Αὐτὰ θεωροῦντες ὅσοι τὸν ἔβλεπον ἐθαύμαζον λέγοντες· Ὦ μακαρία ὑποταγή, ὁποίους κάμνεις τοὺς ἐργάτας σου! Διότι λέγουσιν οἱ θεῖοι Πατέρες, ὅτι ἡ μὲν ὑψοποιὸς καὶ καθαρωτάτη ταπείνωσις γεννᾶται ἀπὸ τὴν μακαρίαν καὶ χριστομίμητον ὑπακοήν, ἡ δὲ πάνσοφος καὶ θεόσοφος διάκρισις γεννᾶται ἀπὸ τὴν μακαρίαν ταπείνωσιν.
Αὐτὰ τὰ θεῖα χαρίσματα καὶ ὁ τίμιος αὐτοῦ Γέρων βλέπων ὅτι ἐπλούτησεν ὁ Σίμων ἀπὸ τὴν ἄδολον καὶ ἄκραν ὑπακοήν του, μετέβαλε τὴν αὐστηρότητα ὅλην εἰς ἡμερότητα καὶ ἀπὸ τότε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς οὔτε τὸν ὕβριζεν, οὔτε τὸν ἐπρόσταζεν, ἀλλ᾽ οὔτε τὸν ἐδίδασκε πλέον ὡς ὑποτακτικόν του, τὸν ἐτίμα δὲ μάλιστα καὶ τὸν συνεβουλεύετο ὡς ἀδελφὸν καὶ διδάσκαλον. Τί τὸ ἐντεῦθεν; Στοχάζεται ταῦτα ὁ ταπεινόφρων Σίμων καὶ δὲν εὐχαριστεῖται εἰς τὴν τοιαύτην τιμήν, μάλιστα τὸν ἐλύπει καὶ τὸν ἔθλιβεν ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα, τὴν ὁποίαν ἀπέδιδεν ὁ Γέρων εἰς αὐτόν, ὡς δῆθεν παρ’ ἀξίαν καὶ μὴ ἀνήκουσαν εἰς αὐτόν. Ὅθεν μὲ πόνον πολὺν ψυχῆς καὶ θερμὴν παράκλησιν ζητεῖ δι’ αὐτὸ καὶ μόνον νὰ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὸν Γέροντά του. Καὶ δίδει τὴν ἄδειαν ὁ Γέρων εἰς τὸν ὑποτακτικόν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς κλαίων ὠδύρετο τὴν στέρησιν ὄχι πλέον τοῦ μαθητοῦ ἀλλὰ τοῦ συναγωνιστοῦ του.
Ἀναχωρήσας λοιπὸν ἐκεῖθεν ὁ Ἅγιος ἐζήτει τόπον ἔρημον πρὸς ἡσυχίαν καὶ ἄγνωστον πρὸς ἄλλον τινά. Μετα πολλὴν δὲ ἔρευναν εὑρίσκει θείᾳ νεύσει ἓν σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον εἰσελθὼν ὁπλίζεται ὁ καλὸς τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης, ἵνα πολεμήσῃ τοὺς ἀοράτους ἐχθρούς, λαμβάνων ὡς ὅπλον μὲν καὶ δόρυ φοβερὸν τὸν Σταυρὸν τοῦ Σωτῆρος, περικεφαλαίαν δὲ τὴν προσευχήν, θώρακα τὴν πίστιν, ἀσπίδα δὲ τὴν ὑπομονήν, σπάθην τὴν νηστείαν, τόξα δὲ καὶ βέλῃ τοὺς ψαλμούς. Ἀλλὰ τὶς να διηγηθῇ τοὺς μακαρίους ἀγῶνας και τα παλαίσματα τοὺς ὁποίους ἠγωνίσθη ὁ Ὅσιος ἐκεῖσε παλαίων πρὸς τὸν πολυμήχανον ἐχθρὸν διάβολον; Ἐκ τῶν πολλῶν ἕνα μόνον νὰ διηγηθῶμεν πειρασμόν, τὸν ὁποῖον ὑπέμεινε, καὶ ἀρκετὸν εἶναι εἰς τὸν καθένα νὰ ἐννοήσῃ καὶ τοὺς ἄλλους. Προσευχομένου τοῦ Ἁγίου νύκτα τινά, μετεμορφώθη ὁ μιαρὸς δαίμων εἰς φοβερὸν καὶ μέγιστον δράκοντα. Καὶ ἤνοιγε μὲν τὸ ἀχανὲς ἐκεῖνο στόμα διὰ νὰ τὸν καταπίῃ· μὴ ἔχων ὅμως ἐξουσίαν παρὰ Θεοῦ, ἔτυπτε τὸν Ὅσιον εἰς τὰ νῶτα διὰ τῆς οὐρᾶς ὡς διά τινος μεγάλης δοκοῦ· ἀπὸ τῶν πολλῶν δὲ πληγῶν καὶ κτυπημάτων, τὰ ὁποῖα ὑπέστη ὑπὸ τοῦ φαινομένου δράκοντος ὁ Ἅγιος, ἔπεσε κάτω ἡμιθανὴς καὶ κατὰ μὲν τὸ σῶμα ἔκειτο κατὰ γῆς, κατὰ δὲ τὴν ψυχὴν ἀνέβαινεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ψάλλων.