ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι’ 32-33). Διὰ τοῦτο κανὲν πρᾶγμα δὲν ἠμπορεῖ νὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου, οὔτε αὐτὸ τὸ πῦρ μέλλει νὰ μὲ παύσῃ, καθὼς λέγετε σεῖς, ἀλλὰ θέλει μὲ μεταφέρει ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμον εἰς τὸν ἄλλον. Τὸ δὲ αἰώνιον πῦρ ἔχει νὰ καύσῃ ὅλους τοὺς ἀπίστους καθὼς σᾶς εἶπα». Ἐκεῖνοι δὲ πάλιν εἶπον· «Νὰ γνωρίζῃς, ὅτι τὸ πῦρ τοῦτο δὲν πρόκειται νὰ σὲ μεταφέρῃ συντόμως ἀπὸ ταύτην τὴν ζωήν, ἀλλὰ ἔχεις νὰ πάθῃς πολλὰ ἕως ὅτου νὰ μεταφερθῇς». Ἤρχισαν τότε νὰ τὸν σπρώχνουν πρὸς τὸ πῦρ, τόσον ὥστε ὅλον τὸ σῶμα του ἔκαμε φουσκαλίδας· ἔπειτα πάλιν τὸν ἔσυραν ἔξω καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· «Δὲν αἰσθάνεσαι, Γεώργιε, αὐτὸ τὸ πῦρ;». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Ὄχι, δὲν τὸ αἰσθάνομαι, ἐπειδὴ ὁ ποιητὴς τοῦ πυρὸς τὸ μεταλλάσσει εἰς δρόσον, σᾶς δὲ τοὺς ταλαιπώρους καὶ αὐτὸ τὸ πῦρ καὶ τὸ μελλοντικὸν δύναται νὰ κατακαύσῃ· ἀλλ’ ἐγώ, Χάριτι Χριστοῦ, οὔτε αὐτὸ τὸ πῦρ φοβοῦμαι οὔτε τὸ μελλοντικόν».

Ταῦτα ἐκεῖνοι ἀκούσαντες, εὐθὺς τὸν ἔσπρωξαν πάλιν εἰς τὸ πῦρ καὶ οὕτω πλέον ἔπεσεν ὕπτιος (ἀνάσκελα) ἐπάνω εἰς αὐτὸ ἔχων τὸ πρόσωπον κατ’ ἀνατολάς. Ὅταν δὲ ἐκάησαν τὰ δεσμὰ τῶν χειρῶν του, ὕψωσε τὴν δεξιάν του χεῖρα, ἔκαμε τὸν σταυρόν του καὶ ἐβόησε μεγάλῃ τῇ φωνῆ· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, εἰς χεῖράς σου παραδίδω τὸ πνεῦμα μου». Τότε λαμβάνων εἷς ἐξ αὐτῶν ἕνα ξύλον μεγάλον, ἐκτύπησε τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν κεφαλήν καὶ εὐθὺς παρέδωκε τὸ πνεῦμά του· ἐν τῷ ἅμα δὲ ἐφάνη νέφος, τὸ ὁποῖον ἦλθεν ἄνωθεν τῆς πυρᾶς καὶ ἔβρεξε δρόσον πολλήν, τόσον ὥστε ἐθαύμασαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἵτινες ἦσαν συνηγμένοι ἐκεῖ. Ταῦτα ἰδόντες οἱ Χριστιανοὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ ἔμειναν κατῃσχυμμένοι, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἐδάκρυσαν. Τότε οἱ Χριστιανοὶ λαβόντες μεγάλην τόλμην ἐπῆγαν εἰς τὸν ἐξουσιαστὴν καὶ τοῦ εἶπον· «Ἰδοὺ ὁ Γεώργιος, Χριστιανὸς ὤν, ἀπέθανε διὰ τὸν Χριστόν· δώσατέ μας λοιπὸν τὸ σῶμα του νὰ τὸ θάψωμεν». Οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ ἐφώναξαν· «Μὴ ἐλπίζετε νὰ πάρετε κανὲν μέρος ἀπὸ τὸ σῶμα του, διότι θέλομεν καύσει αὐτὸν ἐξ ὁλοκλήρου, τὴν δὲ στάκτην του θὰ σκορπίσωμεν εἰς τὸν ἀέρα».

Τότε ἐπῆγαν οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὸν κριτὴν καὶ ἐζήτησαν τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος. Ὁ δὲ κριτὴς εἶπεν εἰς τὸν Ἱερέα ἐκεῖνον· «Γνωρίζω ὅτι σὺ ἔγινες αἰτία τοῦ θανάτου του καὶ σὺ νὰ δώσῃς ἀπολογίαν εἰς τὸν Θεόν». Ὁ δὲ Ἱερεὺς εἶπεν· «Ἐὰν τοῦ ἔκαμα κανὲν κακόν, ἂς γίνῃ ὡς εἶπες· ἐγὼ τὸν συνεβούλευσα διὰ τὸ καλόν του καὶ ὁ Θεὸς