Ἀκούσας ὁ Ἅγιος τὴν σύγχυσιν, ἐπορεύθη εἰς τὸν λιμένα, εὗρε τοὺς στρατηγοὺς καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Ποῖοι εἶσθε ἡ ἐξοχότης σας;». Ἐκεῖνοι ὡς τὸν εἶδον Ἀρχιερέα καὶ γέροντα ἀπεκρίθησαν ταπεινά· «Δοῦλοι τοῦ βασιλέως καὶ τῆς ἁγιωσύνης σου εἴμεθα καὶ ὑπάγομεν κατὰ διαταγὴν τοῦ βασιλέως νὰ εἰρηνεύσωμεν τοὺς Ταϊφάλους, οἱ ὁποῖοι ἐπανεστάτησαν, ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν κάμνει καιρὸν ἐπιτήδειον διὰ νὰ ἀναχωρήσωμεν ἀναγκαζόμεθα νὰ μένωμεν ἐδῶ ἕως νὰ καλωσυνεύσῃ ὁ καιρός». Ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἀφοῦ διὰ νὰ εἰρηνεύσητε κόσμον ἐπαναστατημένον σᾶς ἔστειλεν ὁ βασιλεύς, διατί ἤλθετε εἰς εἰρηνικὸν κόσμον καὶ ποιεῖτε σύγχυσιν;». Ὡς ἤκουσαν ταῦτα οἱ χιλίαρχοι, ἐφοβήθησαν ὡς Χριστιανοὶ καὶ ἀγαθοὶ ἄνθρωποι ὅπου ἦσαν καὶ λέγουν πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ποῖος εἶναι, Δέσποτα Ἅγιε, ὁ ποιῶν τὴν σύγχυσιν;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Σεῖς εἷσθε· ἐπειδὴ ἀφήνετε τοὺς στρατιώτας σας καὶ κάμνουν ἁρπαγὴν εἰς τὴν δημοσίαν ἀγοράν· σεῖς πταίετε». Πορευθέντες τότε ἀμέσως οἱ στρατηγοὶ εἰς τὴν ἀγορὰν τῶν Μυραίων ἄλλους μὲν ἐκ τῶν στρατιωτῶν ἔδερον, ἄλλους συνεβούλευον καὶ οὕτως εἰρήνευσαν τὰ πράγματα. Τότε ὁ Ἅγιος λαβὼν τοὺς στρατηγοὺς εἰς τὴν Μητρόπολιν ἐφιλοξένησεν αὐτοὺς ἀρκούντως καὶ ὡς καλὸς Πατὴρ συμβουλεύσας καὶ εὐχηθεὶς αὐτούς, τοὺς συνώδευσε χαίροντας καὶ εὐχαριστημένους ἕως τὸν λιμένα τῶν Μυραίων, τὸν Ἀνδριάκην.
Τότε οἱ μὲν στρατηγοὶ μετὰ τοῦ στρατοῦ ἔμελον νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ πλοῖον διὰ νὰ ἀναχωρήσουν, ὁ δὲ Ἅγιος ἐξεκίνησε διὰ νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν πόλιν, πάραυτα ὅμως βλέπει ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας κλαίοντας καὶ παρακαλοῦντας αὐτόν, ὅπως προφθάσῃ καὶ ἐλευθερώσῃ τρεῖς ἐκ τῶν συγγενῶν των, τοὺς ὁποίους ἀδίκως ὁ διοικητὴς τοῦ τόπου Εὐστάθιος κατεδίκασεν εἰς θάνατον δωροδοκηθεὶς παρὰ τῶν ἐχθρῶν των. Γνωρίσας ὁ Ἅγιος τὸ ἄδικον τῆς ἀποφάσεως παρεκάλεσε τοὺς στρατηγοὺς νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, αὐτὸς δὲ ἔσπευδε δρομαίως ἵνα φθάσῃ εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης καὶ σώσῃ τοὺς καταδίκους. Ὅπου δὲ καθ’ ὁδὸν συνήντα ἀνθρώπους ἠρώτα ἐὰν εἶδον τοὺς καταδίκους καὶ πληροφορούμενος περὶ τῆς πορείας των ἔσπευδε διὰ νὰ τους ἀπαλλάξῃ ἐκ τοῦ θανάτου. Φθάσας τέλος κάθιδρως εἰς τὸν τόπον τῆς ἐκτελέσεως ἐπρόλαβε τὴν τελευταίαν στιγμὴν καὶ ἀφῄρεσεν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ δημίου τὴν σπάθην, μὲ τὴν ὁποίαν ἐπρόκειτο νὰ ἀποκεφαλίσῃ τοὺς μελλοθανάτους καὶ λύσας αὐτοὺς ἐκ τῶν δεσμῶν διὰ τῶν ἰδίων του χειρῶν, τοὺς ἀφῆκεν ἐλευθέρους ναὶ ἀνεχώρησαν χαίροντες καὶ δοξάζοντες τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον Νικόλαον.