Γεώργιος δέ τις, Θεσσαλονικεύς, νέος κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἀναγινώσκων πολλάκις τὰ Μαρτύρια τῶν παλαιῶν Μαρτύρων, ἔλεγε κατ’ ἰδίαν· «Ἆρά γε εἶναι ἀληθῆ αὐτὰ ὅλα τὰ Μαρτύρια; Ἆρά γε ὑπέμειναν αὐτοὶ οἱ Μάρτυρες τόσα βάσανα, καὶ μάλιστα ὁ συνώνυμός μου Γεώργιος;». Ἀπορῶν δὲ περὶ τούτων καὶ ἀκούσας τὰς βασάνους τοῦ Μάρτυρος Θεοδώρου, εἶπεν εἴς τινα φίλον του, ὅτι ἐπεθύμει νὰ ὑβρισθῇ μέ τινα, ἵνα φέρωσιν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἴδῃ τὸν Μάρτυρα. Μαθόντες τοῦτο οἱ δημογέροντες ἔπεμψαν τὸν εἰσπράκτορα τοῦ βασιλικοῦ φόρου νὰ ζητήσῃ τὸν φόρον, διεμήνυσαν δὲ εἰς αὐτὸν νὰ μὴ πληρώσῃ ἵνα οὕτω, ἐγκλεισθῇ εἰς τὴν φυλακὴν διὰ νὰ δυνηθῇ νὰ ἴδῃ καὶ παρηγορήσῃ τὸν Μάρτυρα.

Τοιουτοτρόπως λοιπόν, εἰσελθὼν ὁ Γεώργιος εἰς τὴν φυλακήν, εὗρεν ἀρκετοὺς Ὀθωμανούς, οἵτινες ἐτυράννουν διαφοροτρόπως τὸν Μάρτυρα καὶ ἐξήταζον αὐτόν, ποῦ διέμεινε τόσα ἔτη, ὁ δὲ Μάρτυς ἔλεγεν ὅτι ἦτο εἰς τὴν Ἀγγλίαν· ὁ Κολιτζίμπασης, ἤτοι ὁ ὑπαστυνόμος, τοῦ εἶπεν· «Οἱ Ἱερεῖς τῆς Ἀγγλίας σοῦ εἶπον νὰ ὑπάγῃς ἐκεῖ, ὅπου ἔγινες Ὀθωμανός, νὰ γίνῃς πάλιν Χριστιανός;». Ὁ δὲ Μάρτυς εἶπε· «Ναί, αὐτοὶ μοῦ εἶπον». Ἐκεῖνος δὲ ἀναστενάζων μανιωδῶς ἔλεγεν· «Ἂν ἦτο εἰς χεῖρας μου ἐκεῖνος ὁ Ἱερεύς, ἤθελον ἐκβάλει ἀπὸ τὴν ράχιν του ἀρκετὰς λωρίδας· τώρα, μιαρέ, πόθεν ἦλθες;». Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Ἀπὸ τὴν θάλασσαν». Τότε εἷς ἐξ ἐκείνων τῶν Ὀθωμανῶν ἐζήτησε νὰ ἔλθῃ ὁ Ὀθωμανὸς ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐγνώριζε νὰ βάλῃ εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος σχοινίον περιστρεφόμενον, διὰ νὰ τὸν ἀναγκάσῃ νὰ ἀποκρίνηται τὴν ἀλήθειαν· ὁ δὲ Ἅγιος ἔλεγεν εἰς αὐτούς· «Δὲν αἰσχύνεσθε διὰ τὰ αἴσχη τῆς πίστεώς σας;». Τότε αὐτοὶ ἔθετον ὑπὸ τὴν ρῖνα του καπνὸν καὶ ἔλεγον· «Πίε καπνόν, Τσιφούτ ἐφένδη». Ὁ δὲ Ἅγιος ἔλεγεν· «Εἶμαι Χριστιανὸς ἐκ κοιλίας μητρός μου, ὀνομάζομαι Θεόδωρος καὶ ἀποθνῄσκω Χριστιανός». Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν ἐκπυρώσας καπνοδοχεῖον ἔκαιε τὸν τράχηλον τοῦ Ἁγίου λέγων· «Βλασφημεῖς τὴν πίστιν;». Ὁ Μάρτυς ἔλεγε· «Ἂν δὲν θέλητε νὰ βλασφημῶ τὴν πίστιν σας μήτε σεῖς λέγετέ τι περὶ τῆς ἰδικῆς μου ἁγίας Πίστεως· τὸ σῶμα μου εἶναι εἰς τὴν ἐξουσίαν σας· ποιήσατε αὐτὸ καθὼς θέλετε καὶ ἂν εἰς τεμάχια διαμελίσητε αὐτό, μόλις σᾶς ἐπαρκεῖ διὰ νὰ τρώγητε ἐπὶ μίαν ἑβδομάδα. Ποιήσατε λοιπὸν ὅ,τι σᾶς εἶναι ἀρεστὸν καὶ πραγματοποιήσατε, τὸ ταχύτερον τὸν σκοπόν μου, διὰ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν προορισμόν μου». Ἐκεῖνοι δὲ ἔλεγον εἰς τὸν Μάρτυρα κατὰ τὴν ὀθωμανικὴν διάλεκτον· «Ὁ ἀποστείλας σε ἐνταῦθα Ἱερεὺς δὲν σοῦ εἶπε καὶ περὶ τοῦ τόπου εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ὑπάγῃ ἡ ψυχή σου». Ὁ δὲ μακάριος Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Τοῦτο δὲν δύνασθε σεῖς νὰ γνωρίζητε».