Πλησθέντες τότε θυμιοῦ οἱ τύραννοι ἐμάστιζον καὶ ἠπείλουν τὸν Μάρτυρα· ἀλλ’ αὐτὸς γενναίως καὶ ἀπτοήτως ἐζήτει τὴν ταχυτέραν ἐκτέλεσιν τῆς ἀπειλῆς αὐτῶν καὶ τὴν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μετάβασίν του· καὶ ἐκεῖνοι μὲν θυμοῦ πληρούμενοι ἀνεχώρησαν, αὐτὸς δὲ ἔμεινε μετὰ τοῦ Γεωργίου, ὅστις καθήσας πλησίον του ἐζήτει εὐλογίαν καὶ συγγνώμην, καταφιλῶν τοὺς πόδας του. Ὁ δὲ Μάρτυς τοῦ εἶπε· «Σύ, ἀδελφέ, νὰ μὲ εὐλογήσῃς· ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ ἔχω τόσα κακὰ ἐπάνω μου· ἔλα, ἀδελφέ μου, πλησίον μου». Ἀφοῦ δὲ ἐκεῖνος ἐκάθησε πλησίον του, τὸν ἠρώτησεν ὁ Ἅγιος πῶς ὀνομάζεται, ἀπεκρίθη δὲ ἐκεῖνος ὅτι ὀνομάζεται Γεώργιος καὶ ὅτι ἦλθε διὰ τὴν ἀγάπην αὐτοῦ. Ὁ Μάρτυς εὐχαριστήσας αὐτὸν εἶπε· «Καλῶς, ἐποίησες ἀδελφέ, καὶ ἦλθες πρὸς παρηγορίαν μου, διότι καθ’ ὅλην τὴν νύκτα ἤμουν μόνος καὶ κατὰ σατανικὴν συνεργείαν κατέλαβε τὴν καρδίαν μου φόβος πολύς, ὥστε μικρὸν νὰ ὑποκύψω εἰς τὴν ἀπόγνωσιν, διότι οἱ Ἀγαρηνοὶ ὡς κύνες λυσσῶντες ὥρμησαν κατ’ ἐπάνω μου». Τότε ὁ ἀγαθὸς Γεώργιος, ὑπενθυμίσας τὸ Μαρτύριον τῶν εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρὸς ριφθέντων Ἁγίων Τριῶν Παίδων, καὶ τὰ Μαρτύρια τῶν Μεγαλομαρτύρων Γεωργίου καὶ Δημητρίου, ἐχαροποίησεν αὐτόν· ἤρχισε δὲ τότε ὁ Ἅγιος νὰ λέγῃ τὴν συνηθισμένην του εὐχὴν περὶ τῆς ὁποίας προείπομεν. Ἔπειτα ἐρωτᾷ τὸν Μάρτυρα ὁ Γεώργιος περὶ τοῦ ὀνόματος, τοῦ τόπου, τῆς καταγωγῆς καὶ τῶν γονέων του καὶ πόθεν παρεκινήθη εἰς τὸ Μαρτύριον, ἀπήντησε δὲ ὁ Μάρτυς εἰς ὅλα τὰ προλαληθέντα κατ’ ἀκρίβειαν· καὶ ζητήσας παρ’ αὐτοῦ μελανοδοχεῖον καὶ χάρτην, ἔγραψε πρὸς τὸν Ἀρχιερέα τοῦ τόπου, νὰ εἰδοποιήσῃ τὸν ἐν Χίῳ πνευματικόν του, συνάμα δὲ ἔγραψε καὶ εἰς τοὺς γονεῖς του.
Ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ ἐξῆλθε φήμη, ὅτι πρὸς ἐμπαιγμὸν τοῦ Μάρτυρος πρόκειται νὰ τὸν πομπεύσωσιν εἰς τὴν ἀγοράν, νὰ κόψωσι δὲ καὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἐκ τῶν γονάτων. Μαθὼν δὲ τοῦτο ὁ ἐκεῖ τοπάρχης διεμήνυσε πρὸς τὸν Ὀθωμανὸν δικαστὴν λόγους ὀνειδιστικούς, ὡς ἀγνοοῦντα τὸν νόμον, ὅτι παραχρῆμα μὲ τὴν ἔκφρασιν τῆς κατὰ τοῦ Μωάμεθ βλασφημίας, ὤφειλε νὰ καταδικάσῃ εἰς θάνατον τὸν Μάρτυρα καὶ οὐχὶ νὰ ἀφήσῃ αὐτὸν βλασφημοῦντα. Ταῦτα δὲ μαθὼν ὁ δικαστὴς ἀνεκάλεσε τοῦτο. Ταυτοχρόνως εἰσέρχεται εἰς τὴν φυλακὴν οἰκεῖος τις τοῦ τοπάρχου καὶ εἶπε πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Μπρὲ δὲν δίδεις τὸ σαλαβάτι; (τοὐτέστι, τὴν μαρτυρίαν τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας). Τώρα πρόκειται νὰ σὲ ἐκτελέσουν».