Ταῦτα μελετῶν ὁ Ἅγιος, παρεκάλει τὸν Θεὸν νοερῶς, νὰ τὸν φωτίζῃ νὰ δίδῃ εἰς ἕνα ἕκαστον κατὰ τὴν ἀνάγκην αὐτοῦ, καὶ τοιουτοτρόπως ἐξέτεινε τὴν χεῖρά του καὶ ἐλάμβανεν οἱονδήποτε πουγγίον ἤθελε τύχῃ ἐξ αὐτοῦ δὲ ἔδιδεν ὅσα ἦσαν θέλημα Θεοῦ. Ἐβεβαίωνε δὲ καὶ τοῦτο ὁ μακάριος, ὅτι «Πολλάκις ἔβλεπον κάποιον, ὅστις ἐφόρει καλὸν ἱμάτιον καὶ ἔβαλον τὴν χεῖρά μου νὰ τοῦ δώσω ὀλίγα χρήματα, καὶ μὰ θέλων ἐγὼ ἥπλωνεν ἡ χείρ μου καὶ ἐλάμβανε πολλά, καὶ πάλιν ἔβλεπον ἄλλον μὲ παλαιὰ ἐνδύματα καὶ ἔβαλλον τὴν χεῖρά μου νὰ λάβω πολλὰ καὶ ἐξέβαλεν ὀλίγα». Οὕτω λοιπὸν ἔδιδε τὴν ἐλεημοσύνην καθὼς ἤθελεν οἰκονομήσει ὁ Κύριος.

Ζῶν δὲ εἰς τὸ παλάτιον ὁ δίκαιος Φιλάρετος δὲν ἠθέλησε ποτὲ νὰ φορέσῃ μεταξωτὸν ἱμάτιον ἢ χρυσῆν ζώνην, οὔτε ἀξίωμα ἠθέλησε ποτὲ νὰ λάβῃ βασιλικόν· μόνον ἀπὸ πολλὴν παράκλησιν τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης ἐδέχθη μὲ βίαν μεγάλην τὴν ἀξίαν τοῦ ὑπάτου καὶ ἔλεγε· «Ἀρκεῖ ὅτι μὲ λέγουν πάππον τῆς βασιλίσσης, ὅστις ἤμην πτωχὸς τῆς γῆς καὶ κοπρίας πένης». Τόσον ἦτο ταπεινός, ὥστε δὲν ἤθελε νὰ τοῦ λέγουν ἄλλο ὄνομα, παρὰ μόνον τὸ πρῶτον, ὁ Ἀμνειάτης Φιλάρετος, ἤτοι τῆς πενιχρᾶς του χώρας τὸ ὄνομα. Ἀλλ’ ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ἀπεκάλυψε καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἔλαβε τὸν ὑπηρέτην ἐκεῖνον, ὅστις ἐκράτει τὰ βαλάντια τῆς ἐλεημοσύνης, καὶ ἀπελθόντες μυστικῶς εἰς ἓν Μοναστήριον τῆς πόλεως, τὸ ὁποῖον ἔλεγον «Κρίσις» καὶ κατῴκουν παρθένοι μονάστριαι, ἐζήτησεν ἀπὸ τὴν Ἡγουμένην μνῆμα πελεκητὸν καινουργές· ὁ δὲ Ἅγιος τῆς εἶπε· «Μετὰ δέκα ἡμέρας ἐξέρχομαι ἀπὸ τὴν ζωὴν ταύτην καὶ ὑπάγω εἰς ἑτέραν Βασιλείαν, θέλω δὲ νὰ ἐνταφιασθῇ εἰς αὐτὸ τὸ μνῆμα τὸ ἄθλιον σῶμά μου»· εἰς δὲ τὸν ὑπηρέτην παρήγγειλε νὰ μὴ τὸ ἀποκαλύψῃ εἰς κανένα. Ἀπελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν του, ἔπεσεν εἰς τὴν κλίνην αὐτοῦ ἀσθενής.

Κατὰ δὲ τὴν ἐνάτην ἀπὸ τῆς ἀσθενείας του ἡμέραν, προσκαλέσας πάντας τοὺς συγγενεῖς του, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Τέκνα μου, ὁ Βασιλεὺς μὲ ἐκάλεσε καὶ ὑπάγω πρὸς αὐτὸν σήμερον». Οἱ δὲ νομίζοντες, ὅτι διὰ τὸν γαμβρόν του λέγει, εἶπον πρὸς αὐτόν· «Πῶς δύνασαι νὰ ὑπάγῃς, Πάτερ, ἐφ’ ὅσον εἶσαι ἐξησθενημένος ἐκ τῆς ἀσθενείας;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ μὲ σηκώσουν μὲ θρόνον χρυσόν, ἵστανται ἐδῶ δεξιά μου μὲ δόξαν πολλήν, ἀλλὰ σεῖς δὲν τοὺς βλέπετε». Τότε ἐγνώρισαν τοὺς λόγους του καὶ ἔκαμαν μεγάλον κλαυθμόν, ὡς ποτὲ ἐπὶ τὸν Ἰακὼβ τὰ τέκνα αὐτοῦ.