Ὡς λοιπὸν εἶπεν ὁ γέρων ἐκεῖνος, ὅτι ὑποκάτω τοῦ σχίνου τοὺς εἶδε, λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Προφήτης· «Ἀληθῶς ἐψεύσθης κατὰ τῆς κεφαλῆς σου· διότι ἰδοὺ Ἄγγελος Κυρίου, λαβὼν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἀπόφασιν, παρίσταται ἐνταῦθα διὰ νὰ σὲ σχίσῃ εἰς τὸ μέσον». Τότε καλέσας καὶ τὸν δεύτερον, λέγει πρὸς αὐτόν· «Σπέρμα Χαναὰν καὶ οὐχὶ Ἰούδα, τὸ κάλλος σὲ ἐξηπάτησε καὶ ἡ ἐπιθυμία διέστρεψε τὴν καρδίαν σου. Οὕτως ἐποιήσατε καὶ εἰς τὰς ἄλλας γυναῖκας τῶν Ἑβραίων, αἵτινες φοβούμεναι ὑμᾶς, ἔκαμναν τὸ θέλημά σας ἀλλὰ αὕτη δὲν εἶναι ὡς ἐκεῖναι· εἰπέ μας λοιπὸν καὶ σύ, εἰς ποῖον δένδρον τοὺς εἶδες νὰ ἁμαρτάνουν;». Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος· «κάτωθεν πρίνου [3] εἶδον αὐτούς». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Δανιήλ· «Καὶ σὺ ἀληθῶς ἐψεύσθης κατὰ τῆς κεφαλῆς σου· διότι ἰδοὺ ὁ Ἄγγελος Κυρίου παρίσταται, διὰ νὰ πριονίσῃ καὶ σέ». Ὡς ἤκουσεν ὁ λαὸς τὴν τοιαύτην ψευδομαρτυρίαν, ἐδόξασαν τὸν Θεόν, τὸν σῴζοντα τοὺς ἐπ’ αὐτὸν ἐλπίζοντας, ὁρμήσαντες δὲ ἐναντίον τῶν δύο ψευδομαρτύρων ἐκείνων ἐλιθοβόλησαν αὐτούς, οὕτω δὲ ἐδοξάσθη κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ὡς φρόνιμος καὶ γνωστικός, ὁ Δανιήλ, μᾶλλον δὲ ὁ Θεός, ὅστις ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τὴν τοιαύτην σοφίαν.

Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον ἔτος τῆς ἁλώσεως τῆς, Ἱερουσαλήμ, ὁ βασιλεὺς Ναβουχοδονόσορ εἶδεν ὅραμα θαυμαστόν, τὸ ὁποῖον, ὡς ἐξύπνησε, παρευθὺς τὸ ἐλησμόνησε. Τότε συγκαλέσας τοὺς μάγους καὶ τοὺς σοφοὺς τῶν Χαλδαίων, καὶ τοὺς ὀνειροκρίτας, καὶ τοὺς σημειολύτας, τοὺς εἶπε· «Ὅραμα εἶδα φοβερὸν καὶ θαυμαστόν καὶ ὅταν ἐξύπνησα, τὸ ἐλησμόνησα· θέλω λοιπὸν νὰ μοῦ εἰπῆτε καὶ τὸ ὅραμά μου καὶ τὴν ἑρμηνείαν του τὶ δηλοῖ». Ἀπεκρίθησαν οἱ μάγοι· «Βασιλεῦ πολυχρονημένε, εἰπέ μας τὸ ὄνειρόν σου, καὶ ἡμεῖς νὰ τὸ διαλύσωμεν». Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ βασιλεύς· «Καὶ τὸ ὄνειρόν μου νὰ εἰπῆτε καὶ τὴν ἑρμηνείαν του, διότι μέλλετε κακῶς νὰ ἀποθάνετε». Ἀπεκρίθησαν οἱ μάγοι· «Τὸ ζήτημά σου, βασιλεῦ, δὲν δύναται ἄνθρωπος νὰ τὸ ὁρίσῃ, μόνον οἱ θεοὶ τοὺς ὁποίους προσκυνοῦμεν δύνανται νὰ εὕρωσι καὶ τὸ ὄνειρόν σου, καὶ τὴν ἑρμηνείαν του». Τότε ὁ βασιλεὺς θυμωθεὶς ἀπεφάσισε νὰ φονεύσῃ ὅλους τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς μάγους τῶν Χαλδαίων, ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκωνται. Ἤρχισαν λοιπὸν οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως νὰ φονεύουν τοὺς μάγους, ἦλθον δὲ νὰ φονεύσουν καὶ τὸν Προφήτην Δανιὴλ καὶ τοὺς Τρεῖς Παῖδας, ὡς ὄντας καὶ αὐτοὺς ἀπὸ τὸ τάγμα τῶν σοφῶν. Τότε ἐπῆγεν ὁ Δανιὴλ καὶ εὑρίσκει τὸν σωματοφύλακα τοῦ βασιλέως, Ἀριὼχ ὀνόματι, καὶ πίπτει εἰς τοὺς πόδας του λέγων· «Παρακαλῶ σε, δεήσου πρὸς τὸν βασιλέα νὰ ὑπομείνῃ ταύτην τὴν νύκτα, καὶ ἐὰν δὲν εύρω ἐγὼ τὸ ὅραμά του καὶ τὴν ἑρμηνείαν του, ἂς κάμῃ ὅ,τι ὁρίσῃ».