Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ τοῦ Βυζαντίου, τοῦ ἐν Μυτιλήνῃ μαρτυρήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ͵αψϟε’ (1795) καὶ ἀγχόνῃ τελειωθέντος.

Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς ὑψώσας τὴν κεφαλήν, ὕβρισε καὶ αὐτὸν καὶ τὸ σαλαβάτι καὶ τὸν Μωάμεθ καὶ τὴν πίστιν των. Ἕτερος δέ τις θυμωθεὶς ἔλαβε τὸ ὅπλον του νὰ κτυπήσῃ τὸν Μάρτυρα, τὸν ἠμπόδισεν ὅμως ἄλλος λέγων· «Οὐδεμίαν ἐξουσίαν ἔχεις σὺ νὰ τὸν φονεύσῃς». Μετ’ αὐτοὺς εἰσῆλθον εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἄλλοι πολλοὶ λέγοντες πρὸς τὸν Μάρτυρα, ὅτι ἦλθεν ἡ τελευταία του ὥρα. Ὁ δὲ Μάρτυς εὐχαριστήσας ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ ἠρώτησε τὸν Γεώργιον τί νὰ λέγῃ· αὐτὸς δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Λέγε τὸ «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ’ 42). Οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ τότε, ὡς ἅγριοι λύκοι, ὥρμησαν κατ’ αὐτοῦ καὶ ἤρχισαν νὰ δένωσι τὰς μαρτυρικὰς χεῖρας του.

Σταθεὶς τότε ὁ Μάρτυς ἀπτόητος καὶ τὸν θάνατον ὡς οὐδὲν λογιζόμενος, εἶπεν εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς· «Σταθῆτε, σταθῆτε»· καὶ τότε ποιήσας τρὶς τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἔδεσε μόνος τὰ ἐπιμάνικα τοῦ ὑποκαμίσου του ἐπὶ τοῦ τραχήλου του ὡσὰν νὰ ἡτοιμάζετο εἰς ἀγῶνα πάλης, εἶτα εἶπεν εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς· «Δέσατε τώρα τὰς χεῖρας μου». Ὅτε δὲ ἔμελλον νὰ σηκώσωσι τοῦτον, ἔσυρέ τις τὴν ἐπὶ τοῦ λαιμοῦ αὐτοῦ τεθειμένην ἅλυσον μὲ τόσην βίαν, ὥστε μικρὸν ἔλειψε νὰ κοπῇ ὁ λαιμὸς αὐτοῦ. Ὁ Μάρτυς δέ, πονέσας ὡς ἄνθρωπος, ἐζήτησε νὰ ἐκβάλωσι πρῶτον τοὺς πόδας του ἐκ τοῦ δεσμοξύλου, τούτου δὲ γενομένου ἀνορθωθεὶς ἔτρεχεν ὁ ἀοίδιμος εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης. Φέροντες δὲ αὐτὸν ἐκεῖ τὸν ἐμαστίγωσαν ἀνηλεῶς καὶ σκληρῶς ρίψαντες αὐτὸν εἰς τὴν γῆν ἡμιθανῆ. Ἐγείραντες δὲ πάλιν τοῦτον οἱ ἀσεβεῖς, ἠρώτων τίς εἶναι καὶ πῶς ὀνομάζεται. Ἐκεῖνος δέ, μόλις ἀναπνέων ἐκ τῶν πολλῶν βασάνων, τοὺς ἀπεκρίνετο ὅτι εἶναι Χριστιανός, ὀνομάζεται Θεόδωρος καὶ Χριστιανὸς ἀποθνῄσκει. Τότε δὲ οἱ ἀσεβεῖς οὗτοι ἔσυρον τὸ σχοινίον τῆς ἀγχόνης, ἀλλ’ αὐτὸ ἔσπασε καὶ ὁ Μάρτυς πεσὼν κατὰ γῆς ἐκτύπησεν εἰς τὸ γόνατον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἔρρευσεν αἷμα πολύ εἰς τοιαύτην δὲ κατάστασιν εὑρισκόμενον ἤγειραν οἱ ἀσεβεῖς Ἀγαρηνοὶ καὶ ἔθεσαν πάλιν ἐπὶ τοῦ λαιμοῦ του τὸ σχοινίον, οὕτω δὲ ἔλαβεν ὁ μακάριος τὸν ποθούμενον τοῦ Μαρτυρίου του στέφανον. Τὸ δὲ αἷμα καὶ ἀφοῦ ἐνεκρώθη τὸ μαρτυρικὸν καὶ ἀθλητικώτατον ἐκεῖνο σῶμα ἔσταζεν ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἀδιακόπως ἐκ τοῦ γόνατος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βυζαντινὴ ὥρα ἀντιστοιχοῦσα πρὸς τὴν 12ην μεσημβρινήν.