Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἥρπασεν αἴφνης τὸν καφέν, ἐκ τοῦ δίσκου καὶ τὸν ἔρριψεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ κριτοῦ· ἐκείνου δὲ θυμωθέντος κατ’ αὐτοῦ καὶ πῦρ πνέοντος, διὰ προσταγῆς του ἥρπασαν αὐτὸν οἱ ὑπηρέται καὶ σπρώχνοντες καὶ δέροντες αὐτὸν τὸν κατεβίβασαν κακὴν κακῶς καὶ τὸν ἀπεδίωξαν ἐκ τοῦ κριτηρίου, περισσότερον δὲ ὡς φαίνεται δὲν ἤθελον νὰ τὸν τιμωρήσωσιν ἢ νὰ τὸν θανατώσωσι, νομίζοντες αὐτὸν φρενόληπτον. Φεύγων ὅμως ἐκεῖθεν ὁ Ἅγιος ἦλθεν εἰς ἓν τζαμίον καθ’ ὃν καιρὸν ἐξήρχετο ἐκεῖθεν μία τῶν ἐπισήμων γυναικῶν τῶν Ἀγαρηνῶν μετὰ τεσσάρων θεραπαινίδων. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἅγιος τὴν ἔσπρωξε καὶ τὴν κατεφρόνησε μεγάλως καὶ διὰ τῶν ποδῶν του κατελάκτισεν αὐτὴν τόσον, ὥστε ἔρρευσεν αἷμα ἀπὸ τὸ στόμα της. Τοῦτο δὲ ὡς φαίνεται ἔκαμεν ὁ Ἅγιος διὰ νὰ ἐξάψῃ εἰς θυμὸν τοὺς Ἀγαρηνοὺς κατ’ αὐτοῦ. Ὅθεν ἐπειδὴ ἐφώναζον αἱ θεραπαινίδες κατέφθασε πλῆθος Ἀγαρηνῶν, ἄλλοι μὲν μετὰ ξύλων, ἄλλοι δὲ μετὰ μαχαιρῶν, καὶ ἄλλοι μετὰ λίθων καὶ ἅπαντες ἐκτύπων ἀνηλεῶς τὸν Μάρτυρα, ἕως οὗ κατέστησαν αὐτὸν ἡμιθανῆ. Τότε τινὲς τῶν Χριστιανῶν μετεκόμισαν αὐτὸν οὕτως ἔχοντα εἰς ἓν χωρίον ὀνομαζόμενον Ταμπιγλῆ, ἀπέχον μίαν ὥραν ἀπὸ τοῦ Βελεστίνου, ὅπου κατῴκει ἡ ὕπανδρος ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου ὀνομαζομένη Δάφνη· φέραντες δὲ ἐκεῖ τὸν Ἅγιον, ἔδεσαν τὰς πληγάς του καὶ ἄλλα πρὸς θεραπείαν ἐποίησαν, ἔμεινε δὲ κλινήρης καὶ ὀδυνώμενος ἐξ ἐκείνου τοῦ ραβδισμοῦ μῆνας τρεῖς.
Μετὰ ταῦτα ἀναλαβὼν περιεπάτει ὀλίγον. Κατὰ συγκυρίαν δέ, ἐπειδὴ διῆλθον ἐκεῖθεν τρεῖς στρατιῶται τοῦ Βελῆ πασᾶ, ἐξενοδόχησαν αὐτοὺς οἱ δημογέροντες τοῦ χωρίου εἰς τὴν οἰκίαν τῆς ἀδελφῆς τοῦ Ἁγίου. Ἐνῷ δὲ αὐτοὶ ἐκάθηντο, ὁ Ἅγιος ὡς ἄλλη τις διψῶσα ἔλαφος παρρησιάζεται ἐνώπιον αὐτῶν ὁμολογῶν τὸν Χριστόν. Εἷς δὲ ἐκ τούτων λέγει· «Σύ, καλόγηρε, μὴ ὢν Χριστιανὸς τέλειος, τολμᾷς νὰ λέγῃς τοιαύτας ὁμιλίας;». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Καὶ σὺ ἐὰν εἶσαι τέλειος Τοῦρκος, ἅπλωσον τὴν χεῖρά σου νὰ βάλω ἐπ’ αὐτῆς πῦρ, καὶ ὅταν ὑπομείνῃς, θέλω πιστεύσει εἰς τὴν θρησκείαν σου». Λέγει ὁ στρατιώτης· «Ἂν σὺ εἶσαι τέλειος Μοναχός, ἅπλωσον τὴν χεῖρά σου, νὰ βάλωμεν ἡμεῖς ἐπάνω τὸ πῦρ, καὶ ἂν τὸ ἀντέξῃς, τότε ἐπ’ ἀληθείας θέλομεν σὲ γνωρίσει ὡς τοιοῦτον». Ἐδέχθη τοῦτο ὁ Ἅγιος μετὰ χαρᾶς καὶ ἀφοῦ ἥπλωσε τὴν δεξιάν του ἀτρόμως, ἔλαβεν ὁ στρατιώτης ἐκεῖνος ἕνα ἀναμμένον ἄνθρακα καὶ τὸν ἔβαλεν, ἐπάνω αὐτῆς ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ὡς ἄλλου τινὸς πάσχοντος ὑπέμεινε τὴν δριμυτάτην ἐκείνην κατάφλεξιν τῆς χειρός του μεγαλοψύχως·