Μετὰ δέκα ἡμέρας ἦλθεν ὁ υἱός του, ὡς δὲ ἐκεῖνος εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν, λέγει εὐθὺς πρὸς τὸν πατέρα του· «Ἄτακτον εἶναι νὰ εὑρίσκεται εἰς τὸ χαρέμι ἕνα Ἑλληνόπουλον· ὅθεν ἐγὼ λέγω νὰ τὸ περιτμήσω καὶ νὰ γίνω ἀνάδοχός του, διὰ νὰ τὸ ἔχωμεν πάντοτε εἰς τὸ χαρέμι». Ἤρχισε λοιπὸν ἀμέσως ὁ μιαρὸς νὰ κολακεύῃ τὸν Νικόλαον, αὐτὸς δὲ ὡς τρυφερὸς εἰς τὴν ἡλικίαν ἠπατήθη καὶ ἠρνήθη (φεῦ!) τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ Θεὸν ἡμῶν. Ἀφοῦ δὲ περιέταμον αὐτὸν οἱ ὑπηρέται τοῦ διαβόλου, ἀντὶ Νικόλαον ἐπωνόμασαν αὐτὸν Ἰμβραΐμ, ἔμεινε δὲ μετὰ ταῦτα εἰς τὴν θρησκείαν τοῦ Μωάμεθ ἢ μᾶλλον εἰπεῖν εἰς τὴν πλάνην τοῦ διαβόλου, δύο καὶ μόνον μῆνας (τοῦ Θεοῦ μὴ συγχωρήσαντος περισσότερον διὰ τὴν ἄκραν φιλανθρωπίαν του)· μετὰ δὲ τὴν παρέλευσιν τούτων τῶν δύο μηνῶν, ἐλθὼν ὁ Ἅγιος εἰς αἴσθησιν καὶ γνωρίσας τὴν ἀξιοδάκρυτον πτῶσίν του μετενόησεν ἐξ ὅλης καρδίας του ὡς ὁ Πέτρος κλαύσας πικρῶς, καὶ φυγὼν κρυφίως ἦλθε διὰ νυκτὸς εἰς τὸν κατὰ σάρκα πατέρα του, τὴν συμφορὰν αὐτοῦ ὀδυρόμενος.
Ὑποδεχθεὶς ὁ πατὴρ τὸν υἱόν του ἔφερε τοῦτον διὰ νὰ τὸν κρύψῃ εἴς τι χωρίον ὀνομαζομενον Κεραμίδι, εἰς τὸ ὁποῖον ἔτυχε κατ’ εὐδοκίαν Θεοῦ νὰ ἔχῃ ὁ πατὴρ τοῦ Ἁγίου θείαν τινὰ Μοναχήν, Σοφίαν ὀνομαζομένην, ἥτις παραλαβοῦσα τὸν Ἅγιον τὸν παρέδωκεν εἴς τινας κτίστας μετὰ τῶν ὁποίων εἰργάζετο. Ἐπειδὴ δὲ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ἀνεχώρησαν οὗτοι διὰ τὴν Κρήτην πρὸς ἐργασίαν, παρέλαβον μεθ’ ἑαυτῶν καὶ τὸν Νικόλαον. Ἐκεῖ εἰς τὴν Κρήτην δουλεύοντες οἱ τεχνῖται ἔδερον ἀπανθρώπως τὸν Ἅγιον· ὅθεν μετὰ μῆνας τρεῖς μὴ ὑποφέρων αὐτοὺς ἔλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ μίαν ὀκᾶν ἄλευρον, τὸ ὁποῖον εἶχον οἱ τεχνῖται καὶ ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν εἰσῆλθεν εἰς δάσος, εἰς τὸ ὁποῖον κρυβεὶς ἐζύμωσε τὸ ὀλίγον αὐτὸ ἄλευρον καὶ πλάσας δώδεκα κουλούρια τὰ ἔψησεν, ἐκάθησε δὲ ἐκεῖ ἡμέρας δώδεκα, ἕως ὅτου ἔφαγεν αὐτά. Ἔπειτα βιασθεὶς τὸ μὲν ὑπὸ τῆς πείνης, τὸ δὲ καὶ ὑπὸ τοῦ φόβου, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ ἐλθὼν εἰς ἓν ἐξωκκλήσιον εὗρεν ἐκεῖ Ἱερέα τινὰ λειτουργοῦντα κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὁ δὲ Ἱερεὺς ἰδὼν τοῦτον οὕτω πως ἔχοντα ἠρώτησεν αὐτὸν ἱλαρῶς· «Πόθεν εἶσαι, τέκνον μου; καὶ πῶς εἶσαι οὕτω ἀνεπιμέλητος καὶ τεταλαιπωρημένος;» Ὁ δὲ Ἅγιος, ποιήσας πρῶτον μετάνοιαν ἕως ἐδάφους τῆς γῆς πρὸς τὸν Ἱερέα τοῦ Ὑψίστου, ἤρχισεν ἔπειτα νὰ ἐξιστορῇ μετὰ δακρύων τὰ συμβάντα του.