ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος τμ’ (340) εἰς Μεδιόλανα τῆς Ἰταλίας, ὅπου καὶ διὰ τὰς πολλάς του ἀρετὰς κατέστη Ἐπίσκοπος καὶ ἀπὸ τῶν ὁποίων ὡς ἀστὴρ φωτεινότατος κατηύγασεν ἅπασαν τὴν οἰκουμένην μὲ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας του ἐκπληρώσας εἰς ἑαυτὸν τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου τὴν λέγουσαν· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε’ 16). Τοῦτο δὲ δὲν εἶπε μόνον πρὸς τοὺς Ἀποστόλους ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντας τοὺς διαδόχους αὐτῶν Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ λάμπωσιν ὡς τὸ φῶς κατὰ τὰς ἀρετάς, ἵνα βλέποντες οἱ ἄνθρωποι τὴν χριστομίμητον αὐτῶν πολιτείαν δοξάζωσι τὸν Θεόν. Ὅσοι δὲ Ἀρχιερεῖς δὲν φυλάττουσι τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, κἄν ἐγγράμματοι καὶ διδάσκαλοι εἶναι, ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς! διότι δὲν εἶναι Ποιμένες, ἀλλὰ λύκοι ἅρπαγες προβατόσχημοι καὶ θέλουν καταπατηθῆ ὡς ἅλας ἄχρηστον καὶ ἀνωφελές· «οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ» καθὼς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Ρωμ. β’ 13). Καὶ ὁ Δεσπότης λέγει· «ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν» (Ματθ. ιβ’ 50). Καὶ ἀλλαχοῦ λέγει· «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ζ’ 21). Καὶ πάλιν λέγει· «ὃς δ᾽ ἄν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται» (Ματθ ε’ 19).

Ναὶ κατ’ ἀλήθειαν· ὅστις Ἀρχιερεὺς διδάσκει τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάττει τὸν νόμον ἀπαρασάλευτα, φέρων οὕτω τοὺς ἁμαρτήσαντας εἰς μετάνοιαν καὶ δεικνύων μὲ τὰ ἔργα μᾶλλον τὴν διδασκαλίαν ἢ μὲ τοὺς λόγους, οὗτος θέλει λάβει παρὰ Κυρίου πλουσίας τὰς ἀμοιβὰς τῶν πόνων αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ ἀνταποδόσεως. Τοῦτο γνωρίζοντες οἱ παλαιοὶ Ἀρχιερεῖς ἐσπούδαζον νὰ φυλάττουν πάσας τὰς σωτηρίους ἐντολάς. Ἦσαν ταπεινοὶ καὶ πρᾳότατοι, εἰρηνοποιοί, ἐλεήμονες καὶ φιλόξενοι, ταπεινοὶ τῇ καρδίᾳ ἐγκρατεῖς πολὺ καὶ σώφρονες. Δὲν ἐφοβοῦντο βασιλεῖς καὶ δυνάστας, οὔτε ἠσχύνοντο ἄρχοντας, ἀλλ’ ἤλεγχον παρρησίᾳ τοὺς παραβάτας καὶ αὐστηρῶς αὐτοὺς ἐκανόνιζον. Καὶ ἐξόχως ὁ νῦν εἰς εὐφημίαν προκείμενος καὶ κατὰ χρέος παρ’ ἡμῶν πανηγυριζόμενος, Ἀμβρόσιος ὁ τῆς ἀμβροσίας ἐπώνυμος, τὸ τῆς Ἰταλίας ἀγλάϊσμα, ὁ ἐραστὴς τῆς σοφίας καὶ ζηλωτὴς τοῦ Προδρόμου καὶ Ἠλιοῦ τοῦ παμμάκαρος.