συνανεστρέφετο καὶ ἄλλους φιλαρέτους ἄνδρας, τοὺς Μαρκιανόν [1], Ἄνθιμον καὶ Σίτταν, ἄνδρας κατὰ πάντα θεοφιλεῖς καὶ χρηστούς, ἀλλὰ καὶ πρός τινα Μοναχόν, Ἰωάννην καλούμενον, συνεχῶς μετέβαινεν, τὸν ὁποῖον ἡ ἀρετή του ἐκήρυττε μέγαν πρὸς ὅλους, ὅστις κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν διέμενεν ἐπί τινος στύλου εὑρισκομένου παρὰ τὸ Ἕβδομον [2]. Παρὰ τούτου ἐξεπαιδεύθη εἰς τὸν φιλάρετον βίον ὁ Ὅσιος, ὅστις καὶ πρὸ τούτου, ἵνα ἐκτελῇ πάσας τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, τὸν περισσότερον χρόνον διέμενεν εἰς τὸν πλησίον τῆς θαλάσσης Ναὸν τῆς Ἁγίας Εἰρήνης [3], μετὰ τῶν ἐναρέτων ἀνδρῶν, τοὺς ὁποίους ἤδη ἀνεφέραμεν, ἐπιδιδόμενος εἰς προσευχὰς καὶ ὁλονυκτίους δεήσεις καὶ τηρῶν πιστῶς τὰς νηστείας καὶ πᾶσαν ἄλλην ἐγκράτειαν, ἔχων ὅμως καὶ πάντοτε εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τὰ δάκρυα ἀπὸ τὴν πολλήν του κατάνυξιν.

Κατὰ μίαν λοιπὸν ἀπὸ τὰς ὁλονυκτίους δεήσεις του, καταληφθεὶς ἀπὸ ἀκράτητον δίψαν, ἐζήτησεν ἀπὸ ἕνα τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Ναοῦ ὀλίγον εὔκρατον [4] διὰ νὰ πίῃ. Ὁ δὲ ὑπηρέτης, ἀπελθὼν πρὸς τὸν οἰκονόμον τοῦ Ναοῦ, ὅστις ἐφρόντιζε δι’ αὐτό, καὶ λαβὼν τὴν ἄδειαν νὰ ἀναμίξῃ ὀλίγον οἶνον μὲ θερμὸν ὕδωρ, τὸν φέρει εἰς τὸν Μέγαν Αὐξέντιον. Ἐκεῖνος δέ, ἀφοῦ ἔπιεν ὀλίγον καὶ παρηγόρησε μετρίως τὴν δίψαν, ἡ ὁποία τὸν ἐβασάνιζεν, ἔδωσε τὸ ὑπόλοιπον εἰς τὸν φίλον του Μαρκιανόν, ὁ ὁποῖος τὸ ἐζήτησεν. Ἐκεῖνος δέ, ἀφοῦ τὸ ἔλαβε καὶ τὸ ἐπλησίασεν εἰς τὸ στόμα του καὶ ἀντελήφθη, ὅτι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔπινεν ἦτο οἶνος, κατελήφθη ἀπὸ ἀγανάκτησιν, διότι, παρὰ τὴν συνήθειάν του, ἔπιεν οἶνον. Τότε ὁ θεῖος Αὐξέντιος τοῦ λέγει· «Μὴ ἀγανακτῇς διὰ τὰς δωρεὰς τοῦ Θεοῦ· ἡμεῖς μὲν βεβαίως ἐζητήσαμεν ὕδωρ, ὁ δὲ Θεὸς μᾶς ἔστειλεν οἶνον πρὸς πόσιν· διὰ τοῦτο δικαιότερον εἶναι νὰ τὸν εὐχαριστήσωμεν, παρὰ νὰ ἀγανακτήσωμεν». Διὰ τοῦ τρόπου τούτου ὁ μὲν Μαρκιανός, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῇ, περιέπεσεν οὐχὶ ὀρθῶς εἰς ἐπίδειξιν τῆς ἐγκρατείας, τὴν ὁποίαν ἐτήρει, ὁ δὲ Αὐξέντιος καλῶς κατεπάτησε τὴν ἐξ ἀνθρώπων προερχομένην δόξαν.

Ἄλλοτε πάλιν, κατὰ μίαν τῶν συνάξεων, προσῆλθε κάποιος πρὸς τὸν μακάριον Αὐξέντιον καὶ ἐζήτει ἱμάτιον διὰ νὰ ἐνδυθῇ, διότι ἦτο γυμνός. Τοῦτο δὲ τὸ ἔκαμεν ὄχι ἀπὸ ἀνέχειαν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπὸ ἀπληστίαν, διότι, ἐνῷ εἶχε, προσεποιεῖτο τὸν μὴ ἔχοντα. Τότε ἐκεῖνος τοῦ εἶπεν· «Ἀδελφέ, ἐὰν μοῦ δώσῃ ὁ Θεός, θὰ σοῦ δώσω καὶ ἐγώ, διότι ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φορῶ, δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο». Αὐτὰ δὲ εἶπε, διότι συνήθιζε νὰ μοιράζῃ εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅ,τι καὶ ἂν εἶχε, μένων ὁ ἴδιος μὲ ἕνα μόνον ἔνδυμα πάντοτε. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἐξηκολούθησε νὰ ζητῇ ἐπιμόνως ἔνδυμα, ὁ εὐλογημένος Αὐξέντιος, ἀφοῦ ἔβγαλε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐφόρει, τὸ ἔδωσε εἰς αὐτόν.