εἰ μὴ διότι ἤκουσα τὴν φωνὴν τοῦ Ἀνάρχου Θεοῦ καὶ Πατρὸς μαρτυροῦσαν αὐτὸν Υἱὸν ἀγαπητόν. Ὤ, μὲ πόσον δίκαιον καὶ μὲ πόσην χαρὰν ἠμπορεῖ πάντοτε νὰ καυχᾶται διὰ τὴν ἀλήθειαν ταύτην! Καὶ ἄν ἡ ἀλήθεια λάμπῃ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ φαίνωνται αἱ λάμψεις καὶ αἱ ἀκτῖνες της;

Τόσον δὲ αἱ λαμπεραὶ ἀκτῖνες τῆς θείας Χάριτος ἐφώτισαν τὸν Ἰωάννην, ὥστε ὄχι μόνον πρὸ τῆς Ἀποτομῆς τῆς θείας του Κεφαλῆς, ὅτε, ὡς ἄλλος μαγνήτης ἕλκων τὸν σίδηρον, προσείλκυεν εἰς τὴν Ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου τοὺς Ἑβραίους ὅλης τῆς Παλαιστίνης, ἀλλὰ καὶ μετ’ αὐτήν, ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ ἐκεῖνοι κινούμενοι, δὲν ἔπαυσαν νὰ τὸν θαυμάζουν καὶ νὰ τὸν ἐπαινοῦν, ἐπὶ πλέον δὲ νὰ διηγοῦνται ὅτι διὰ τὴν ἀγάπην του πρὸς τὸν Ἰωάννην ὁ Θεός, ὀργισθεὶς κατὰ τοῦ Ἡρῴδου, θαυματουργῶν ἠφάνισε τὸ μέγα αὐτοῦ στράτευμα.

Καὶ ἦτο θαῦμα ἀναντίρρητον νὰ βλέπῃ τις τοὺς Ἑβραίους, οἵτινες τόσον ἐμίσουν, ὄχι μόνον τὸν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ τοὺς φίλους του Ἀποστόλους, ὄχι μόνον νὰ μὴ δεικνύουν μῖσος εἰς τὸν Ἰωάννην, ὅστις πρῶτος φίλος τοῦ Χριστοῦ ἦτο καὶ ἀνώτερος τῶν φίλων Ἐκείνου, ἀλλὰ μετὰ τὴν Ἀποτομὴν τῆς Σεπτῆς του Κεφαλῆς καὶ μέχρι σήμερον θαυμάζουν τὸν Ἰωάννην διὰ τὴν ἀρετήν του, ἀπὸ δὲ τοὺς τὰ ἱστορικά των βιβλία συγγράψαντας, φίλος τοῦ Θεοῦ θαυμαστὸς ὀνομάζεται[1].

Ποῖος λοιπὸν εἶναι οὗτος, διὰ τὸν ὁποῖον τόσον ὑπερβολικὴν εὐλάβειαν δεικνύουσιν οἱ Ἑβραῖοι; Δὲν εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὅστις εἰς τὴν ἔρημον ἀντὶ ἄρτου ἔτρωγεν ἀκρίδας, τοὺς τρυφεροὺς δηλαδὴ βλαστοὺς τῶν φυτῶν καὶ τῶν σφηκῶν καὶ ἀγρίων μελισσῶν τὸ μέλι, τὸ τόσον πικρόν; Δὲν εἶναι αὐτὸς τὸν ὁποῖον διὰ τὴν ἀρετήν του ὀλίγον ἔλειψε νὰ προσκυνήσουν ὡς Μεσσίαν; Ἐὰν δὲ τοιαύτην πρὸς αὐτὸν εὐλάβειαν ἔχουσι, πῶς δὲν εὐλαβοῦνται καὶ τοὺς λόγους του; Πῶς δὲν πείθονται εἰς ὅσα τοὺς λέγει διὰ τὸν Χριστὸν; Δὲν εἶπεν εἰς αὐτοὺς τόσας φοράς, ὅτι ἦλθεν ὁ Μεσσίας, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Δὲν τὸν ἔδειξε μάλιστα εἰς αὐτοὺς διὰ τοῦ δακτύλου, εἰπών· «Ἴδε ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ Κόσμου» (Ἰωάν. α’ 29) καὶ δὲν εἶπε σαφέστατα, ὅτι Αὐτὸς τὸν ὁποῖον ὠνόμαζεν Ἀμνόν, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ; «Κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. α’ 34). Δὲν ἐμαρτύρησεν ὁ Ἰωάννης, λέγων, «τεθέαμαι τὸ πνεῦμα καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἔμεινεν ἐπ’ Αὐτόν» (Ἰωάν. α’ 32);