Διότι, τὶς ἦτο αὐτός, εἰς τὸν ὁποῖον, ὁ Ἡρῴδης ἔθεσε φονικὴν χεῖρα; Δὲν ἦτο ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ Πρόδρομος, πρὸ τοῦ ὁποίου ὁ Σωτὴρ ἡμῶν καὶ ἐλευθερωτὴς Χριστὸς ἔκλινε τὴν Κεφαλήν; Πῶς λοιπὸν ὁ Χριστὸς δὲν ἤθελε τιμωρήσει τὸν μιαρὸν Ἡρῴδην διὰ τὴν κακίαν ὅπου ἔδειξε πρὸς τὸν Βαπτιστήν Του;
Πρὶν ᾒ λάβῃ ὅσα ἔλαβεν, ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, ἔλεγεν εἰς αὐτούς, ὅτι διὰ τὴν κακωσύνην των δὲν θέλει μείνει λίθος ἐπὶ λίθου εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινεν εἰς τὸν καιρὸν Τίτου καὶ Δομετιανοῦ, τῶν βασιλέων τῆς Ρώμης. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ γίνῃ κατὰ μέρος καὶ εἰς τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Βαπτιστοῦ ποιά τις τιμωρία, ὡς προοίμιον τῆς ὅλης τῶν Ἑβραίων πανωλεθρίας.
Συμπεραίνεται λοιπὸν ἀναγκαίως καὶ ἀπὸ τὴν τάξιν καὶ ἀξίαν τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ τοῦ Βαπτιζομένου, ὅτι ἡ συμφορὰ ἐκείνη ἡ πεσοῦσα ἐπὶ τοῦ Ἡρῳδιανοῦ στρατεύματος ὑπῆρξεν οὐρανόθεν τιμωρία, πρὸς τιμήν, δόξαν καὶ ἀγάπην τοῦ Ἰωάννου καὶ καταισχύνην τοῦ Ἡρῴδου. Διότι καὶ αὐτὸς εἰς τὸ τέλος τρομερὸν ἀπὸ τὸν Ἄγγελον ἔλαβε τὸ ράπισμα καὶ ἀφοῦ κατήντησε σκωληκόβρωτος παρέδωσεν εἰς τὸν ᾍδην τὴν βρωμερωτάτην αὐτοῦ ψυχήν. Ὤ πόσον ὁ Θεὸς ἀντιδοξάζει τοὺς δοξάζοντας Αὐτόν, ὤ πόσον φρικτῶς ἐκδικεῖται ὡς Θεὸς τιμωρῶν!
Τοιοῦτος ἐστάθη λοιπὸν ὁ Ἰωάννης, ὡς συντόμως διηγήθημεν. Τοιοῦτοι φοίνικες τῆς ἀρετῆς, διὰ τῶν ἰδίων ἱδρώτων του ποτιζόμενοι, ἀνεβλάστησαν εἰς τὴν Σεπτὴν Κεφαλήν του. Διὸ καὶ μὲ ἀμάραντον στέφανον εὑρίσκεται εἰς τοὺς οὐρανοὺς αἰωνίως κεκοσμημένος, πανηγυρίζων μετὰ τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ τῶν ἐν οὐρανοῖς συμπανηγυριζόντων, ἀπολαμβάνων μὲ ἄρρητον χαράν, ὡς φίλος πιστότατος, Πρόδρομος καὶ Βαπτιστὴς τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων διὰ τὰ ὁποῖα ὁ θεῖος Παῦλος λέγει· «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου, οὐκ ἀνέβη» (Α’ Κορ. β’ 9).
Θέλεις λοιπὸν καὶ σὺ νὰ συμπανηγυρίζῃς μὲ τὸν Ἰωάννην; Μιμήσου τον, κατὰ τὸ δυνατόν, ἔστω καὶ κατ’ ἐλάχιστον. Θέλεις νὰ ἀξιωθῇς καὶ σὺ νὰ συναριθμηθῇς μὲ ὅλους τοὺς πανηγυριστὰς τοῦ οὐρανοῦ ὡς ὁ Ἰωάννης καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃς τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων, ἅτινα ἐκεῖνοι εἰς τὸν αἰῶνα ἀπολαμβάνουν; Ἄκουσον τὸν Ἰωάννην καὶ φύλαττε πάντοτε τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ ἀπαράβατον καὶ ἀσάλευτον. Μὴ τρώγῃς σὺ ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον, καθὼς ἐκεῖνος. Μὴν ἐνδυθῇς σὺ τρίχινα ἐνδύματα ἀπὸ τρίχας καμήλου, καθὼς αὐτός. Οὔτε ὁ ἴδιος σοῦ λέγει τοῦτο. Τὸν Νόμον φύλαττε· τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ ἀπαράβατον· καὶ τοῦτο θέλει εὐχαριστήσει τὸν Ἰωάννην, οὕτω δὲ θέλεις καὶ σὺ συναριθμηθῆ μὲ τοὺς πανηγυριστὰς τοῦ οὐρανοῦ.