Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΙΩΑΝΝΟΥ Πρεσβυτέρου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ὅταν ἐξημέρωσε καὶ εἶδον οἱ γείτονες τὸ θαυμάσιον, ἐπῆγαν μερικοὶ ἐκ τῶν Σαρακηνῶν μισόχριστοι καὶ λέγουν πρὸς τὸν ἄρχοντα, ὅτι οἱ προσταχθέντες δὲν ἔκοψαν τὴν χεῖρα τοῦ Ἰωάννου, ἀλλὰ ἄλλου τινὸς δούλου ἢ φίλου του, ὁ ὁποῖος διὰ νὰ κάμῃ καλωσύνην εἰς τὸν αὐθέντην του, ἐδέχθη, ἀφοῦ ἔλαβεν ἱκανὰ ἀργύρια καὶ ἔκοψαν ἀντὶ ἐκείνου τὴν χεῖρά του· καὶ ὅτι τὸ αὐτὸ ἔπραξαν καὶ οί δήμιοι, ἔλαβον χρήματα καὶ δὲν ἐξετέλεσαν τὸ πρόσταγμα. Τότε προστάσσει ὁ ἄρχων νὰ ἔλθῃ ὁ Ἰωάννης νὰ ἴδωσι τὰς χεῖράς του. Προσῆλθεν λοιπὸν ὁ Ἅγιος καὶ ἔδειξε τὴν ἐκκοπεῖσαν χεῖρά του, ἡ ὁποία εἶχε γύρωθεν γραμμὴν καὶ ἐφαίνετο τὸ σημεῖον τῆς ἐκκοπῆς, ᾠκονόμησε δὲ καὶ τοῦτο ἡ Θεοτόκος πρὸς ἀψευδῆ μαρτυρίαν τῆς ὑποθέσεως. Λέγει λοιπὸν πρὸς αὐτὸν ὁ βάρβαρος· «Ποῖος ἰατρὸς σὲ ἰάτρευσε; καὶ τί βότανα ἔβαλε;». Ὁ δὲ Ἅγιος διὰ λαμπρᾶς φωνῆς ἐγένετο κήρυξ τοῦ θαύματος καὶ εἶπεν· «Ὁ Κύριός μου ὁ παντοδύναμος ἰατρός, ὅστις ἔχει ἴσην τὴν δύναμιν καὶ τὴν θέλησιν». Ὁ δὲ ἄρχων ἀπεκρίνατο· «Ἀνεύθυνος εἶσαι, ὡς φαίνεται, καὶ ἀδίκως σὲ κατέκρινα, διότι δὲν ἐσκέφθην ἐπιμελῶς τὴν ὑπόθεσιν· ἀλλὰ παρακαλῶ σε συγχώρησόν μοι καὶ ἔχε τὴν προτέραν τιμήν, νὰ εἶσαι πρωτοσύμβουλός μου, καὶ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ μὴ κάμω τίποτε χωρὶς τὴν βουλήν σου. Τότε ὁ Ἅγιος προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ τὸν παρεκάλει νὰ τὸν ἀφήσῃ νὰ ὑπάγῃ εἰς ἄλλην ὑπηρεσίαν, τὴν ὁποίαν ἐπόθει περισσότερον ὡς πλέον ὠφέλιμον.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἐφιλονείκησαν ὥραν πολλήν, συγκατέβη ὁ ἄρχων καὶ τοῦ ἔδωσεν ἄδειαν νὰ ὑπάγῃ ὅπου ἐπιθυμεῖ. Λοιπὸν ἐλευθερώσας τοὺς δούλους του καὶ οἰκονομήσας ὅλον τὸν πλοῦτον του, ἄλλον μὲν ἔδωκεν εἰς Ἐκκλησίας καὶ ἄλλον εἰς πένητας. Ἔπειτα ἐξῆλθε γυμνὸς τῆς πόλεως, καθὼς ἐγεννήθη, μὲ μόνα τὰ ἐνδύματα τὰ ὁποῖα ἐφόρει καὶ ἀπελθὼν εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Σάββα παρεκάλει τὸν Ἡγούμενον, λέγων ταῦτα μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως· «Ἐγώ, Δέσποτα, εἶμαι τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον καὶ ἔρχομαι πρὸς τὸν Χριστὸν ἀπὸ τὴν ἐρημίαν τοῦ κόσμου. Δέξου με λοιπὸν τὸν ἀνάξιον καὶ συναρίθμησον καὶ ἐμὲ μὲ τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης σου». Ὁ δὲ Προεστὼς ἐχάρη διότι ἦλθε τοιοῦτος χρησιμώτατος καὶ σοφώτατος ἄνθρωπος εἰς τὴν συνοδίαν του καὶ προσκαλέσας ἐπίσημόν τινα Γέροντα, πρακτικὸν εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, τοῦ ἔδωκεν ὑποτακτικὸν τὸν Ἅγιον, διὰ νὰ τὸν διδάσκῃ καὶ νὰ τὸν καθοδηγῇ εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Δαμασκός, πρωτεύουσα τῆς σημερινῆς Δημοκρατίας τῆς Συρίας, εἶναι μία τῶν ἀρχαιοτέρων πόλεων τῆς Συρίας καὶ πιθανῶς τῆς οἰκουμένης. Μὲ τὸ σημερινόν της ὄνομα ἀναφέρεται ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ εἰς τὸ βιβλίον τῆς Γεννέσεως (ιδʹ 15, ιεʹ 2). Κεῖται παρὰ τὸν κατὰ τὴν ἀρχαιότητα χρυσορρόαν ποταμὸν Βαράδα, πρὸς ἀνατολὰς καὶ μεσημβρινοανατολικῶς τοῦ Ἀντιλιβάνου εἰς ὡραίαν καὶ εὐφορωτάτην πεδιάδα. Ἡ πέριξ καὶ πρὸς βορρᾶν τῆς Δαμασκοῦ χώρα, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς μεταξὺ τῶν ὀρέων Λιβάνου καὶ Ἀντιλιβάνου κοιλάδος, ἡ καλουμένη ὑπὸ τοῦ ἀρχαίου Γεωγράφου Στράβωνος Κοίλη Συρία, καλεῖται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ Συρία τῆς Δαμασκοῦ. Ὑπὸ τῶν περιηγητῶν τῆς ἀρχαιότητος ἀλλὰ ἔτι καὶ νῦν φημίζεται μετὰ τῆς περὶ αὐτὴν χώρας ὡς ἡ ὡραιοτέρα χώρα τῆς οἰκουμένης. Ὑπὸ τῶν ἀνατολικῶν λαῶν καλεῖται ἐπίγειος παράδεισος. Ἡ πόλις αὕτη ἔχουσα κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἰδίους βασιλεῖς ἐκυριεύθη ὑπὸ τοῦ Δαβὶδ (Βʹ Βασ. ηʹ 5-6) καὶ πάλιν κατόπιν ὑπὸ τοῦ Ἱεροβοὰμ (Δʹ Βασ. ιδʹ 28). Ἔκτοτε περιῆλθε πολλάκις εἰς χεῖρας ξένων κατακτητῶν.

Κατὰ τὸ 333 π.Χ. κατελήφθη ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ ἐξελληνίσθη βαθέως, παρέμεινε δὲ ὑπὸ τὴν Ἑλληνικὴν κυριαρχίαν μέχρι τοῦ 66 π.Χ. ὅτε κατελήφθη ἀπὸ τὸν Πομπήϊον, ἀλλὰ καὶ πάλιν, κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους ἀνῆκεν εἰς τὸ Βυζάντιον, περιῆλθεν ὅμως κατὰ διαστήματα καὶ εἰς ἄλλους ξένους κατακτητάς, Ἄραβας, Μογγόλους, Τούρκους κ.λ.π. Ἐν τῇ Δαμασκῷ πρῶτος πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν εἶναι ὁ Ἀπόστολος Ἀνανίας, ἐν αὐτῇ δὲ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος (Πράξ. θʹ 127, κβʹ 1-16). Μέχρι τοῦ ΙΔʹ αἰῶνος ὑπῆρχεν ἕδρα Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου, ἔκτοτε μετεφέρθη εἰς αὐτὴν ἡ ἔδρα τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἔνθα καὶ παραμένει μέχρι τῆς σήμερον.

[2] Τὸ σημαντικώτατον αὐτὸ ἐξ ὅλων τῶν συγγραμμάτων τοῦ θείου τούτου Ἰωάννου ἐπιγράφεται «Πηγὴ Γνώσεως». Ἐξεδόθη ὑπὸ τοῦ Ἀββᾶ Migne ἐν τῷ τόμῳ 94ῳ τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας, στ. 521-1228.

[3] Περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Κοσμᾶ γράφομεν ἰδιαιτέρως εἰς τὴν ιδʹ (14ην) τοῦ Ὀκτωβρίου, ὅτε οὗτος ἑορτάζεται (βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).