Οἱ δὲ Χριστιανοὶ δωροδοκήσαντες τοὺς τυράννους ἔλαβον μετὰ πολλὰς περιπετείας τὸ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον καὶ τὸ ἔφεραν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων, τὴν εἰς τὴν πόλιν τοῦ Τυρνάβου εὑρισκομένην. Τότε ἐλθόντος καὶ τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης, μετὰ πλήθους Ἱερέων, Ἱερομονάχων καὶ ἀρχόντων, ἔπλυναν εὐλαβῶς τὸ μαρτυρικὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου, καὶ ἔψαλλον αὐτὸ κατὰ τὴν τάξιν τῶν Μοναχῶν.
Κατὰ δὲ τὴν ὥραν ἐκείνην κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκήδευον τὸν Μάρτυρα, ἐλθὸν ἓν κοράσιον βαστάζον ἀνὰ χεῖρας μέρος βαμβακίου ἐζήτει νὰ ἐμβάψῃ αὐτὸ εἰς τὰ τεθλασμένα καὶ αἱματωμένα μέλη τοῦ Μάρτυρος, διὰ νὰ φέρῃ αὐτὸ πρὸς τὴν κυρίαν της, ἥτις κακῶς ἔπασχεν ὑπὸ ἀνιάτου πάθους. Ἀλλ’ ἐπειδή τινες ἀπεκρίθησαν, ὅτι παρῆλθεν ἡ ὥρα, διότι εἶχον ἤδη ράψει τὸ Λείψανον, τὴν εὐλάβειαν αὐτῆς τὶς τῶν περιεστώτων ἰδών, σχίζει μὲ τὸ μαχαίριόν του τὸ σάβανον καὶ τὴν ἀριστερὰν χεῖρα αὐτοῦ ἐκβαλὼν καὶ προσεγγίσας εἰς αὐτὴν τὸ βαμβάκιον ἐκεῖνο, οὐδεμίαν δὲ ρανίδα αἵματος εὑρὼν ἔρραψε πάλιν αὐτό. Ἀλλ’ ὤ τῶν θαυμασίων σου δωρεῶν, Κύριε! ἔκπληπτος ὁ προρρηθεὶς ἐκεῖνος Χριστιανός, ὅστις ἦτο πρῶτος τῶν γραμματέων τοῦ ἡγεμόνος, τὸ ὄνομα Εὐθύμιος Δούκας, βλέπει αἱματωμένον ὅλον τὸ σάβανον, ὡσαύτως καὶ οἱ λοιποὶ Χριστιανοὶ τὸ παράδοξον τοῦτο ἰδόντες, ὅτι ἔρρεεν αἷμα θερμὸν ἀπὸ τὰ τεθλασμένα μέλη του τριάκοντα ἤδη ὥρας μετὰ ἀπὸ τὴν ἐκκοπήν των καὶ εἰκοσιτέσσαρας ὥρας ἀπὸ τῆς τελευτῆς του, ἔμειναν ἅπαντες ἔκθαμβοι καὶ ἐξίσταντο, δοξάζοντες τὸν Σωτῆρα Χριστὸν τὸν οὕτως εὐδοκήσαντα, ἵνα καὶ εἰς τοὺς ἐσχάτους ἐκείνους καιροὺς τοιοῦτον μαρτύριον κατορθωθῇ καὶ νὰ ρεύσῃ αἷμα θερμὸν ἀπὸ νεκρὸν σῶμα ὑπερφυῶς. Οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἔλαβον πρὸς ἁγιασμὸν ἐκ τούτου τοῦ αἵματος εὐλαβῶς· διὸ καὶ ἐστάθη τὸ τοῦ Ἁγίου Λείψανον εἰς τὸν κράββατον δύο ὥρας σχεδόν, ἕως ὅτου ἐπλήσθησαν ἅπαντες λαβόντες ἐκ τοῦ μαρτυρικοῦ ἐκείνου αἵματος, ἕκαστος μετὰ πίστεως. Μετὰ ταῦτα ψάλλοντες τὸ ἱερὸν Λείψανον, ἐνεταφίασαν αὐτὸ εἰς καινὸν μνημεῖον ὄπισθεν τοῦ ἱεροῦ Βήματος, στήσαντες ἐπ’ αὐτοῦ ἓν μανουάλιον μαρμάρινον καὶ ὅσοι μετὰ πίστεως καὶ εὐλαβείας προσήρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον καὶ ἤναπτον κηρίον εἰς ἐκεῖνο τὸ μανουάλιον, ἐκ παντοίας νόσου ἐθεραπεύοντο, καὶ ὄχι μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ μέχρι τῆς σήμερον πλεῖστα ὅσα ἐπιτελοῦνται θαυμάσια.