Ὅθεν συχνὰ ἐπήγαινε καὶ ἔπιπτε πρηνὴς ἐπάνω εἰς τὸν ἱερὸν αὐτοῦ τάφον καὶ μὲ τὰ δάκρυά του τὸν ἔβρεχε καὶ μὲ πολλὰ κτυπήματα τῆς κεφαλῆς του εἰς τὸν λίθον τοῦ μνήματος ἐδέετο τοῦ Ἁγίου καὶ ἔλεγεν· «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, καθὼς ζῶν ὡδήγησας εἰς τὸ Μαρτύριον τοὺς Νεομάρτυρας Πολύδωρον τὸν Κύπριον, Θεόδωρον τὸν Βυζάντιον, Δημήτριον τὸν Πελοποννήσιον καὶ ἄλλους πολλοὺς ἐξωμότας καὶ τοὺς ἔφερες εἰς ὁδὸν μετανοίας, οὕτω καὶ μετὰ θάνατον, μάλιστα τώρα ὅπου μετὰ παρρησίας Ἱεραρχικῆς παρίστασαι ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς Θείας μεγαλειότητος, ἐνδυνάμωσον καὶ ἐμὲ τὸν ἀνάξιον εἰς τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ Μαρτύριον καὶ ἀξίωσόν με νὰ τελειώσω θεαρέστως τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἀθλήσεως».
Ἐκεῖ ὅμως ὅπου ἐφαίνετο ἔνδακρυς καὶ οἱ ἀναστεναγμοί του ἦσαν σχεδὸν ἀκατάπαυστοι, συγχρόνως ἔκαμνε καὶ κάποιαν παραφροσύνην καὶ ἐσκέπαζε τὴν ἐν γνώσει ἀρετήν του καὶ δὲν ἤξευρε κανεὶς τί νὰ τὸν εἴπῃ παράφρονα ἢ φρόνιμον; Καθὼς ἡμέραν τινά, ἀφ’ οὗ ἔκλαυσε πικρῶς καὶ ἔκρουσε πολλάκις τὴν κεφαλήν του ἐπάνω εἰς τὸ ἱερὸν μνῆμα καὶ ἔτυψε τὸ στῆθός του ὡς ὁ τελώνης, τότε ἐζήτησε νὰ τοῦ φέρουν ἕνα ὀρνίθιον· ὅθεν τοῦ τὸ ἔφεραν, νομίσαντες ὅτι θέλει νὰ τοῦ τὸ ἑτοιμάσουν διὰ φαγητόν. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ ἔλαβεν, ἐπλήρωσε καὶ ἔπειτα λέγει· «Ποῖος εἶναι ἐπιτήδειος νὰ τοῦ κόψῃ τὴν κεφαλὴν μὲ ἕνα κτύπημα;». Τότε νέος τις τὴν ἔκοψε παρευθύς, λαβὼν δὲ ὁ μακάριος ἀπὸ τὴν μίαν χεῖρα τὸ σῶμα τοῦ πτηνοῦ, ἀπὸ δὲ τὴν ἄλλην τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ καὶ βλέπων πρὸς τὸν οὐρανόν, ἐφώναξε μὲ κλαυθμηρὰν φωνήν· «Οὕτω, Χριστέ μου, νὰ χωρισθῇ καὶ ἡ ἰδική μου κεφαλὴ ἀπὸ τὸ σῶμά μου μὲ μίαν σπαθιάν»· ἔπειτα ἔρριψε μακρὰν τὸ ὀρνίθιον καὶ οὔτε ἐκεῖνος τὸ ἔφαγεν, οὔτε ἄλλος τις. Τοῦτο βλέποντες οἱ παρόντες ὅσοι μὲν ἠννόησαν ὅτι ἀποφασιστικὰ ἑτοιμάζεται διὰ τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον, ἐδάκρυσαν· ὅσοι δὲ ἐνόμισαν τὸ γενόμενον παιγνίδι καὶ ἀστεῖον, ἐγέλασαν.
Ἐσύχναζε δὲ πολλάκις ὁ μακάριος Ἀγγελῆς εἰς ἓν ἐξωκκλήσιον καὶ ἔβλεπεν ἐκεῖ πνευματικόν τινα, ὅστις ἐθαύμαζε τὴν κατάνυξίν του, τὰ δάκρυά του, τοὺς ἐκ βάθους στεναγμούς του, τὴν συντριβὴν τῆς καρδίας του, τὴν ἐγκράτειάν του, τοὺς οὐρανόφρονας λογισμούς του καὶ τὴν ἐν γένει διαγωγήν του. Ἔλεγε δὲ οὗτος ὅτι «Πολλάκις ἔτυχεν εἰς τὴν συνομιλίαν μας καὶ ἔμεινεν ὁ ἄνθρωπος ὥραν ἱκανὴν ὡς ἐκστατικός. Ἀπὸ τὰ φαινόμενα ἐκεῖνα συμπεραίνω ὅτι ἐγίνετο θεόληπτος καὶ ἡρπάζετο ὁ νοῦς του εἰς τὴν θείαν θεωρίαν».