Διαδοθείσης τῆς φήμης εἰς τὴν πόλιν, ἔτρεχον ἄνδρες καὶ γυναῖκες νὰ ἴδουν τὸ γεγονός. Τὸ αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ Εὐστάθιος, ἱππεύσας ἐπὶ τοῦ ἵππου του, ἔτρεχε νὰ ἴδῃ καὶ αὐτὸς τὶ συνέβαινεν. Ὁ δὲ Ἅγιος, ὡς εἶδεν αὐτὸν, τὸν ἤλεγξε, διότι ἔκαμεν ἄδικον κρίσιν δωροδοκηθεὶς καὶ κατεδίκασε τοὺς ἀθῴους ἀνθρώπους· αὐτὸς δὲ ὡμολόγησεν ὅτι ὁ Σιμωνίδης καὶ ὁ Εὐδόξιος οἱ πρῶτοι τοῦ τόπου ἐμαρτύρησαν περὶ αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο ἐξέδωκε τοιαύτην ἀπόφασιν. Τότε ὁ Ἅγιος διεμαρτυρήθη ἐνώπιον τῶν τριῶν στρατηγῶν, ὅτι θὰ καταγγείλῃ τὴν πρᾶξιν εἰς τὸν βασιλέα, διὰ νὰ μάθῃ καὶ ἐκεῖνος, ὅτι ὁ Εὐστάθιος εἶναι ἄδικος κριτής. Ἀκούσας ταῦτα ὁ Εὐστάθιος καὶ φοβηθεὶς ἔπεσεν εἱς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ζητῶν συγχώρησιν καὶ ὁμολογῶν τὴν ἄδικον κρίσιν, ποὺ ἔκαμεν, ὁ δὲ Ἅγιος τὸν συνεχώρησεν καὶ ἔγινε μεταξύ των ἀγάπη.
Ἀφοῦ ταῦτα πάντα εἶδον οἱ τρεῖς στρατηγοί, εἰσελθόντες εἰς τὸ πλοῖον ἀνεχώρησαν καὶ φθάσαντες εἰς Φρυγίαν εἰρήνευσαν τοὺς Ταϊφάλους, εἶτα ἐπιστρέψαντες εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ προσκυνήσαντες τὸν βασιλέα, ἀνέφεραν ὅτι εἰρήνευσαν τοὺς Ταϊφάλους. Τότε ὁ βασιλεὺς τοὺς ἐτίμησε καὶ πλεῖστα χαρίσματα τοὺς ἔδωκε καὶ εἰς μεγαλυτέραν τιμὴν τοὺς ἀνύψωσεν. Ἀλλὰ τί τὸ μετὰ ταῦτα; Ἀκούσατε, παρακαλῶ, διὰ νὰ γνωρίσητε τὶ κάμνει ὁ φθόνος εἰς τὸν ἄνθρωπον. Οἱ μὲν στρατηγοὶ ἐκεῖνοι, ὁ Νεπωτιανός, ὁ Οὗρσος καὶ Ἑρπυλίων διέτριβον εἰς τὰ βασίλεια, ὡς πρῶτοι τοῦ βασιλέως· φθονεροὶ δέ τινες ἄνθρωποι τοῦ βασιλέως, μὴ δυνάμενοι νὰ βλέπωσιν αὐτοὺς οὕτω τιμωμένους, ἐπῆγαν εἰς τὸν ἐπίτροπον τοῦ βασιλέως, Ἀβλάβιον ὀνόματι, καὶ τοῦ λέγουν· «Εἶδες τί ἐποίησαν οἱ τρεῖς στρατηγοί; ὁ βασιλεὺς τοὺς ἀπέστειλε νὰ εἰρηνεύσουν τοὺς Ταϊφάλους, αὐτοὶ δὲ συνεννοηθέντες μετ’ αὐτῶν, σκέπτονται νὰ πείσωσι τοὺς μετ’ αὐτῶν στρατιώτας νὰ ἐπαναστατήσωσι κατὰ τοῦ βασιλέως, μὲ τὴν βοήθειαν δὲ καὶ τῶν Ταϊφάλων νὰ βασιλεύσωσιν αὐτοί».
Ἀκούσας ταῦτα ὁ Ἀβλάβιος ἐσκέπτετο πῶς νὰ χειρισθῇ τὴν ὑπόθεσιν ταύτην· ἰδόντες ὅμως οἱ συκοφάνται ὅτι ἄνευ χρημάτων δὲν γίνεται τίποτε, ἔδωκαν εἰς αὐτὸν χρήματα καὶ οὗτος ἐφυλάκισεν αὐτούς, μὴ γνωρίζοντος τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου, ἔμενον δὲ εἰς τὴν φυλακήν, χωρὶς νὰ γνωρίζουν καὶ αὐτοὶ τὴν αἰτίαν. Οἱ φθονεροὶ ὅμως ἐκεῖνοι ἄνδρες, φοβούμενοι μὴ φανερωθοῦν εἴς τε τὸν Ἀβλάβιον καὶ τὸν βασιλέα ψεῦσται, ἔφερον εἰς τὸν Ἀβλάβιον καὶ ἄλλα περισσότερα χρήματα καὶ ἐζήτησαν νὰ διατάξῃ ὅπως φονευθῶσι τὸ συντομώτερον, μήπως ὄντες ἐν τῇ φυλακῇ συνεννοηθῶσι δῆθεν μετὰ τῶν Ταϊφάλων καὶ ἔλθωσιν ἐκεῖνοι πρὸς ἀπελευθέρωσίν των.