Ὁ δὲ Τοῦρκος κύριος τῆς οἰκίας, ἰδὼν αὐτὸν ἄνωθεν νὰ πίνῃ ὕδωρ εἰς ἀπηγορευμένην δι’ αὐτοὺς ὥραν καὶ νὰ λέγῃ τὰ ὅσα ἔλεγεν, ὢν δὲ καὶ δαιμονισμένος ἐκ τοῦ ραμαζανίου, ὥρμησεν ὡς θηρίον ἄγριον καὶ ἁρπάσας τὴν πιστόλαν τοῦ Ἀγγελῆ ἀπὸ τὴν ζώνην του τὸν ἔδερνε μὲ τὴν πιστόλαν ὅπου ἔφθανεν, ἕως ὅτου ἐχόρτασε τὴν θηριώδη μανίαν του ὁ ἀλιτήριος· ὁ δὲ εὐλογημένος Ἀγγελῆς οὔτε ὡμίλησε ποσῶς, οὔτε μετεκινήθη ἀπὸ τὸ κάθισμά του, ἀλλ’ ἦτο «ὡς ἀμνὸς (ἄκακος) ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος» (Ἡσ. νγ’ 7) καὶ «ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ… ὡσεὶ ἄνθρωπος οὐκ ἀκούων καὶ οὐκ ἔχων ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ ἐλεγμοὺς» (Ψαλμ. λζ’ 14-15).

Μετὰ τὸν σκληρὸν ἐκεῖνον δαρμὸν καὶ τὴν ἀναχώρησιν τοῦ ἀσεβοῦς ἐπῆγεν εἷς Ἱερεὺς γνώριμός του καὶ τοῦ λέγει· «Ἰδοὺ καιρὸς ἁρμόδιος νὰ παρρησιασθῇς, καὶ νὰ εἴπῃς: Ἐπειδὴ οἱ Τοῦρκοι μὲ δέρουν καὶ μὲ ἀτιμάζουν, δὲν θέλω πλέον νὰ εἶμαι εἰς τὴν πίστιν σας, ἀλλ’ εἶμαι Χριστιανὸς ὡς καὶ πρότερον καὶ ὅ,τι θέλετε κάμετέ με, ἕτοιμος εἶμαι καὶ νὰ ἀποθάνω διὰ τὸν Χριστόν». Αὐτὰ τοῦ εἶπεν ὁ Ἱερεύς, ὁ δὲ μακάριος Ἀγγελῆς δὲν ὡμίλησεν, ἀλλ’ ἤγειρε τὴν χεῖρά του εἰς τὸν οὐρανόν, ἐννοῶν μὲ τοῦτο, ὅτι, ὅταν ἔλθῃ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, τότε ἄς γίνῃ αὐτὸ τὸ ὁποῖον μὲ συμβουλεύεις. Τὴν αὐτὴν ὥραν ἐκίνησε καὶ ἔκαμε μίαν εὐχάριστον δοκιμήν, ἂν ἔφθασεν ἡ ὥρα καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἦτο, καθὼς εἴπομεν, τὸ ραμαζάνι, αὐτὸς δὲ λαβὼν ἄρτον, τυρὸν καὶ οἶνον ἐπῆγεν εἰς τὴν θύραν τοῦ μεχκεμὲ (δικαστηρίου) καὶ ἁπλώσας τὸ μανδήλιόν του ὡς τράπεζαν ἐκάθησεν ἐκεῖ ἀμέριμνος καὶ ἀφόβως ἤρχισε νὰ τρώγῃ καὶ νὰ πίνῃ. Εἰσήρχοντο δὲ καὶ ἐξήρχοντο πολλοὶ Ἀγαρηνοί, ἀλλ’ οὐδεὶς τοῦ εἶπε: «Τί κάμεις ἐκεῖ, ἄνθρωπε; τρώγεις καὶ πίνεις τώρα ποὺ εἶναι ραμαζάνι (νηστεία) καὶ μάλιστα μὲ τόσην αὐθάδειαν ἔμπροσθεν τῆς θύρας τοῦ μεχκεμέ, ἐνῷ εἶσαι Τοῦρκος καὶ ὅπως γνωρίζεις αὐτὸ ἀπαγορεύεται εἰς τοὺς Τούρκους;». Οὐδείς, λέγω, τοῦ εἶπε τίποτε· ὅθεν ἠγέρθη καὶ πηγαίνων παρέκει, λέγει εἴς τινας Χριστιανούς· «Δὲν ἦλθεν ἡ ὥρα ἀκόμη».

Εἴπομεν ἀνωτέρω, ὅτι πάντας τοὺς Ἁγίους ἐπεκαλεῖτο εἰς βοήθειαν και μάλιστα τοὺς Μάρτυρας· εἶχε δὲ καὶ ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην, μὲ πόθον διάπυρον καὶ εὐλάβειαν ὑπερέξοχον, πρὸς τὸν ἐν Ἱεράρχαις θαυματουργὸν Ἅγιον Μακάριον, τὸν Ἀρχιεπίσκοπον πρῴην Κορίνθου, τὸν ἐν τῇ Χίῳ διαλάμψαντα καὶ πρὸ ὀλίγων ἐτῶν δοξασθέντα παρὰ Θεοῦ.