλισσα βασιλεῖς, ὡς Πλατυτέρα, νὰ χωρέσω ἅπαντας ὑμᾶς εἰς τὰς ἀγκάλας μου· καὶ τέλος, καθ’ ὅ Μήτηρ Θεοῦ, δύναμαι, ἵνα ποιήσω ὑμᾶς κατὰ Χάριν θεούς. Τί λυπεῖσαι σὺ ὁ μαθητής, ὅστις διατρίβεις εἰς τὰ σχολεῖα; δράμε μόνον μετ’ εὐλαβείας εἰς ἐμὲ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐγὼ παρευθὺς δύναμαι ἵνα σοὶ στάξω εἰς τὰ χείλη τὸ γλυκύτατον γάλα, τὸ ὁποῖον τρέχει πλουσιοπαρόχως ἀττὸ τοὺς μαστοὺς τῶν χαρίτων μου καὶ ἐκμυζήσῃς ἐκ τῆς γαλακτομελιρρεούσης γλώσσης μου ὅλην τὴν οὐράνιον φιλοσοφίαν, τὴν ὁποίαν ἔβρεξεν εἰς ἐμὲ ὁ Υἱός μου. Τί λυπεῖσαι σὺ ὁ ἄρρωστος, ὅστις κατάκεισαι παράλυτος εἰς τὴν κλίνην διὰ τὰς ἁμαρτίας, τὰς ὁποίας ἔπραξας; Δράμε μόνον εἰς ἐμέ, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, καὶ παρευθὺς δύναμαι, ἵνα σὲ ποτίσω μὲ τὸ ἀκεσώδυνον φάρμακον τῆς βοηθείας μου καὶ νὰ σὲ ἐγείρω ἐκ τῆς πολυχρονίου ταύτης ἀρρωστίας σου».
«Τί λυπεῖσαι σὺ ὅστις καταποντίζεσαι ὑπὸ μεγάλου κλύδωνος ἔνδον τῆς θαλάσσης καὶ πνίγεσαι; δράμε μόνον εὐλαβῶς εἰς ἐμὲ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ πάραυτα δύναμαι, ἵνα σὲ σύρω ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς θαλάσσης ἐπάνω εἰς τὰς ἀγκάλας μου, μὲ τὴν ἀνίκητον δύναμιν τῆς δεξιᾶς μου. Τί λυπεῖσαι σὺ ὁ πτωχός, ὁ δοῦλος, ὁ ξένος, ὁ ὀρφανός, ὁ ἀδύνατος, ὁ φυλακισμένος, ὁ τυφλός, ὁ χωλός; Τί λυπεῖσθε οἱ πάντες; Τί; Δράμετε μόνον εἰς ἐμέ, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, μετ’ εὐλαβείας, Παναγία, κράξατε μόνον, Παναγία, Σκέπη, Καταφυγὴ καὶ Μεσίτρια τῶν Χριστιανῶν· καὶ παρευθὺς ἑτοίμη εἶμαι, ἵνα εἰσακούσω τῆς δεήσεως ἡμῶν, ἵνα προφθάσω εἰς τὴν ἀνάγκην ὑμῶν, ἵνα ἀνοίξω τὰς ἀγκάλας μου καὶ ποτίσω ὑμᾶς τὸ αἷμα τοῦ Υἱοῦ μου, θρέψω δὲ ὑμᾶς μὲ τὴν σάρκα αὐτοῦ τὴν ἀθάνατον βρῶσιν, τὴν τράπεζαν τῆς τρυφῆς,