Ὁ δὲ ὡς ἤκουσε ταῦτα ἔλαβε μεγάλην ἀγαλλίασιν καὶ εἶπεν· «Αὐτὸ εἶναι εὔκολον νὰ τὸ κάμω εὐλογεῖτε, Πατέρες Ἅγιοι». Καὶ εὐθὺς λαβὼν τὰ ἐργαλεῖα, εἰσῆλθεν εἰς τὴν ἀνάπαυσιν τοῦ γείτονος αὐτοῦ καὶ ἀρχίζει νὰ μολύνῃ τὰς χεῖρας ἐκείνας, αἵτινες ἐμοσχοβόλουν ἀπὸ τὰ ἀρώματα πρότερον καὶ τὴν χριστοθεράπευτον δεξιὰν (ὢ τῆς πολλῆς τοῦ ἀνδρὸς ταπεινώσεως!) ἔβαλεν εἰς τὴν κόπρον καὶ δὲν ἐσικχαίνετο ὁ ἀοίδιμος. Ἰδὼν δὲ ὁ Γέρων τὴν πολλὴν προθυμίαν τοῦ Ἰωάννου εἰς τὴν ὑπακοὴν καὶ τὴν εἰς βάθος ταπείνωσιν αὐτοῦ, ἔδραμε, καὶ τὸν ἐνηγκαλίσθη χαίρων καὶ κατεφίλει τοῦτον καὶ κατησπάζετο λέγων· «Καλότυχος ἐγώ, ὅστις ἠξιώθην νὰ ἔχω τοιοῦτον μαθητὴν ὑπήκοον καὶ ἀθλητὴν γενναιότατον». Ὁ δὲ Ἅγιος, ὅσον ἔβλεπεν, ὅτι τὸν ἐπῄνει ὁ Γέρων, τόσον μᾶλλον ἐταπεινοῦτο καὶ εὐλαβούμενος τοὺς λόγους του ἔκλαιε, καθὼς κάμνουν ὅλοι οἱ φρόνιμοι, ὅταν ἄλλοι τοὺς ἐγκωμιάζωσιν. Εἰσελθόντες λοιπὸν εἰς τὸ κελλίον, ἐχαίρετο ὁ Ἅγιος, ὅτι τοῦ ἔδωσε τὴν συγχώρησιν, ὁ δὲ Γέρων τὸν προσέταξε πάλιν νὰ φυλάττῃ σιωπὴν ὡς ψυχοσωτήριον.
Ὀλίγας ὅμως μετὰ ταῦτα ἡμέρας φαίνεται εἰς τὸν Γέροντα κοιμώμενον ἡ Πανύμνητος καὶ Πανάμωμος Δέσποινα καὶ τοῦ λέγει· «Διατί ἔφραξες τοιαύτην βρύσιν θαυμάσιον, ἡ ὁποία προχέει δαψιλὲς νάμα καὶ ὕδωρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν νεκταρῶδες καὶ γλυκύτερον ἀπ’ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἀνέβλυσεν εἰς τὴν ἔρημον; Ἄφες τὴν πηγὴν νὰ ποτίσῃ τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, νὰ σκεπάσῃ θαλάσσας αἱρέσεων καὶ νὰ τὰς μετατρέψῃ εἰς θαυμασίαν γλυκύτητα. Αὐτὸς ἔχει νὰ ὑπερβῇ τοῦ Δαβὶδ τὴν προφητικὴν κιθάραν καὶ τὸ ψαλτήριον. Αὐτὸς θὰ μελῳδήσῃ ᾄσματα καινά, μεγαλουργήματα γλυκύτερα καὶ ὡραιότερα πρὸς τὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ᾠδὴν τοῦ Μωϋσέως καὶ τὴν χοραυλίαν τῆς Μαρίας. Πρὸς σύγκρισιν τῆς ἡδυτάτης καὶ θαυμαστῆς αὐτοῦ κιθάρας θέλουσι λογισθῆ μῦθος ἄχρηστος τὰ τοῦ Ὀρφέως ἀνόητα μελῳδήματα. Οὗτος θέλει μελῳδήσει τὴν πνευματικὴν καὶ οὐράνιον μελουργίαν. Οὗτος θέλει ὀρθοτομήσει τὰ τῆς Πίστεως δόγματα καὶ θέλει στηλιτεύσει πάσης αἱρέσεως διαστροφὴν καὶ δολερότητα».
Τὸ πρωΐ, ὅταν ἐξύπνησεν ὁ Γέρων, ὅστις εἶδε τὴν ὀπτασίαν ταύτην καὶ ἀπεκαλύφθησαν εἰς αὐτὸν τοιαῦτα μυστήρια, ἔβαλε μετάνοιαν πρὸς τὸν Ἅγιον λέγων· «Ὦ τέκνον τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ, ἄνοιξον τὸ στόμα σου καὶ λάλησον τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἔγραψεν εἰς τὴν καρδίαν σου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅτι ἀνέβης εἰς τὸ Σίναιον ὄρος τῶν ὀπτασιῶν καὶ τῶν θαυμασίων ἀποκαλύψεων τοῦ Θεοῦ, διὰ τὴν πολλήν σου ταπείνωσιν.