Ὁ δὲ Ἅγιος προσηύχετο σιωπῶν, τὴν Κυρίαν Θεοτόκον ἐκ βάθους ψυχῆς ἐπικαλούμενος, ἵνα μὴ καταισχύνῃ βουλὴν πτωχοῦ τῷ πνεύματι. Καί, ὤ τῶν ἀνεκφράστων θαυμασίων σου Δέσποινα! Τίς δύναται νὰ ὑμνήσῃ τὰ μεγαλεῖά σου; Δὲν παρῆλθεν ἡμίσεια ὥρα καὶ ἰδοὺ ἐκ τοῦ ἄλλου μέρους ἐφάνη ἀναβαίνων ὁ κρημνισθεὶς Μοναχὸς σῷος καὶ ὑγιὴς τῇ βοηθείᾳ τῆς Παναμώμου Παρθένου κρατῶν ἀνὰ χεῖρας τὸ οἰνοδόχον ἀγγεῖον καὶ τὸ ποτήριον, ὄχι μόνον ἄνευ βλάβης ἢ συντρίμματός τινος, ἀλλὰ καὶ χωρὶς ὁ οἶνος τελείως νὰ χυθῇ.

Τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδόντες ἐκεῖνοι οἱ πρῴην προπετεῖς καὶ αὐθάδεις οἰκοδόμοι φρίττουσι, τρομάζουσι καὶ πεσόντες εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ἐζήτουν συγγώρησιν λέγοντες· «Τώρα ἐγνωρίσαμεν, Πάτερ, ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Καὶ δὲν ἐστάθησαν μέχρι τούτου, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐβίασαν καὶ τοὺς ἐκούρευσεν ὅλους Μοναχούς. Ἐποίησαν λοιπὸν ἀρχὴν οἱ καλοὶ οὗτοι οἰκοδόμοι καὶ ἔκτιζον προθυμότατα τὴν Μονὴν τοῦ Ὁσίου. Ἐπειδὴ δὲ διὰ τὰ θεμέλια καὶ διὰ τὰς γωνίας ἐχρειάζοντο πολλαὶ καὶ μεγάλαι πέτραι, προσέταξεν ὁ Ἅγιος νὰ σηκώσωσιν ἕνα ὑπερμεγέθη λίθον, ὅστις ἔκειτο ἐκεῖ που πλησίον ἀκατέργαστος καὶ νὰ τὸν θέσωσιν εἰς τὴν γωνίαν τοῦ θεμελίου. Ἐκεῖνοι δὲ ἀστοχήσαντες τὴν πρώτην θαυματουργίαν τοῦ Ὁσίου, ἐκρυφογέλων ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἀτενίζοντες καὶ νομίζοντες ὅτι ἀστειεύεται ὁ Ὅσιος, ἐπειδὴ ἔβλεπον ὅτι ὁ λίθος ἐκεῖνος ἦτο ἀδύνατον νὰ σαλευθῇ διὰ τὸ βάρος καὶ τὸν ὄγκον του. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἰδὼν ὁτι δὲν ὑπακούουσιν εἰς τὸν λόγον του, ἐπῆγε μόνος του καὶ σφραγίσας τὸν λίθον μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, τὸν ἐσήκωσεν ὁ ἴδιος εἰς τοὺς ὤμους του χωρὶς νὰ τὸν βοηθήσῃ ἄλλος τις καὶ τὸν ἀπέθεσεν ἀπ’ εὐθείας ἐκεῖ ὅπου ἔπρεπε, στερεώσας αὐτὸν καταλλήλως εἰς τὴν γωνίαν του.

Εἰς τὸ θαῦμα τοῦτο δὲν ἠξεύρω τὶ νὰ θαυμάσω πρῶτον, τὶ ὕστερον. Τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ τὴν δύναμιν ἢ τὴν πίστιν τοῦ Ἁγίου, ὅστις κατὰ ἀλήθειαν διὰ τοῦ ἔργου ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος ἡμῶν εἶπεν εἰς τοὺς Ἀποστόλους διὰ τοῦ λόγου· «Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν» (Ματθ. ιζ’ 20). Ἄνθρωπος κατεξηραμμένος ὑπὸ τῆς σκληραγωγίας καὶ μόνον ὅτι τὸ δέρμα συνεκράτει τὰ ὀστᾶ, νὰ σηκώσῃ τόσον βάρος, τὸ ὁποῖον τόσοι ἄνθρωποι οὔτε νὰ τὸ σαλεύσουν ἠδύναντο, δὲν εἶναι ὁλοφάνερον ὅτι ὁ Σίμων εἶχε καταστήσει ἑαυτὸν ὄργανον τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου καὶ ἐνήργει δι’ αὐτοῦ ὁ Θεὸς τὰ παράδοξα;