τοῦ εἶπεν ὁ ἀδελφός· «Φάγε ὀλίγον, υἱέ μου Θεόδωρε». Ὁ δὲ κλαίων ἔφαγεν ὀλίγον λέγων· «Δὲν δύναμαι νὰ φάγω, διότι ἔκλεισεν ὁ λαιμός μου· νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὴν ὁδόν μας, διότι ἔχω μεγάλην βάσανον εἰς τὴν ψυχήν· δὲν εἶναι καιρὸς νὰ περιμένω πλέον, πρέπει νὰ πάρωμεν τὰ ἀναγκαῖα ἐνδύματα καὶ νὰ ἀπομακρυνθῶμεν ὀλίγον παράμερα νὰ τὰ φορέσω καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν δρόμον μου».

Εἰς τόπον λοιπὸν ἁρμόδιον ἐνεδύθη ὁ Μάρτυς τὰ ἐνδύματα τῶν Ἀγαρηνῶν, ὁ ἀδελφὸς δὲ διὰ νὰ θυλακώσῃ τὸ ἔνδυμά του ἐκάθησεν εἰς τὴν γῆν· καὶ ὁ Μάρτυς κλαίων καὶ φιλῶν τὰς σεβασμίας χεῖρας του, ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Ἅγιε Γέροντα, ὁ Θεὸς νὰ πληρώσῃ τοὺς κόπους σου, ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν εἶμαι ἄξιος». Ὁ δὲ ἀδελφὸς μὲ δάκρυα ἔλεγεν· «Ἀδελφέ μου Θεόδωρε, μήπως σοῦ ἦλθεν εἰς τὴν καρδίαν καμμία δειλία;». Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Οὐχί, Πάτερ, ἀλλὰ λυποῦμαι διὰ τὸν χωρισμόν σου». Ἐναγκαλιζόμενος δὲ αὐτὸν καὶ καταφιλῶν καὶ βρέχων τοὺς πόδας τοῦ ἀδελφοῦ μὲ δάκρυα ἔλεγεν· «Ἅγιοι πόδες, οἱ ὁποῖοι ἐκοπιάσατε δι’ ἐμέ». Ὁ δὲ ἀδελφὸς τοῦ ἔλεγε· «Παῦσε, Θεόδωρε, ἐγὼ ἔχω χρέος νὰ σὲ ἀγαπῶ, καθὼς καὶ σὺ ἠγάπησας τὸν Χριστὸν καὶ διὰ τὴν ἀγάπην του παραδίδεις τὸν ἑαυτόν σου εἰς θάνατον». Ὁ Μάρτυς τοῦ λέγει· «Ἐὰν μὲ ἀγαπᾷς, θέλω, μετὰ τὸν θάνατόν μου, νὰ ὑπάγῃς νὰ συναντήσῃς τοὺς γονεῖς μου καὶ νὰ τοὺς παρηγορήσῃς, καθὼς παρηγόρησας καὶ τοὺς γονεῖς τοῦ Ἁγίου Πολυδώρου, διότι πολὺ τοὺς ἐλύπησα καὶ πονεῖ ἡ ψυχή μου δι’ αὐτούς. Νὰ προσκυνήσῃς δὲ καὶ τὸν ἰατρὸν τῆς ψυχῆς μου καὶ πολλὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσῃς· νὰ ἀσπασθῇς καὶ τὸν ἀδελφόν, ὁ ὁποῖος μᾶς ὑπηρέτησε».

Ταῦτα ἀκούων ὁ ἀδελφὸς, καὶ βλέπων τὸ ἱλαρὸν αὐτοῦ πρόσωπον καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του γέμοντας δακρύων, ἔκλαυσε καὶ αὐτὸς τότε καὶ ἐναγκαλισάμενος τὸν Μάρτυρα καὶ καταφιλήσας τὴν μαρτυρικήν του κεφαλήν, τοῦ εἶπε· «Πορεύου, υἱέ μου, τὴν ποθουμένην ὁδόν σου καὶ ὁ Κύριος ἔσται μετὰ σοῦ ἐνισχύων σε». Καὶ οὕτως ἀνεχώρησεν ὁ Μάρτυς· ἀλλ’ ὁ ἀδελφός, ἐπόνεσεν ἡ ψυχή του καὶ εἶπε· «Θεόδωρε, μήπως θέλεις τίποτε ἀπὸ ἐμέ;». Ὁ Μάρτυς τοῦ εἶπεν· «Ὄχι». Τοῦ λέγει ὁ ἀδελφός· «Καλότυχος καὶ μακάριος εἶσαι, Θεόδωρε· ὕπαγε εἰς ὁδὸν εἰρήνης, στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ· μοῦ φαίνεται κατὰ ἀλήθειαν, ὅτι βλέπω τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας νὰ σὲ συνοδεύουν». Τότε ἀπεχαιρετίσθησαν καὶ δακρυρροοῦντες ἐχωρίσθησαν.