Σελίδα 7 από 13
«Δέσποινα Πάναγνε Μῆτερ ἡ τὸν Θεόν μου τεκοῦσα,
Διὰ τὰς θείας Εἰκόνας ἡ δεξιά μου ἐκόπη.
Οὐκ ἀγνοεῖς τὴν αἰτίαν δι’ ἣν ἐμάνη ὁ Λέων
Πρόφθασον τοίνυν ὡς τάχος καὶ ἴασαί μου τὴν χεῖρα.
Ἡ δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου ἡ ἀπὸ Σοῦ σαρκωθεῖσα,
Πολλὰς ποιεῖ τὰς δυνάμεις διὰ τῆς Σῆς μεσιτείας.
Τὴν δεξιάν μου ταύτην καὶ νῦν ἰασάτω λιταῖς σου,
Ὡς ἄν, Σοὺς ὕμνους, οὓς δοίης καὶ τοῦ ἐκ σοῦ σαρκωθέντος,
Ἐν ρυθμικαῖς ἁρμονίαις συγγράψηται, Θεοτόκε,
Καὶ συνεργὸς χρηματίσῃ τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας.
Δύνασαι γὰρ ὅσα ἂν θέλῃς, ὡς τοῦ Θεοῦ Μήτηρ οὖσα».
Ταῦτα λέγων μετὰ δακρύων ὁ Ἰωάννης ἀπεκοιμήθη καὶ βλέπει τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Ἀειταρθένου νὰ τοῦ λέγῃ μὲ ἱλαρότητα καὶ εὐσπλαγχνίαν· «Ἰδοὺ ἰατρεύθη ἡ χείρ σου καὶ μὴ ἔχῃς πλέον θλῖψιν περὶ τούτου· ποίησον ὅθεν αὐτὴν ἀπὸ τοῦ νῦν κάλαμιον γραμματέως ὀξυγράφου, καθὼς πρὸ ὀλίγου μοῦ ὑπεσχέθης». Τότε ἐξύπνησεν ὁ Ἅγιος καὶ βλέπων (ὢ τῆς ἀφάτου δυνάμεώς σου, Πανάχραντε!) θεραπευμένην καὶ συγκεκολλημένην τὴν δεξιὰν αὐτοῦ, ἔλαβε μεγάλην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, τὸ δὲ πνεῦμά του ἐδοξολόγει τὸν Σωτῆρα Θεὸν καὶ τὴν Πανάχραντον τούτου Μητέρα, διὰ τὸ μέγα θαυμάσιον, τὸ ὁποῖον ἐποίησεν εἰς αὐτὸν ὁ Δυνατός. Ὅλην λοιπὸν τὴν ἐπίλοιπον νύκτα ἔψαλλεν εὐφραινόμενος ᾠδὴν εἰς τὸν Θεόν, ᾆσμα καινὸν καὶ εὐχαριστήριον λέγων· «Ἡ δεξιά σου χείρ, Κύριε, ἐν ἰσχύϊ δεδόξασται· ἡ δεξιά σου τὴν θραυσθεῖσαν μου δεξιὰν ἐθεράπευσεν· διὰ τῆς δεξιᾶς μου ταύτης θέλεις θρυμματίσει τοὺς ἐχθρούς, τοὺς μὴ τιμῶντας τὴν σεβασμίαν Σου Εἰκόνα καὶ τὴν Εἰκόνα τῆς τεκούσης σε Μητρός, διὰ δὲ τοῦ πλήθους τῆς δόξης Σου, χρησιμοποιῶν ὡς ὄργανον τὴν χεῖρα μου ταύτην, θέλεις, συντρίψει τοὺς ὑπεναντίους εἰκονοθραύστας». Διῆλθε λοιπὸν ὅλην τὴν νύκτα ἐκείνην ἀγαλλιώμενος καὶ ψάλλων ἐγκώμια εἱς τὴν πανύμνητον Θεομήτορα.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ Δαμασκός, πρωτεύουσα τῆς σημερινῆς Δημοκρατίας τῆς Συρίας, εἶναι μία τῶν ἀρχαιοτέρων πόλεων τῆς Συρίας καὶ πιθανῶς τῆς οἰκουμένης. Μὲ τὸ σημερινόν της ὄνομα ἀναφέρεται ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ εἰς τὸ βιβλίον τῆς Γεννέσεως (ιδʹ 15, ιεʹ 2). Κεῖται παρὰ τὸν κατὰ τὴν ἀρχαιότητα χρυσορρόαν ποταμὸν Βαράδα, πρὸς ἀνατολὰς καὶ μεσημβρινοανατολικῶς τοῦ Ἀντιλιβάνου εἰς ὡραίαν καὶ εὐφορωτάτην πεδιάδα. Ἡ πέριξ καὶ πρὸς βορρᾶν τῆς Δαμασκοῦ χώρα, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς μεταξὺ τῶν ὀρέων Λιβάνου καὶ Ἀντιλιβάνου κοιλάδος, ἡ καλουμένη ὑπὸ τοῦ ἀρχαίου Γεωγράφου Στράβωνος Κοίλη Συρία, καλεῖται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ Συρία τῆς Δαμασκοῦ. Ὑπὸ τῶν περιηγητῶν τῆς ἀρχαιότητος ἀλλὰ ἔτι καὶ νῦν φημίζεται μετὰ τῆς περὶ αὐτὴν χώρας ὡς ἡ ὡραιοτέρα χώρα τῆς οἰκουμένης. Ὑπὸ τῶν ἀνατολικῶν λαῶν καλεῖται ἐπίγειος παράδεισος. Ἡ πόλις αὕτη ἔχουσα κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἰδίους βασιλεῖς ἐκυριεύθη ὑπὸ τοῦ Δαβὶδ (Βʹ Βασ. ηʹ 5-6) καὶ πάλιν κατόπιν ὑπὸ τοῦ Ἱεροβοὰμ (Δʹ Βασ. ιδʹ 28). Ἔκτοτε περιῆλθε πολλάκις εἰς χεῖρας ξένων κατακτητῶν.
Κατὰ τὸ 333 π.Χ. κατελήφθη ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ ἐξελληνίσθη βαθέως, παρέμεινε δὲ ὑπὸ τὴν Ἑλληνικὴν κυριαρχίαν μέχρι τοῦ 66 π.Χ. ὅτε κατελήφθη ἀπὸ τὸν Πομπήϊον, ἀλλὰ καὶ πάλιν, κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους ἀνῆκεν εἰς τὸ Βυζάντιον, περιῆλθεν ὅμως κατὰ διαστήματα καὶ εἰς ἄλλους ξένους κατακτητάς, Ἄραβας, Μογγόλους, Τούρκους κ.λ.π. Ἐν τῇ Δαμασκῷ πρῶτος πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν εἶναι ὁ Ἀπόστολος Ἀνανίας, ἐν αὐτῇ δὲ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος (Πράξ. θʹ 127, κβʹ 1-16). Μέχρι τοῦ ΙΔʹ αἰῶνος ὑπῆρχεν ἕδρα Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου, ἔκτοτε μετεφέρθη εἰς αὐτὴν ἡ ἔδρα τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἔνθα καὶ παραμένει μέχρι τῆς σήμερον.
[2] Τὸ σημαντικώτατον αὐτὸ ἐξ ὅλων τῶν συγγραμμάτων τοῦ θείου τούτου Ἰωάννου ἐπιγράφεται «Πηγὴ Γνώσεως». Ἐξεδόθη ὑπὸ τοῦ Ἀββᾶ Migne ἐν τῷ τόμῳ 94ῳ τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας, στ. 521-1228.
[3] Περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Κοσμᾶ γράφομεν ἰδιαιτέρως εἰς τὴν ιδʹ (14ην) τοῦ Ὀκτωβρίου, ὅτε οὗτος ἑορτάζεται (βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).
