«Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. κη’ 3), λέγει ὁ Δαυΐδ. Καὶ πάλιν ὁ αὐτός· «Φωνὴ Κυρίου συσσείοντος ἔρημον, συσσείσει Κύριος τὴν ἔρημον Κάδης. Φωνὴ Κυρίου καταρτιζομένη ἐλάφους» (Ψαλμ. κη’ 8-9). Ποία εἶναι ἡ φωνὴ αὕτη, τὴν ὁποίαν ἐννοεῖ ὁ Δαυΐδ, ὅταν λέγῃ ἐπάνω τῶν ὑδάτων, ὅπου καταρτίζει τὰς ἐλάφους, ὅπου σείει τὴν ἔρημον; Ἐνθυμήσου τὴν ἀπόκρισιν ἐκείνην, ἥτις ἐδόθη ἀπὸ τὸν Ἰωάννην εἰς τοὺς Φαρισαίους ἱερεῖς καὶ λευΐτας, ὅταν ἠρωτᾶτο ἀπὸ αὐτοὺς ποῖος εἶναι. Μήπως εἶσαι σύ, τοῦ ἔλεγαν, ὁ Ἠλίας; Μήπως εἶσαι σὺ ὁ Προφήτης, ὁ Μεσσίας; Ὄχι, τοὺς λέγει, μήτε ὁ Ἠλίας εἶμαι, ἀλλὰ μήτε ὁ Προφήτης. Καὶ λοιπόν, τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; Εἰπέ μας ποῖος εἶσαι; Καὶ ποίαν τάχα ἀπόκρισιν, τέλος πάντων, ἔδωκεν εἰς ἐκείνους; «Ἐγώ, φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Ἰωάν. α’ 23). Ἐγὼ εἶμαι ἡ Φωνὴ τοῦ Βοῶντος, ἡ Φωνὴ τοῦ Λόγου, ἡ Φωνὴ τοῦ Κυρίου, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀκούεις τὸν Ἰωάννην πῶς ὁ ἴδιος μαρτυρεῖ τὸν ἑαυτόν του; Φωνὴν τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν λοιπὸν εἶναι Φωνὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πῶς δὲν ἐπιβάλλεται κατ’ ἀνάγκην καὶ δὲν ἁρμόζει κατ’ ἐξοχὴν νὰ λέγεται καὶ Στόμα Αὐτοῦ; Ἡ φωνὴ στόματος, βέβαια, λέγεται φωνή. Αὕτη εἶναι ἡ Φωνὴ τοῦ Κυρίου ὅπου λέγει ὁ Δαυίδ. Ὁ Ἰωάννης δηλαδή· ποῦ; Ἐπὶ τῶν ὑδάτων τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου· διατί; Διὰ νὰ ἑτοιμάσῃ πρὸς τὸν Κύριον μὲ τὴν διδασκαλίαν καὶ νουθεσίαν του πολὺν λαὸν εὐτρεπισμένον. «Ἑτοιμάσαι Κυρίῳ λαὸν κατεσκευασμένον» (Λουκ. α’ 17). Καὶ τί λέγει πρὸς τὸν λαὸν ἡ Φωνὴ αὕτη; «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. γ’ 2).

Ὦ φωνὴ τοῦ Κυρίου, ὢ πῶς, συμπεραίνεται, ὅτι πρὸς αὐτὸν κυρίως κατ’ ἀπόλυτον ἐξαίρεσιν ἁρμόζει νὰ λέγηται καὶ Στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως Φωνὴ Αὐτοῦ ὀνομάζεται.

Πόσους τιμίους ἀνθρώπους νὰ ἐξήγαγεν ἄραγε ἀπὸ τὸ ἀνάξιον στόμα τοῦ διαβόλου; Πόσας ἐλάφους, δηλαδὴ ψυχάς, αἱ ὁποῖαι ποθοῦσι τόσον τὰ ὑψηλά, τὰς ἀειρρόους τοῦ οὐρανοῦ κρήνας, ὅσον αἱ ἔλαφοι τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων;

Πόσους καταρτίσας κατευθύνει καὶ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν οὐράνιον ὁδόν; Δὲν ἔχουσιν ἀριθμόν· εἶναι ἀναρίθμητοι.

Φωνὴ Κυρίου συσσείοντος ἔρημον. Τόσον ἦτο ἡ Φωνὴ αὕτη οὐράνιος. Τόσον ἐστάθη, λέγω, ὁ Ἰωάννης εἰς το ὕψος τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς Ἁγιότητος, ὥστε ἡ ἔρημος ἐκείνη ὠνομάσθη Κάδης, δηλαδὴ Ἁγία. Διότι ἄπειρον πλῆθος λαοῦ συνέτρεχον ἐκεῖ, πρὸς τὸν Ἰωάννην, διὰ τὴν Ἁγιότητά του, συσσεισμὸν τῆς ἐρήμου ἐννοῶν ὁ Δαυῒδ ὄχι τι ἄλλο, παρὰ μόνον τὴν ἀπειροπληθῆ πρὸς τὸν Ἰωάννην τοῦ λαοῦ προσέλευσιν.