Λοιπόν, ἀγαπητέ, μου ἀκροατά, δύνασαι νὰ εἴπῃς εἰς τὸ μυστήριον τοῦτο, εἰς τὸ μικρὸν τοῦτο Βρέφος τὸ ὁποῖον βαστάζει τὴν σήμερον ἡ Παναγία Παρθένος, ἐπειδὴ ἡνώθη ἡ φλὸξ τῆς Θεότητος μὲ τὸν σίδηρον τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ Θεὸς δηλαδὴ γέγονεν ἄνθρωπος καὶ ὁ ἄνθρωπος Θεός· «ἵνα Θεὸν τὸν ἄνθρωπον ἀπεργάσῃ βροτὸς γέγονας, ὑπεράγαθε». Οὕτως ὁμιλεῖ ὁ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων μελῳδικὸς ᾀσματογράφος Ἰωσήφ· καὶ πάλιν εἰς ἕτερον μέρος· «Ἵνα θεώσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἐκ σοῦ, Παρθένε, τίκτεται Θεός». Ὀνομάζομεν λοιπὸν τὸν πεπυρακτωμένον σίδηρον τοῦ οὐρανίου χαλκέως καὶ Πατρός, τὴν τῆς Θεότητος φλόγα, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν τῆς σαρκὸς σίδηρον, τὸν Υἱὸν τῆς Παρθένου, τὴν φύσιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν φύσιν τῶν ἀνθρώπων, ἕνα καὶ μόνον Θεάνθρωπον Χριστόν· ἐπειδὴ ὅλη ἡ φλὸξ τῆς Θεότητος, ὅλος δηλαδὴ ὁ Θεὸς λόγος, ἡνώθη μὲ ὅλον τὸν σίδηρον τῆς σαρκός, μὲ ὅλην τὴν ἀνθρώπινον φύσιν καὶ ὅλος ὁ σίδηρος καὶ ἀνθρώπινος φύσις συνεκράθη μὲ ὅλην τὴν φλόγα, μὲ ὅλον δηλαδὴ τὸν Θεὸν καὶ γέγονεν ἕν κράμα, ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων, καθὼς μίγνυται ἡ φύσις τῆς φλογὸς μὲ τὴν φύσιν τοῦ σιδήρου καὶ γίνονται καὶ τὰ δύο ἓν μεμιγμένον κράμα. Ὁ κορυφαῖος τῶν θεολόγων Δαμασκηνὸς ἐν τῇ ᾀσματικῇ Θεολογίᾳ βιβλ. γ’ κεφ. ϛ’, θεοφθόγγοις χείλεσι θεολογεῖ· «Ἐν τῇ ἐνανθρωπήσει τοῦ ἑνὸς τῆς Ἁγίας Τριάδος Θεοῦ λόγου, φαμὲν πᾶσαν καὶ τελείαν τὴν φύσιν τῆς Θεότητος, ἐν μιᾷ τῶν αὐτῆς ὑποστάσεων, ἑνωθῆναι πάσῃ τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει καὶ οὐ μέρος μέρει· ὅλον γὰρ ὅλος ἀνέλαβέ με καὶ ὅλος ὅλῳ ἡνώθη, ἵνα ὅλῳ τὴν σωτηρίαν χαρίσηται».

Ποῖος νῦν ἐκ τῶν Χριστιανῶν, οἵτινες πιστεύουσιν εἰς τὸν μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐγεννήθησαν τέκνα θετὰ τῆς Μητρὸς τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὁμολογεῖ πὼς ἡ Παναγία Παρθένος, ἡ ἄσπιλος Νύμφη καὶ καθαρά, ἡ Βασίλισσα τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἡ φυσικὴ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ καὶ Μήτηρ κατὰ Χάριν ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἐκείνη ὅπου ἔδωκε τὴν παναγίαν νηδύν, τὴν πανάσπιλον αὐτῆς κοιλίαν, ὡσὰν μίαν κάμινον, ὅπου ἔχυσεν εἰς αὐτὴν ὁ οὐράνιος χαλκεὺς καὶ δημιουργός, ὁ ἄναρχος δηλαδὴ καὶ ἀγέννητος Πατήρ, τὴν φλόγα τῆς Θεότητος αὐτοῦ, τὸν συνάναρχον καὶ ὁμοούσιον Υἱὸν αὐτοῦ, ἵνα ἑνώσῃ τὰς δύο φύσεις, Θεοῦ τε καὶ ἀνθρώπου; Ποῖος ἀρνεῖται πὼς δὲν ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν κάμινον τῆς κοιλίας αὐτῆς ὁ πεπυρακτωμένος οὗτος σίδηρος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος φωταγωγεῖ εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτῆς μὲ τὴν φλόγα τῆς Θεότητος καὶ ἀστράπτει μὲ τὸν σίδηρον τῆς ἀνθρωπότητος; Ποῖος δὲν πιστεύει εἰς τὸ μικρὸν τοῦτο Βρέφος, ὅπου κρέμαται εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς Κεχαριτωμένης αὐτοῦ Μητρὸς καὶ θηλάζει τὸ γάλα τῶν μαστῶν αὐτῆς, πὼς ἔλαβε τὸν σίδηρον τῆς σαρκὸς ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα τῆς κοιλίας αὐτῆς, ἵνα συμμίξῃ εἰς τὴν ἡμετέραν φύσιν τὴν θείαν αὐτοῦ φύσιν;