Τότε ἐπῆγαν ἄνδρες τινὲς Χαλδαῖοι καὶ διέβαλον αὐτοὺς εἰς τὸν βασιλέα, λέγοντες· «Βασιλεῦ, νὰ ζῇς εἰς τοὺς αἰῶνας· σὺ ἔθηκας δόγμα, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος, ὅστις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς τῆς σάλπιγγος καὶ τῶν ἄλλων μουσικῶν ὀργάνων καὶ δὲν πέσῃ νὰ προσκυνήσῃ τὴν εἰκόνα σου, κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν ὥραν νὰ βληθῇ εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· εἶναι ὅμως ἄνδρες τινὲς Ἰουδαῖοι, τοὺς ὁποίους τοὺς ἐτίμησεν ἡ βασιλεία σου, ἀλλ’ αὐτοὶ δὲν ἔπεσαν νὰ προσκυνήσουν τὴν εἰκόνα σου».
Τότε ὁ βασιλεὺς θυμωθεὶς ὥρισε νὰ φέρωσιν ἔμπροσθέν του τοὺς Σεδράχ, Μισὰχ καὶ Ἀδβεναγώ· καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Ἀληθῶς σεῖς δὲν ἐφοβήθητε τὸν ὁρισμόν μου, νὰ προσκυνήσετε τὴν εἰκόνα μου καὶ νὰ λατρεύσετε τοὺς θεούς μου; δὲν βλέπετε, τοὐλάχιστον, τὴν κάμινον καὶ δὲν σκέπτεσθε ὅτι θέλετε βληθῆ εἰς αὐτήν; Ποῖος Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις θέλει σᾶς σώσει ἀπὸ τὰς χεῖρας μου;». Ἀπεκρίθησαν οἱ Τρεῖς Παῖδες καὶ τοῦ λέγουν· «Δὲν ἔχομεν ἀνάγκην, ὦ βασιλεῦ, νὰ κρυφθῶμεν εἰς αὐτὸ ἀπὸ σέ, διότι ὁ Θεὸς εἰς τὸν οὐρανὸν εἶναι τόσον φοβερὸς καὶ δυνατός, ὥστε δύναται νὰ μᾶς σώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας σου· αὐτὸν δὲ τὸν Θεὸν ἡμεῖς προσκυνοῦμεν». Τότε ὁ βασιλεύς, θυμωθεὶς περισσῶς, ὥρισε νὰ καύσουν τὴν κάμινον ἐκείνην ἑπτὰ φορὰς περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι ἐκαίετο· ἐπρόσταξε δὲ καὶ ἄνδρας δυνατοὺς νὰ δέσουν τοὺς Τρεῖς Παῖδας, καθὼς ἦσαν ἐνδεδυμένοι μὲ τὰ ἐνδύματά των, καὶ νὰ τοὺς ρίψουν εἰς τὴν κάμινον. Παρευθὺς λοιπὸν ἔγινεν ὁ ὁρισμὸς τοῦ βασιλέως καὶ ἐβλήθησαν οἱ Τρεῖς Παῖδες εἰς τὸ μέσον τῆς καμίνου. Ἀλλὰ ὁ Θεός, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχαν ἐπιρρίψει τὰς ἐλπίδας των οὗτοι οἱ εὐλογημένοι Παῖδες, δὲν τοὺς ἄφησε νὰ ἀπολεσθῶσι μέχρι τέλους, ἀλλ᾽ ἔστειλε τὸν Ἄγγελον αὐτοῦ, ὅστις ἐξετίναξε τὴν φλόγα τῆς καμίνου, καὶ μετέβαλεν εἰς δρόσον τὸ πῦρ· καὶ τοὺς μὲν Παῖδας λύσας ἀπὸ τὰ δεσμὰ ἐφύλαξεν ἀκεραίους, τοὺς δὲ περιεστῶτας Χαλδαίους κατέκαυσε, διὰ νὰ δείξῃ, ὅτι τὸ αὐτὸ πῦρ καὶ καίει καὶ δροσίζει· διότι τοὺς μὲν Χαλδαίους καὶ ὑπηρέτας κατέκαυσε, τοὺς δὲ Παῖδας ἐδρόσισε.
Τότε οἱ Τρεῖς Παῖδες, ὕμνουν καὶ ἐδοξολόγουν τὸν Θεὸν ἐν τῇ καμίνῳ λέγοντες· «Εὐλογητὸς εἶ Κύριε ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας» (Δαν. γ’ Προσ. 2) καὶ τὰ λοιπὰ τῆς ᾠδῆς. Ὁ δὲ βασιλεύς, ἀκούσας αὐτοὺς νὰ ὑμνῶσι τὸν Θεόν, ἅμα δὲ βλέπων καὶ τὸν Ἄγγελον, καὶ νομίζων ὅτι ἔβαλαν καὶ τὸν Προφήτην Δανιήλ, εἶπε πρὸς τοὺς ἄρχοντας αὐτοῦ·