Ἦσαν δὲ δύο Διάκονοι εἰς ἄλλο κελλίον πλησίον τοῦ Ἁγίου καὶ συνομιλοῦντες μυστικῶς ἔλεγον· «Ἆρά γε, ποῖος θὰ γίνῃ Ἐπίσκοπος μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ Ἁγίου;». Ὁ δὲ ἕτερος ἀπεκρίνατο, ὅτι «Ὁ Σιμπλίκιος ὁ Ἡγούμενος τοῦ δεῖνος Μοναστηρίου εἶναι ἐνάρετος ἄνθρωπος καὶ φίλος τοῦ Αὐγουστίνου, πιστεύω δὲ ὅτι αὐτὸν θὰ κάμωσιν». Ὁ δὲ Ἅγιος, γνωρίσας διὰ Πνεύματος Ἁγίου ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔλεγον οἱ Διάκονοι, ἀπεκρίθη ταῦτα δυνατὰ καὶ τὸν ἤκουσαν λέγοντα· «Καλὸς εἶναι ὁ Σιμπλίκιος, ἀλλ’ εἶναι γέρων». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ Διάκονοι ἐξεπλάγησαν καὶ τὸ εἶπον εἰς τὸν λαόν· ὅθεν ἐψήφισαν Ἀρχιερέα τὸν ρηθέντα Σιμπλίκιον. Ὁ δὲ Ἅγιος προσευχόμενος παρέδωκε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ, τῇ 4ῃ τοῦ Ἀπριλίου τοῦ ἔτους τθζ’ (397) παραμονῇ τοῦ Πάσχα ὑπάρχων ἐτῶν πεντήκοντα ἑπτά [6], εἰς τὸν καιρὸν τῶν βασιλέων Θεοδοσίου καὶ Οὐαλεντινιανοῦ. Ἀλλ’ ἐπειδὴ κατὰ τὰ περισσότερα ἔτη τυγχάνει ἡ Ἁγία Ἀνάστασις ἢ ἡ Μεγάλη Ἑβδομὰς κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, διὰ τοῦτο τὴν ἑορτάζομεν τὴν ἑβδόμην (7ην) Δεκεμβρίου, ὅτε ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ καὶ ἅγιον λείψανον ἐναπετέθη εἰς τὴν Μητρόπολιν τῶν Μεδιολάνων, τὴν ὁποίαν τοσοῦτον ἐλάμπρυνεν. Ἐτέλεσε δὲ καὶ μετὰ θάνατον θαύματα πολλὰ εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ. ᾯ πρέπει ἡ τιμή, τὸ κράτος καὶ ἡ προσκύνησις, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.