Τίς λοιπὸν δὲν θέλει ὁμολογήσει, ὅτι τὸν πρῴην δειλότατον τοῦτον νέον θεία δύναμις ἄνωθεν κατέστησεν ἔπειτα ἀνδρειότατον, γενναιότατον καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, οὐρανόφρονα καὶ θεόφρονα, ὥστε νὰ πάθῃ προθύμως ὑπὲρ Χριστοῦ ὅσας τυραννίας οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ ἔπραξαν εἰς αὐτόν; Τῷ ὄντι, ὅστις δὲν ὁμολογεῖ ταύτην τὴν ἀλήθειαν, ἢ ἐχθρὸς εἶναι τῆς πίστεως καὶ παντάπασιν ἄθεος, ἢ ἄλογος καὶ ἐντελῶς ἀναίσθητος. Τὸ αὐτὸ σχεδὸν βλέπομεν ὅτι συνέβη καὶ εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ Μαθητὰς τοῦ Κυρίου κατὰ τὸ Πάθος αὐτοῦ· διότι ὄντες εἰσέτι ἀτελεῖς καὶ ἀσθενεῖς ἐκυριεύοντο ὑπὸ φόβου καὶ ἄλλοι μὲν ἐγκατέλειπον αὐτὸν καὶ ἔφευγον, ἄλλοι δὲ τὸν ἠρνήθησαν ὡς ὁ Πέτρος· ὕστερον ὅμως, μετὰ τὴν Ἀνάστασιν, ὅτε ἔλαβον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ἐνεδύθησαν τὴν ἐξ ὕψους δύναμιν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, οὐχὶ μόνον πᾶσαν δειλίαν καὶ πάντα φόβον ἀπέβαλον, ἀλλὰ μάλιστα καὶ ἐδίψων τὰ πάθη καὶ τοὺς διωγμοὺς καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἐσταυρωμένου Διδασκάλου καὶ Σωτῆρος αὐτῶν.
Λοιπόν, Χριστιανοὶ ἀδελφοί, ἐπειδὴ ἡ πίστις ἡμῶν εἶναι οὕτω θεία καὶ θαυμαστὴ καὶ ὑπερένδοξος, ὡς βεβαιοῦται καὶ ἐκ τῶν μαρτυρίων τῶν ὑπὲρ αὐτῆς ἀποθνῃσκόντων, ἄς φυλάξωμεν αὐτὴν ἀσάλευτον καὶ σταθερὰν καὶ μέχρις αἵματος ἄν τύχῃ· ἄς τιμῶμεν αὐτὴν διὰ τῶν ἔργων τῶν ἁρμοζόντων εἰς τοιαύτην Πίστιν· ἄς παρακαλῶμεν τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας τοὺς ἀποθανόντας δι’ αὐτήν, ἐν οἷς καὶ τὸν σήμερον ἑορταζόμενον θεῖον Θεόδωρον, νὰ πρεσβεύωσιν ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀναξίων, πρὸς Κύριον, ἵνα ἐλεήσῃ καὶ ἡμᾶς τοὺς κατακρίτους καὶ ἀξιώσῃ νὰ εὐαρεστήσωμεν αὐτῷ διὰ μετανοίας. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.