Ἔπειτα μὲ ταπεινὴν φωνὴν ἔλεγε· «Χριστέ μου, σὺ γνωρίζεις ὅλην μου τὴν κατάστασιν, φθάνει πλέον, φθάνει· δὲν δύναμαι νὰ ἀνθέξω ἄλλο, ἕως πότε νὰ γίνῃ τὸ θέλημά Σου». Ἐδοκίμασα πολλάκις, μᾶς ἔλεγεν ὁ πνευματικὸς ἐκεῖνος, νὰ τὸν κάμω νὰ μοῦ φανερώσῃ μυστικόν τινὰ λογισμόν του, πνευματικόν τι πάθημα, ἤτοι θεωρίαν ἢ ἀποκάλυψιν καὶ εὐθὺς μετέβαινεν εἰς ἄλλην ὁμιλίαν· ἄλλοτε ἔλεγε· «Τί πειράζεις ἕνα ἁμαρτωλὸν καὶ παράφρονα ἄνθρωπον; Πεινῶ, ἔχεις τι νὰ μοῦ δώσῃς νὰ φάγω;».

Μὲ τοιαύτην πεπλασμένην μωρίαν διῆλθεν ἐδῶ εἰς τὴν Χίον ὁ θεόσοφος καὶ θεόπνευστος Ἀγγελῆς μῆνας ἕξ, ἕως ὅτου ἦλθε τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα διὰ νὰ παρρησιασθῇ, καθὼς ἐδέετο καὶ παρεκάλει· πρὸ τοῦ δὲ νὰ παρρησιασθῇ τρεῖς ἡμέρας, ἀπεχωρίσθη ἀπὸ τὴν συναναστροφὴν τῶν πολλῶν καὶ περιεπάτει μόνος του, σύννους καὶ σιωπῶν, ἐγνωρίζετο δὲ ὅτι εἰς μεγάλην καὶ ὑψηλὴν θεωρίαν εὑρίσκετο. Ἀφοῦ δὲ ὡμολόγησεν ὅτι ἐχλευάσθη καὶ ἐγελάσθη ὑπὸ τοῦ δολίου δαίμονος καὶ ἐγνώρισε τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν καὶ μετενόησε καλῶς καὶ ἔκλαυσε πικρῶς τὴν ἄρνησίν του ὡς ὁ Πέτρος καὶ κατασυνετρίβη ἀπὸ τὰ κτυπήματα καὶ ἐπεκρέμασεν ὅλην τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Θεόν, τότε καὶ ὁ Θεός, ὁ θέλων πάντας σωθῆναι, τὸν ἠξίωσε τοῦ ποθουμένου. Ὁ δὲ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον εἰσῆλθεν εἰς τὸ στάδιον τοῦ Μαρτυρίου, ἠκολούθησεν ὡς ἑξῆς:

Ἡμέραν τινὰ ἐπῆγε κρυφίως εἰς ἕνα Χριστιανὸν καὶ ἐξύρισε τὰ γένεια του, ἔπειτα ἦλθεν εἰς τὸ τελωνεῖον καὶ ἐκεῖ βλέποντες αὐτὸν οἱ Ἀγαρηνοὶ χωρὶς γένεια, τὸν ἠρώτησαν· «Τί εἶναι αὐτὸ τὸ σημεῖον; Ποῦ εἶναι τὰ γένεια σου; Πῶς τὰ ἐξύρισες;». Αὐτὸς δὲ ὁ μακάριος χαμογελῶν ἀπεκρίθη· «Ἐν ὅσῳ ἤμην Τοῦρκος, τὰ εἶχον, ἐπειδὴ τὰ ἔχουν οἱ Τοῦρκοι εἰς τιμήν, τώρα δὲ ὅπου εἶμαι Χριστιανός, καθὼς ἤμην καὶ πρότερον, τὰ ἔκοψα ὡς περιττὰ καὶ ἄχρηστα, ἐπειδὴ εἰς τὸν τόπον τοῦτον δὲν συνηθίζουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἔχουν γένεια». Ταῦτα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι ἐδοκίμασαν πρῶτον ἐντὸς τοῦ τελωνείου μὲ διαφόρους τρόπους νὰ τὸν διορθώσουν τάχα, ἀλλ’ ὅσον ἐκεῖνοι ἔπασχον νὰ μεταβάλουν τὴν γνώμην του, τόσον αὐτὸς μετὰ παρρησίας καὶ ἐλευθερίας καὶ ἀφοβίας ἐκήρυττεν ὅτι εἶναι Χριστιανὸς καὶ ἠρνεῖτο τὴν ἰδικήν των θρησκείαν ὡς ψευδῆ καὶ ἀνυπόστατον.

Ἀνήγγειλαν τότε οἱ Τοῦρκοι τὰ γενόμενα εἰς τὸν διοικητήν, ὅστις ἔστειλε και τὸν συνέλαβον ἐντὸς τῆς πολεως. Ἔτυχε δὲ νὰ εἶναι τοτε ἡ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ πλήθη τῶν Ἀγαρηνῶν συνήρχοντο διὰ νὰ προσκυνήσουν εἰς τὸ τζαμίον, τὸ ὁποῖον εἶναι πλησίον τοῦ τελωνείου.