Τὴν ἑπομένην, ὡς ἦλθεν ὁ ἄνδρας της ὁ Ἰωακείμ, ὥρισαν οἱ κριταὶ καὶ ἔφεραν τὴν Σωσάνναν ἔμπροσθέν των· ἐκάθισε δὲ ὁ λαὸς τῶν Ἑβραίων νὰ κρίνωσι τὴν ὑπόθεσιν, ἐπειδὴ οἱ κριταὶ ἦσαν καὶ μάρτυρες· ἔκλαιον δὲ καὶ τὰ τέκνα της καὶ οἱ συγγενεῖς της. Ἐπῆγαν λοιπὸν οἱ κριταὶ ἐκεῖνοι, οἵτινες ἐμαρτυροῦσαν, καὶ ἔβαλον τὰς χεῖράς των εἰς τὴν κεφαλὴν τῆς Σωσάννης, κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Ἑβραίων, καὶ εἶπον· «Ἡμεῖς ἐπήγαμεν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ μὴ εὑρόντες αὐτόν, ἀνεχωρήσαμεν ἐκεῖθεν, ὅμως ἐξερχόμενοι, εἴδομεν νέον τινὰ ὅστις εἰσῆλθεν εἰς τὸν κῆπον· τότε ἠκολουθήσαμεν αὐτὸν κρυφίως καὶ εἴδομεν ὀφθαλμοφανῶς νὰ ἁμαρτάνῃ μετὰ τῆς γυναικὸς ταύτης· ταῦτα μαρτυροῦμεν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων». Ἀπεκρίθησαν οἱ Ἑβραῖοι πάντες ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος καὶ εἶπον· «Κατὰ τὴν μαρτυρίαν σας, ἀξία εἶναι νὰ τὴν λιθοβολήσωμεν, καθὼς ὁρίζει ὁ Μωϋσῆς εἰς τὸ κβ’ (22ον) κεφάλαιον τοῦ Δευτερονομίου, ἐπειδὴ ἐμίανε τὴν κοίτην τοῦ ἀνδρός της». Τότε ἀπεφάσισε πᾶς ὁ λαὸς νὰ τὴν ἐκβάλουν ἔξω τῆς Βαβυλῶνος καὶ νὰ τὴν λιθοβολήσουν.

Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἡ Σωσάννα κλαίουσα καὶ ἀναστενάζουσα ἐβόησε προς τον Θεόν, καὶ εἶπεν· «Ὁ Θεὸς ὁ αἰώνιος, ὁ τῶν κρυπτῶν γνώστης, σὺ ὅστις γινώσκεις τὰ πάντα πρὶν ταῦτα γίνωσι, σὺ γνωρίζεις καὶ ὅτι ψευδῶς ἐμαρτύρησαν οἱ κριταὶ ἐναντίον μου καὶ διὰ τοῦτο ἀποθνῄσκω ἀδίκως διὰ νὰ μὴ κάμω τὸ θέλημά των». Τί λοιπὸν ᾠκονόμησεν ὁ Θεός, διὰ νὰ μὴ θανατωθῇ ἀδίκως ἡ δικαία; Ὅταν τὴν ἐξέβαλον ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἡτοιμάζοντο νὰ ρίψουν τοὺς λίθους ἐναντίον της, ἰδοὺ ἔφθασεν ἐκεῖ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καθοδηγούμενος καὶ ὁ Προφήτης Δανιήλ, νέος ὢν καὶ τρυφερὸς εἰς τὴν ἡλικίαν, καὶ λέγει πρὸς τὸν λαόν· «Ὦ ἀνόητοι ἄνθρωποι, διατί θέλετε νὰ φονεύσητε μίαν ἀναίτιον γυναῖκα; Τόσον πολὺ στερεῖσθε φρονήσεως, ὥστε δὲν σκέπτεσθε ὅτι πρέπει νὰ ἐξετάσητε καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν, ἀλλὰ μόνον δι’ ἕνα λόγον θέλετε νὰ χύσετε αἷμα δίκαιον; ἐπιστρέψατε ὀπίσω, νὰ ἀνακρίνω ἐγὼ τὴν κρίσιν αὐτὴν κατὰ τοὺς νόμους». Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ λαὸς τὴν φωνὴν ταύτην, ἐπέστρεψαν ὅλοι των μετὰ χαρᾶς εἰς τὸ κριτήριον, διότι ἐλυπήθησαν τὴν Σωσάνναν. Τότε ἐκάθισεν ὁ Δανιὴλ εἰς τὸ κριτήριον ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων, καὶ λέγει πρὸς τὸν λαόν· «Χωρίσετε αὐτοὺς μακρὰν τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν ἄλλον, νὰ τοὺς ἐξετάσω ἐγώ». Ὡς δὲ ἐχωρίσθησαν ὁ εἷς ἀπὸ τοῦ ἑτέρου, ἐκάλεσεν ὁ Δανιὴλ τὸν ἕνα, καὶ τοῦ λέγει· «Πεπαλαιωμένε τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν κακῶν, τώρα ἔφθασαν κατὰ σοῦ αἱ ἁμαρτίαι σου, τὰς ὁποίας ἔκαμνες πρότερον καὶ κατεδίκαζες τοὺς ἀναιτίους, τοὺς δὲ αἰτίους ἀπέλυες, λαμβάνων δῶρα· εἰπέ μας λοιπόν, ἐὰν ἀληθῶς λέγῃς, κάτωθεν τίνος δένδρου τοὺς εἶδες νὰ ἁμαρτάνουν;». Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος· «κάτωθι σχίνου [2] ἦσαν ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν».