Καὶ ἐκεῖνος μὲν ὁ φοβερὸς δράκων καὶ ὅτε ἔκειτο ὁ Ἅγιος κατὰ γῆς τὸν ἔτυπτεν ἀκόμη δια τῆς οὐρᾶς, σκοπὸν ἔχων, ἐὰν ἤθελε δυνηθῆ, καὶ νὰ τὸν θανατώσῃ τελείως, εἰ δὲ μὴ νὰ τὸν φοβίσῃ τοὐλάχιστον νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ σπήλαιον. Ὁ δὲ Ἅγιος ἤρχισε νὰ ἐπιτιμᾷ τὸν δράκοντα μὲ τὸ ὑπέρτατον ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναχράντου Μητρὸς αὐτοῦ καὶ λέγει· «Ἐπιτιμᾷ σοι Κύριος Σαβαώθ· ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ. Ἐπιτιμᾷ σοι ἡ Κυρία τοῦ Ἄθωνος τούτου· ἀπόστηθι ἀπ’ ἐμοῦ». Δὲν εἶχε τελειώσει τοὺς θείους τούτους χρησμοὺς ὁ Ἅγιος καὶ ὁ φαινόμενος δράκων ἔγινεν ἄφαντος. Καὶ μετὰ τοῦτο βλέπει ὁ Ὅσιος βοήθειαν ἐξ Ἁγίου, ἀστράπτει μὲ μεγάλην φωτοχυσίαν τὸ σπήλαιον, γίνεται ἄρρητος εὐωδία, γεμίζει ἡ καρδία του ἀπὸ εὐφροσύνην καὶ ἀκούει θείας φωνῆς λεγούσης· «Ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε, ὑπήκοε καὶ πιστὲ θεράπον τοῦ Υἱοῦ μου». Πρὶν δὲ ἔτι ἀνατείλῃ ἡ ἡμέρα, εὑρέθη ὅλος ὑγιής.

Ἔμεινε λοιπὸν εἰς τὸ σπήλαιον ὁ Ὅσιος ἀγωνιζόμενος χρόνους πολλούς, πᾶσαν κακοπάθειαν ὑφιστάμενος, ὅτε καὶ πολλοὶ ἐκ πολλῶν τοῦ Ὄρους μερῶν ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος ὠφέλειαν λαμβάνοντες, διότι καὶ διακρίσεως χάρισμα ἐπλούτει καὶ τὰς θείας Γραφὰς ἐξήγει καλῶς. Πλὴν αὐτὸς εἰς αὐτὰ παντελῶς δὲν ἠρέσκετο, τὴν ἐξ ἀνθρώπων τιμὴν καὶ τὴν ἐνόχλησιν τῆς ἡσυχίας του μισῶν καὶ ἀποστρεφόμενος, διὸ καὶ εἰς ἐρημικώτερον τόπον διελογίζετο νὰ ἀναχωρήσῃ. Ἀλλ’ ὁ Θεός, τὴν τῶν ἀνθρώπων κοινὴν ὠφέλειαν προνοούμενος, ἐμποδίζει αὐτὸν τοῦ προκειμένου τούτου σκοποῦ, διὰ τῆς Παναχράντου αὐτοῦ Μητρός. Ἐπειδὴ ἐν μιᾷ τῶν νυκτῶν, προσευχόμενος ὁ Ὅσιος, βλέπει πάλιν τὸ σπήλαιον γεμᾶτον ἀπὸ φωτοχυσίαν θείαν πολλὴν καὶ αἰσθάνεται εὐωδίαν καὶ εὐφροσύνην πνευματικήν, θείας δὲ φωνῆς ἀκούει λεγούσης οὕτω· «Σίμων, Σίμων, φίλε πιστὲ καὶ λάτρα τοῦ Υἱοῦ μου, μὴ ἀναχωρήσῃς τῶν ὧδε, ὅτι εἰς φῶς τέθεικά σε μέγα καὶ μέλλω δοξάσαι τὸν τόπον τοῦτον τῷ ὀνόματί σου».

Ὁ δὲ ταπεινότατος Σίμων δὲν πιστεύει εἰς τὴν ὀπτασίαν, ὑποπτύει φάντασμα τὸ πρᾶγμα καὶ τέχνην καὶ παγίδα τοῦ πονηροῦ ἢ τάχα καὶ δοκιμασίαν τινὰ θεϊκήν, διότι πολὺ ἐφοβεῖτο τὸν λόγον τοῦ Ἀποστόλου, ὅτι «Ὁ ἀρχέκακος μετασχηματίζεται εἰς Ἄγγελον φωτός» (Β’ Κορ. ια’ 14). Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην ἐπέμενεν εἰς τὴν αὐτὴν ἰδέαν καὶ ἐσκέπτετο πάλιν ποῦ νὰ ὑπάγῃ νὰ ἡσυχάσῃ. Ἐπλησίαζε δὲ τότε καὶ ἡ ἑορτὴ τῶν Γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος.