Τῇ ΙΔ’ (14ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ τοῦ ἐν τῷ ὄρει.

Κατετέθη λοιπὸν τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου λείψανον εἰς τὸν ἐκεῖ ἱδρυμένον ὑπὸ τοῦ ἰδίου Ναόν, ὁ ὁποῖος εἶχε καθιερωθῆ εἰς εὐκτήριον οἶκον πρὸς χάριν τῶν μακαρίων ἐκείνων Μοναχῶν, ὅπου κατατεθεὶς ὁ νεκρὸς τοῦ μακαρίου Αὐξεντίου μέχρι σήμερον ἀναβλύζει πηγὰς ἰαμάτων εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους, θεραπεύων παντοειδεῖς νόσους, δαίμονας ἐκδιώκων καὶ ἕτοιμος ἰατρὸς παντὸς νοσήματος ὑπάρχων, ἀποδεικνύων εἰς ἅπαντας ὅτι ὁ Αὐξέντιος ζῇ ἀκόμη ἐν Θεῷ καὶ διὰ τῆς Χάριτος αὐτοῦ ἐνεργεῖ ἰάματα, ὁ θερμὸς καὶ γνήσιος θεράπων αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος εἴθε διὰ τῶν παρακλήσεων αὐτοῦ νὰ παράσχῃ εἰς τὸν εὐσεβῆ βασιλέα πᾶν αὐτοῦ θέλημα, τὸν ἄνω μακαρισμὸν καὶ δόξαν αἰώνιον, συγχώρησιν τῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἀπαλλαγὴν ἀπ’ αὐτῶν, ζωὴν ἀγήρω καὶ ἀπόλαυσιν τῆς θείας τρυφῆς, τὴν ὁποίαν ἡτοίμασεν ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων διὰ τοὺς Ἁγίους αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐστόλισαν τὰς ψυχάς των ὡς λαμπάδας, ἐχούσας ὅλας τὰς ἀρετὰς ὡς ἔνδυμα γάμου ἀντάξιον τοῦ ἐν οὐρανοῖς γάμου. Εἰς τὸν ὁποῖον εἴθε νὰ προσκληθῶμεν καὶ πάντες ἡμεῖς, Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ’ οὗ σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι πρέπει δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς, αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

    

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Πρόκειται περὶ τοῦ Ὁσίου Μαρκιανοῦ τοῦ Οἰκονόμου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, οὗτινος τὴν μνήμην ἑορτάζομεν κατὰ τὴν ι’ (10ην) Ἰανουαρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Α’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Τὸ Ἕβδομον ἦτο προάστιον τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τὴν Βυζαντινὴν ἐποχήν, κείμενον εἰς ἀπόστασιν 7 χιλιομέτρων ἀπ’ αὐτῆς ἐπὶ τῆς Ἐγνατίας ὁδοῦ, παρὰ τὸ σημερινὸν Μακρίκιοϊ.

[3] Περὶ τοῦ Ναοῦ τούτου τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς πρὸς τὴν θάλασσαν βλέπε ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ὁσίου Μαρκιανοῦ, ἐν τόμῳ Α’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ ι’ (10ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου.

[4] Τὸ εὔκρατον ἦτο ἀφέψημα ἀπὸ πιπέρι, κύμινον καὶ ἄνηθον, χρησιμοποιούμενον κυρίως εἰς τὰ Μοναστήρια.

[5] Αἱ Ρουφινιαναὶ ἦτο Μοναστήριον πρὸς ἀνατολὰς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κτισθὲν ὑπὸ τοῦ Ρουφίνου ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου.

[6] Τοῦτο εἶναι τὸ ἔκτοτε καλούμενον Ὄρος τοῦ Αὐξεντίου, περίφημον διὰ τὸ πλῆθος τῶν Ἀσκητῶν καὶ Ἐρημιτῶν, οἵτινες ἠσκοῦντο ἐκεῖ ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὁσίου Αὐξεντίου μέχρι τῆς καταλήψεως αὐτοῦ ὑπὸ τῶν Τούρκων. Ἐπ’ αὐτοῦ ἀνῆλθε μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Ὁσίου Αὐξεντίου καὶ ὁ κατὰ τὴν α’ (1ην) τοῦ παρόντος Φεβρουαρίου ἑορταζόμενος Ὅσιος Βενδιμιανὸς (βλέπε σελ. 45).

[7] Πρόκειται περὶ τοῦ Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτου τοῦ ἑορταζομένου κατὰ τὴν α’ (1ην) Σεπτεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Θ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[8] «Ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. μδ’ 3).

[9] Λέων Α’ ὁ Μακέλης (457-474).