Ἐκεῖ δὲ ἐνασκουμένου τοῦ Ἁγίου, τίς δύναται νὰ διηγηθῇ τὰς νηστείας του, τὰς γονυκλισίας του, τὰς ἀγρυπνίας του καὶ τοὺς λοιποὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνάς του; Μόνος ὁ καρδιογνώστης Θεὸς γινώσκει ἀκριβῶς ταῦτα· διότι μετὰ τῶν ἄλλων ἀσκήσεων καὶ ἀγώνων, τοὺς ὁποίους μετεχειρίζετο πρὸς τῆξιν καὶ κακουχίαν τοῦ σώματός του, λέγουσιν, ὅτι εἶχε καὶ μίαν τανάλιαν διὰ τῆς ὁποίας δάκνων τὰς σάρκας του κατέκοπτεν αὐτὰς ἀφειδῶς, πρᾶγμα τῷ ὄντι ἄξιον φρίκης! καὶ φανεροῦν ὅτι ὁ ζῆλος αὐτοῦ δὲν ἦτο ὀλιγώτερος τῶν παλαιῶν Ἀσκητῶν.
Οὕτω λοιπὸν ὑπηρετῶν καὶ εὐτρεπίζων ἀόκνως τὸν θεῖον ἐκεῖνον Ναὸν καὶ ὑπὲρ ἀνθρώπους ἀγωνιζόμενος, διέτριψεν ἐκεῖ εἰς τὸ Μοναστήριον χρόνους τριάκοντα πέντε. Ἐν τῷ μεταξὺ δὲ τούτων τῶν τριάκοντα πέντε ἐτῶν, ἐν ἔτει 1797, Ἰουνίου 6η, διωρίσθη παρὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, οὔσης τότε ἰδιορρύθμου, μετὰ τοῦ Προηγουμένου Γαβριὴλ εἰς τὸ ἐν Κρήτῃ Μετόχιον τῆς θείας Μεταμορφώσεως, διὰ μίαν ἑξαετίαν, ἐπιστρέψας, δὲ μετὰ ταῦτα εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν, εἰργάζετο τὸ μέλι τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἐν ἀμέμπτῳ πολιτείᾳ καὶ ἀκατακρίτῳ συνειδότι.
Μετὰ παρέλευσιν χρόνων ἱκανῶν, ἀφοῦ ἤκουσε πολλὰς ψυχωφελεῖς ἀναγνώσεις καὶ Βίους τῶν Ἁγίων Μαρτύρων προτρεπτικοὺς εἰς τὸ Μαρτύριον καὶ πληροφορηθείς, ὅτι πολλοὶ τῶν παλαιῶν καὶ νέων περιέπεσον (κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος) ὡς καὶ αὐτὸς εἰς αὐτὸ τοῦτο (φεῦ!) τὸ παράπτωμα τῆς ἀρνήσεως τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως, καὶ πάλιν ἐγερθέντες ὡμολόγησαν ἐνώπιον βασιλέων καὶ τυράννων τὸν πρῴην ὑπ’ αὐτῶν ἀρνηθέντα Χριστόν, Θεὸν ἀληθινὸν κσὶ σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἤναψεν ἀπὸ θεῖον ἔρωτα καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Μαρτυρίου· ὅθεν καὶ ἄνευ ἀναβολῆς τινος καὶ δισταγμοῦ ἀναχωρήσας γνώμῃ καὶ ἀδείᾳ τοῦ Προεστῶτος ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Μοναστηρίον τοῦ Καρακάλλου, καὶ ἐφοδιασθεὶς διὰ τῶν εὐχῶν τῶν πατέρων, ὥρμησεν εἰς Ζαγοράν· ἐκεῖ δὲ προσεποιεῖτο ὁ μακάριος ὡς ἄλλος Συμεὼν τὸν διὰ Χριστὸν σαλόν.
Οὕτω λοιπὸν πολιτευόμενος καὶ περιφερόμενος τῇδε κἀκεῖσε, ἔφθασε καὶ εἰς τὸ Βελεστῖνον ὅπου τὸ πάλαι ἐξώμοσε. Κατὰ δὲ τὴν Μεγάλην Πέμπτην, φορῶν εἰς τὴν κεφαλήν του στέφανον ἀπὸ τριαντάφυλλα καὶ λουλούδια, καὶ προσποιούμενος, ὡς εἴπομεν, τὸν σαλόν, διέβη τοιουτοτρόπως ἀπὸ τὸν δρόμον ἐκεῖνον εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκετο ἡ οἰκία τοῦ ὑποσκελίσαντος αὐτὸν Τούρκου καὶ γνωρίσας αὐτήν, ἔκρουσε τὴν θύραν μετὰ μεγάλων πετρῶν τοσοῦτον σφοδρῶς, ὥστε θὰ τὴν συνέτριβεν, ἐὰν αἱ δοῦλαι δὲν ἤνοιγον αὐτήν.