«Τότε ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ Ἰουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἐβαπτίζοντο ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ὑπ’ αὐτοῦ, ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν» (Ματθ. γ’ 5-6). Ὦ ἀσύγκριτος τοῦ Ἰωάννου ἀρετὴ καὶ Ἁγιότης! Ἂν εἶναι Φωνὴ τοῦ Κυρίου, τίς ἠμπορεῖ νὰ συγκρίνῃ τοιαύτην τοῦ Κυρίου Φωνήν;

Φωνὴ λοιπὸν τοῦ Κυρίου ἐστὶν ὁ Ἰωάννης. «Αὕτη οὖν ἡ Φωνὴ ἐπὶ τῶν ὑδάτων τῶν ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ἐν ᾧ ἐβάπτιζε, κηρύσσων τὸ τῆς μετανοίας Βάπτισμα». Ὁ μέγας τῆς Ἐκκλησίας στῦλος, ὁ οὐρανοφάντωρ Βασίλειος, εἰς τὴν ἑρμηνείαν τοῦ κη’ (28ου) Ψαλμοῦ λέγει πάλιν· «Τὴν ἔρημον οὖν ἐκείνην συνέσεισεν ἡ Φωνὴ αὕτη τοῦ Κυρίου τῇ ἐπιδημίᾳ τῶν πανταχόθεν λαῶν, ἥτις διὰ τὸ μετανοεῖν τοὺς προσερχομένους προσηγόρευται ἔρημος Ἁγία». Ἀφοῦ λοιπὸν Φωνὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωάννης λέγεται, ἄρα καὶ Στόμα Αὐτοῦ, ἐξ ἀνάγκης, συνάγεται. Ὁ Ἰωάννης μόνος μαρτυρεῖ τὸν ἑαυτόν του Φωνὴν τοῦ Χριστοῦ λοιπόν, ἀξίζει ἡ μαρτυρία του; Ποῖος μαρτυρεῖ τὸν ἑαυτόν του ἐνάρετον καὶ μάλιστα Φωνὴν τοῦ Χριστοῦ; Ἄλλοι πρέπει νὰ εἶναι οἱ μάρτυρες καὶ ἄλλος ὁ μαρτυρούμενος. Οὕτως, αἱ ἀρεταί του γίνονται μάρτυρες καὶ βεβαιωταὶ δι’ αὐτὸν καὶ βεβαιώνουσι τὸν λόγον ὅπου εἶπεν· ὅτι δηλαδὴ εἶναι Φωνὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ κατ’ ἀνάγκην καὶ Στόμα Αὐτοῦ, μάλιστα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γίνεται μάρτυς αὐτοῦ. Καὶ ἰδού.

Εἰς πάνδημον τῆς Καισαρείας συνάθροισιν ὁ Ἡρῴδης, ὅστις τὸν Λύχνον τοῦτον τοῦ Ἡλίου ἐνόμισεν ὅτι ἔσβυσεν, ἐνδεδυμένος μὲ βασιλικὴν πορφύραν καὶ καθήμενος εἰς θρόνον, ὡμίλει καὶ ἐδημηγόρει μεγαλοφώνως εἰς ὅλον ἐκεῖνον τὸν λαόν. Ἀκούοντες δὲ ἐκεῖνοι τὸν ἐπῄνουν λέγοντες πρὸς αὐτόν, ὅτι ἡ φωνή του δὲν εἶναι ἀνθρωπινή, ἀλλὰ Θεοῦ φωνή. Ὁ Ἡρῴδης ἀκούων τοιοῦτον ἔπαινον διὰ τὸν ἑαυτόν του ἐχαίρετο καθ’ ὑπερβολὴν καὶ μὲ χαρὰν μεγάλην ἐδέχετο τὸν λόγον. Παρευθὺς ὅμως ὠργίσθη κατ’ αὐτοῦ ὁ Θεὸς καὶ ἔξαφνα κατέρχεται οὐρανόθεν Ἄγγελος καὶ ραπίζει τὸν Ἡρῴδην μὲ ράπισμα τρομερώτατον. Οὗτος δὲ γίνεται ἀμέσως σκωληκόβρωτος καὶ παραδίδει τὴν ψυχήν του εἰς τὸν ᾅδην. «Ὁ δὲ δῆμος ἐπεφώνει, Θεοῦ φωνὴ καὶ οὐκ ἀνθρώπου, παραχρῆμα δὲ ἐπάταξεν αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου ἀνθ’ ὧν οὐκ ἔδωκε τὴν δόξαν τῷ Θεῷ καὶ γενόμενος σκωληκόβρωτος ἐξέψυξεν» (Πράξ. ιβ’ 22).

Ὁ Ἡρῴδης λοιπόν, ὅστις δὲν εἶπε μόνος του, διὰ τὸν ἑαυτόν του, ὅτι ἡ φωνή του εἶναι φωνὴ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἤκουσε τοῦτο ἀπὸ ἄλλους καὶ τὸ ἐδέχθη, κατήντησε σκωληκόβρωτος. Ὁ δὲ Ἰωάννης μόνος του λέγει τὸν ἑαυτόν του Φωνὴν τοῦ Θεοῦ· καὶ ὄχι μόνον δὲν λαμβάνει καμμίαν τιμωρίαν, ἀλλ’ ἀπολαμβάνει παρὰ Χριστοῦ τιμὴν καὶ δόξαν ἀσύγκριτον.