Τούτων οὕτω γενομένων, οὐδὲν σημεῖον ὀδύνης καὶ φόβου ἔδειξεν ὁ μακάριος Γεδεών, οὐδὲ ὤχ! ἠκούσθη νὰ λαλήσῃ ἢ ἡ ὅψις του νὰ ἀλλοιωθῇ ἢ τὸ ὄμμα αὐτοῦ νὰ κλείσῃ, ὥστε ὁ ἡγεμὼν καὶ οἱ περὶ αὐτὸν ἔκθαμβοι ἐγένοντο διὰ τὴν ἀμίμητον ταύτην καρτερίαν τοῦ Μάρτυρος. «Ἴσασι γάρ, (ὡς λέγει ὁ θεῖος Γρηγόριος) καὶ πολέμιοι ἀνδρὸς ἀρετὴν θαυμάζειν». Ὤ τῆς μεγαλοψυχίας σου καὶ καρτερίας σου, γενναῖε Ἀθλητὰ τοῦ Χριστοῦ Γεδεών! Συνέβη δὲ τότε νὰ γίνῃ ψῦχος ὑπερβολικὸν καὶ ὁ Μάρτυς ἦτο ἐξηπλωμένος εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἡγεμόνος, ὡσὰν εἰς Παράδεισον εὐφραινόμενος· οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ ἔλεγον κατ’ αὐτοῦ πολλὰ καὶ ἐβλασφήμουν, ἀλλ’ ἐλάμβανον καὶ παρ’ αὐτοῦ τὰς ἀνταποκρίσεις ἁρμοδίας καὶ θείας σοφίας μεστάς· διὸ καὶ ἔμενον ἀναπολόγητοι. Κατ’ αὐτὴν δὲ τὴν ἰδίαν ἡμέραν, περὶ τὸ ἑσπέρας, προσέταξεν ὁ ἡγεμὼν καὶ ἔφερον τέσσαρας Χριστιανούς, οἵτινες ἄραντες τὸν Μάρτυρα, ἔτι ζῶντα τὸν ἔρριψαν εἰς τὰ ἀναγκαῖα τοῦ παλατίου. Περὶ δὲ τὴν τετάρτην ὥραν τῆς νυκτός, ἀφοῦ οἱ ἐν τῷ παλατίῳ ἐκοιμήθησαν, ἕκαστος εἰς τὰ οἰκήματά των, τότε νεοφώτιστός τις Χριστιανὸς ἐξ Ἑβραίων προσελθὼν εἰς τὸν Ἅγιον, λέγει πρὸς αὐτὸν ἄνωθεν· «Εὐλόγησόν με, Ἅγιε, καὶ παρακαλῶ σε νὰ μὲ ἀξιώσῃς τῆς ἁγίας σου εὐχῆς». Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Ἐὰν μὲν εἶσαι Ὁρθόδοξος Χριστιανός, ἔχε τὴν εὐχὴν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐὰν δὲ εἶσαι ἀσεβής, ἔχε τὴν κατάραν του, ἐν ὅσῳ θὰ ἐπιμένῃς εἰς τὴν ἀσέβειαν».

Ὁ δὲ νεοφώτιστος, Κωνσταντῖνος ὀνόματι, παρεκάλει τὸν Ἅγιον μετ’ εὐλαβείας νὰ δείξῃ πρὸς αὐτὸν θαῦμα πρὸς πίστωσίν του καὶ ὁ Ὁσιομάρτυς περιχαρῶς ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ ὑπάρχω ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ζητεῖς παρ’ ἐμοῦ θαυματουργίαν;». Ἐκεῖνος δὲ ἐντονώτερα παρεκάλει αὐτὸν διὰ νὰ θαυματουργήσῃ πρὸς στερέωσίν του εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, καθότι πρὸ ὀλίγου ἠξιώθη τοῦ θείου Βαπτίσματος καὶ ὡς νεοπαγὴς ἐκλονίζετο. Ὁ δὲ Μάρτυς συγκαταβαίνων εἰς τὰς αἰτήσεις τοῦ νέου, εἶπε πρὸς αὐτὸν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κινούμενος· «Τοῦτο τὸ παλάτιον τοῦ ἡγεμόνος, πρὶν νὰ τελειώσῃ ὁ χρόνος, ἔχει νὰ γίνῃ ἀρχὴ τῆς παντελοῦς καταστροφῆς τῶν Τούρκων». Τὴν προφητείαν ταύτην ἀκούσας ὁ νέος παρὰ τοῦ Ἁγίου, τὴν ἐκοινολόγησεν εἰς τὴν ἀνάδοχόν του ὀνόματι Ἐλισάβετ τοῦ Εὐθυμίου, ἐκείνη δὲ ἔδωκεν ἐντολὴν εἰς αὐτὸν νὰ φυλάξῃ τοῦτο μυστικόν. Ὁ δὲ Ἅγιος οὕτω βασανιζόμενος παρέδωνε τὸ πνεῦμα αὐτοῦ εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος τὴν 30ὴν Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1818, ἀναδησάμενος τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς εἰς Χριστὸν ὁμολογίας, ἐν οὐρανοῖς ἀγαλλόμενος καὶ ὑπὲρ ἡμῶν τὸν Θεὸν ἀεὶ δυσωπούμενος.