Ἀλλ’ ἄς ἔλθωμεν καὶ εἰς ἄλλο θαῦμα τοῦ ἀοιδίμου Σίμωνος, τὸ ὁποῖον ἐποίησεν εἰς τοὺς Σαρακηνούς. Παρακαλῶ δὲ τὴν ἀγάπην σας νὰ μὴ ἀμελῆτε καὶ νυστάζετε, ἀλλὰ νὰ προσέχετε εἰς τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου διὰ νὰ λάβετε πλουσίαν χάριν παρ’ αὐτοῦ.
Τελειώσας τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Μοναστηρίου του ὁ Ἅγιος ἐπὶ τῆς θαυμαστῆς ταύτης πέτρας εἰς τιμὴν καὶ δόξαν τῶν Γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἐπωνόμασεν αὐτὸ Νέαν Βηθλεέμ. Ὅθεν ἔτρεχον ἀπὸ πολλὰ μέρη καὶ ὑπετάσσοντο εἰς αὐτόν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ τὸ ταλαίπωρον βασίλειον ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων κατήντησεν εἰς ἀθλίαν κατάστασιν, ἤρχοντο οἱ Σαρακηνοὶ ἀφόβως μὲ τὰ πειρατικὰ πλοῖά των καὶ εἰς αὐτὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἁρπάζοντες πᾶν τὸ προστυχόν, ᾐχμαλώτιζον καὶ πολλοὺς Μοναχούς. Ἦλθον δὲ καὶ εἰς τὸν λιμένα τῆς Μονῆς. Ὁ δὲ Ἅγιος φοβηθεὶς μήπως ἀναβαίνοντες ἐπάνω κατακαύσουν τὴν Μονήν, προλαβὼν κατέβη μετά τινων μαθητῶν του εἰς τὸν λιμένα ἵνα προϋπαντήσῃ τοὺς βαρβάρους, φέρων καί τινα δῶρα πρὸς αὐτούς. Ἐκεῖνοι δὲ καὶ τὰ δῶρα λαβόντες, πάλιν ἐζήτουν καὶ ἄλλα λέγοντες· «Ποῦ ἔχετε τοὺς θησαυρούς σας;» νομίζοντες ὅτι εἶχον νὰ κερδήσωσι πλοῦτον καὶ λάφυρα πολλά. Μὴ ἀναγνωρίζοντες δὲ καὶ τὸν Ἅγιον ὡς προεστῶτα, διὰ τὸ εὐτελὲς τοῦ σχήματος, τὸν ἐβίαζον νὰ δείξῃ εἰς αὐτοὺς τὸν Ἡγούμενον. Ὁ δὲ Ἅγιος πραείᾳ τῇ φωνῇ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ ταπεινός. Πλὴν ἄλλο τίποτε δὲν ἔχομεν ἐκτὸς αὐτῶν τὰ ὁποῖα φοροῦμεν». Ἐκεῖνοι δὲ νομίζοντες ὅτι ψεύδεται, ὥρμησαν κατ’ αὐτοῦ ὡσὰν θηρία ἄγρια. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ὁ πλέον φονικώτερος, ἐγύμνωσε τὴν σπάθην καὶ ὥρμησε νὰ κόψῃ τὴν ἱερὰν ἐκείνην κεφαλήν. Ὁ δὲ Θεὸς ἐξαπέστειλε τὸν Ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἐρρύσατο τὸν Ὅσιον αὐτοῦ· διότι ἡ μὲν χεὶρ τοῦ αὐθάδους ἐκείνου ἔμεινε κρεμαμένη καὶ ξηρά, οἱ δὲ λοιποὶ ἐπατάχθησαν ἀορασίᾳ καὶ ἐτυφλώθησαν ὅλοι.
Τότε δή, τότε ἤρχισαν νὰ ἀλαλάζουν τὴν Συριακὴν φωνὴν αὐτῶν. Ἀλλάχ! Ἀλλάχ! καὶ φοβηθέντες, μετήλλαξαν τὴν θηριωδίαν αὐτῶν εἰς θρηνῳδίαν καὶ τὴν ἀγριότητα εἰς ταπεινότητα καὶ κλαίοντες πικρῶς παρεκάλουν τὸν Ἅγιον θερμῶς λέγοντες· «Ἐλέησον ἡμᾶς, Ἀββᾶ, καὶ νὰ γίνωμεν ὅλοι Χριστιανοί». Ὁ δὲ φιλάνθρωπος δοῦλος τοῦ φιλανθρωποτάτου Δεσπότου Χριστοῦ, ὡς μιμητὴς τοῦ ἀνεξικάκου Διδασκάλου αὐτοῦ, στέλλει εὐθὺς ἕνα μαθητὴν αὐτοῦ καὶ φέρει ἔλαιον ἀπὸ τὴν κανδήλαν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, μὲ τὸ ὁποῖον ἀλείψας ὁ Ἅγιος τὰ ὄμματα ὅλων σταυροειδῶς, ὁμοίως καὶ τὴν ξηρὰν χεῖρα τοῦ τολμητίου, ηὐχήθη ἐπ’ αὐτῶν καὶ εὐθύς ὤ παραδόξου τερατουργήματος! ἰατρεύθησαν οἱ ἄνθρωποι.