Καὶ μίαν τῶν νυκτῶν ἐξελθὼν τοῦ σπηλαίου βλέπει θέαμα φοβερόν. Τοῦ ἐφάνη ὡς νὰ ἐξεκόπη εἷς ἀστὴρ ἀπὸ τῶν οὐρανῶν καὶ ἔστη ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν, ὅπου εἶναι ἐκτισμένη ἡ ἱερὰ καὶ σεβασμία αὐτοῦ Μονή. Αὐτὴν δὲ τὴν ὀπτασίαν ἔβλεπε συνεχῶς ἐπὶ πολλὰς νύκτας ὁ Ἅγιος, ἀλλά, καθὼς εἴπομεν, ἐφοβεῖτο μήπως εἶναι πλάνη τις τοῦ ἐχθροῦ. Ὡς τόσον ἦλθε καὶ ἡ κυρία νὺξ τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ καὶ τότε βλέπει ὄχι μόνον τὸν ἀστέρα, ὅτι κατέβη ἄνωθεν καὶ ἐστάθη ἀντικρὺ ἐπάνω ταύτης τῆς πέτρας, ἀλλὰ καὶ θείαν ἤκουσε φωνὴν ταῦτα λέγουσαν· «Ἐδῶ πρέπει νὰ θεμελιώσῃς, ὦ Σίμων, τὸ Κοινόβιόν σου καὶ νὰ σώσῃς ψυχάς, πρόσεχε δὲ καλῶς μὴ ἀπιστήσῃς ὡς καὶ πρότερον, ἐγὼ δὲ θέλω εἶμαι βοηθός σου. Πρόσεχε λοιπὸν καλῶς καὶ μὴ ἀμφίβαλλε, ἵνα μὴ πάθῃς κακόν». Ἀκούει δὲ τὴν θείαν ταύτην φωνὴν τρὶς λέγουσαν τὰ αὐτά. Ὅθεν ἔγινεν ἔντρομος καὶ ἐνθουσιῶν. Ἐφάνη δὲ εἰς αὐτὸν (καθὼς ὁ ἴδιος ἔλεγεν ὕστερον εἰς τοὺς μαθητάς του) ὅτι εὑρέθη ἐκεῖ εἰς τὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας καὶ ἦτο μετὰ τῶν Ποιμένων τῶν εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Σωτῆρος εὑρεθέντων ἐκεῖ καὶ τὴν Ἀγγελικὴν ἤκουε μελῳδίαν, ψαλλόντων τὸ θεοχαρίτωτον ἐκεῖνο· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β’ 14) «Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ» (Αὐτόθι 10). Τότε, ἔλεγεν ὁ Ὅσιος, ἤρχισε νὰ μοῦ φεύγῃ ὁ φόβος καὶ ἡ ἔκστασις καὶ ηὐφραινόμην πνευματικῶς, ὡς νὰ ἔβλεπον παροῦσαν τὴν Δέσποιναν Θεοτόκον καὶ τὸν δίκαιον Ἰωσὴφ μετὰ τῶν υἱῶν του καὶ τὸν Κύριον ἡμῶν, νήπιον ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ.

Δὲν παρῆλθον ἡμέραι πολλαὶ μετὰ τὴν τῶν Χριστουγέννων ἑορτὴν καὶ ἰδοὺ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν τρεῖς ἄνδρες κοσμικοὶ αὐτάδελφοι καὶ πλούσιοι, ἐπειδὴ ἡ φήμη του ἔφθασε καὶ εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν Θεσσαλίαν. Καὶ ἐξαγορεύσαντες τοὺς λογισμοὺς αὐτῶν εἰς τὸν Ἅγιον, προσέπεσον εἰς τοὺς πόδας του καὶ τὸν παρεκάλουν νὰ τοὺς δεχθῇ εἰς τὴν ὑποταγήν του. Ὁ δὲ Ὅσιος καθ’ ἑαυτὸν μὲν ἔλεγεν· «Ἴσως νὰ εἶναι αὐτοὶ οἱ συνεργοί μου νὰ κτισθῇ τὸ Κοινόβιον κατὰ τὴν ὀπτασίαν, τὴν ὁποίαν εἶδον». Μὲ ὅλον τοῦτο δὲν συγκαταβαίνει εὐθὺς εἰς τὸ νὰ τοὺς δεχθῇ, ἀλλὰ διαφοροτρόπως προσεπάθει νὰ τοὺς διώξῃ ἐκεῖθεν. Ἐκεῖνοι ὅμως, ἐκ Θεοῦ φωτισθέντες καὶ ἀποσταλέντες, δὲν ἔφευγον, ἀλλ’ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· «Δέξαι ἡμᾶς ὀλίγας ἡμέρας δι’ ἀγάπην Χριστοῦ καὶ ἐὰν δὲν εὐχαριστηθῇς, ἀπόβαλε ἡμᾶς».